24 Μαρτίου 1996. Η Ελλάδα είναι μια άλλη χώρα. Αλλος αιώνας, άλλο νόμισμα, άλλα προβλήματα. Το πρωτοσέλιδο του «Βήματος της Κυριακής» εστιάζει σε ένα από τα προβλήματα της εποχής: την «Αντεπανάσταση των νέων». Σε μια μεγάλη έρευνα, η εφημερίδα μιλάει για τους νέους που είναι αδιάφοροι για την πολιτική και τα κόμματα, για αυτούς που ασχολούνται μόνο με «το πτυχίο, την καριέρα και την αποχή», για την αχαρτογράφητη τότε «γενιά του Internet».
Στη σελίδα 10 του αφιερώματος για τη «Γενιά της αδιαφορίας», ο προσεκτικός αναγνώστης μπορεί να εντοπίσει γνωστές φυσιογνωμίες. Στο ρεπορτάζ της Λώρης Κέζα, στο οποίο έξι νέοι συζητούν, κάτω από τον τίτλο «Στην εξουσία είναι οι κόπανοι», μεταξύ άλλων μιλάει και ο 21χρονος Αλέξης Τσίπρας. Oπως διαβάζουμε στο βιογραφικό του, «Μένει στους Αμπελοκήπους. Είναι φοιτητής στο Τμήμα Πολιτικών Μηχανικών του ΕΜΠ. Eκανε ένα «πέρασμα» από την ΚΝΕ στα μαθητικά του χρόνια, αλλά στο Πολυτεχνείο συμμετείχε στην ίδρυση της παράταξης «Εγκέλαδος»».
Ο Αλέξης Τσίπρας έχει τον πιο δομημένο πολιτικό λόγο από τους υπόλοιπους πέντε της παρέας (μια μαθήτρια 17 ετών, έναν φοιτητή 18 ετών, έναν γραφίστα 22 ετών, μια μαθήτρια της Β’ Λυκείου και μια 22χρονη εργαζόμενη). Η δήλωση του τίτλου για τους «κόπανους πολιτικούς» δεν ανήκει στον τέως πρωθυπουργό, ο οποίος από τότε φαίνεται ότι προσέχει τις διατυπώσεις του.
«Ολοι λένε πως οι νέοι σήμερα είναι εντελώς απολιτικοί. Αυτό είναι ένας μύθος. Ολες οι γενιές είχαν τέτοιους ανθρώπους. Η γενιά που έβγαλε έναν Νοέμβρη του ’73 ήταν η γενιά του Γουέμπλεϊ και του Μίκι Μάους. Ηταν μια γενιά που δεν έζησε σε συνθήκες συλλογικοποίησης. Ούτε συνελεύσεις έκαναν ούτε είχαν συνδικαλιστικά όργανα στα σχολεία.

Στο σινεμά δεν έβλεπαν ταινίες ποιότητας. Παρ’ όλα αυτά, όταν το έφερε η Ιστορία να φανεί αυτή η γενιά, έδειξε ότι έχει ένα μεγάλο δυναμικό. Αυτό που πάει να περάσει σήμερα, ότι οι νέοι είναι η γενιά του «Κλικ» και οι νέοι των κλαμπ, δεν είναι σωστό. Υπάρχει μια τέτοια μερίδα, αλλά υπήρχε πάντα. Και όσον αφορά την πολιτικοποίηση, υπάρχει, απλά δεν έχει τη μορφή των προηγούμενων δεκαετιών» εξηγεί κάνοντας εισαγωγή στο κείμενο και αναλύοντας την απολιτίκ εποχή.

Τι είναι πολιτική όμως; «Τελικά, πολιτική είναι αυτά τα μικρά που αγνοούμε.

Οι μικρές συλλογικότητες που θα μπορούσαμε να φτιάξουμε στους χώρους εργασίας, προκειμένου να ανιχνεύσουμε προβλήματα, να τα εξηγήσουμε και να δώσουμε λύση συλλογική» εκτιμά, και αργότερα, όταν η κουβέντα πηγαίνει στα κόμματα, ο Αλέξης Τσίπρας λέει: «Θεωρώ πως σημασία έχει τι θέλουν να εξυπηρετήσουν τα κόμματα και όχι αν είναι πολλά ή λίγα. Αν έχουμε έναν κατακερματισμό κομμάτων, τα οποία όμως δεν λένε κάτι το διαφορετικό, δεν αλλάζει τίποτε. Αν όμως κάποιες απόψεις είναι λίγο διαφορετικές μεταξύ τους και υπάρχει δυνατότητα συμμαχιών, τότε πρέπει να γίνονται. Οι πιο μεγάλοι σχηματισμοί δίνουν μια άλλη δυναμική. Και μέσα σ’ αυτή τη δυναμική μπορεί να γίνονται ζυμώσεις ιδεών. Αν έχεις έναν πολιτικό φορέα που εκφράζει κάποια ιδανικά, είναι υγεία. Σήμερα, όμως, οι πολιτικοί φορείς έχουν πάψει να είναι φορείς ιδεολογιών. Οι εσωτερικές διαμάχες σε ένα κόμμα γίνονται για λόγους τακτικής, για το ποιος θα πάρει την εξουσία μέσα στο ίδιο το κόμμα».

Η συζήτηση στη συνέχεια πάει στις ιδεολογίες και στα συνθήματα. «Γιατί θα πρέπει να αναφέρουμε τσιτάτα; Εχει περάσει η εποχή των τσιτάτων. Αυτό στο οποίο όλοι καταλήγουμε είναι πως η κοινωνική δομή είναι σάπια και πρέπει να αλλάξει. Αναζητούμε τον τρόπο με τον οποίο θα γίνει η ανατροπή». Και, τέλος, η κουβέντα των έξι νέων που χωρίς να το γνωρίζουν έλεγαν πράγματα που σήμερα φαίνονται, αν όχι ειρωνικά, σίγουρα μουσειακά λόγια πολυτελείας, κλείνει με τα λόγια του 21χρονου Αλέξη Τσίπρα: «Διαλέγουμε τον καλύτερο διαχειριστή γιατί δεν έχουμε πολιτικούς…».

* Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 6 Σεπτεμβρίου 2015

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ