Χώρος από µπετόν, φθαρµένοι καναπέδες, στριφτά τσιγάρα και ένα µικρό καλοριφέρ να αποπειράται να ζεστάνει τον αχανή χώρο. Η πραγµατική εστία στα 350 τετραγωνικά του υπέργειου γκαράζ στη Νέα Ιωνία σχετίζεται µε τη δηµιουργική συνύπαρξη. Ο Αχιλλέας Πιστώνης, ο Βασίλης Σελιµάς και ο Αντώνης Τσακίρηςσυγκατοίκησαν και συν-ζωγράφισανσε αυτόντον βιοµηχανικόχώρο ο οποίος τους παραχωρήθηκε τα τελευταία δύο χρόνια από τον συλλέκτηΚώστα Βογιατζόγλου.

Ο ένας δίπλα στον άλλο κατέλαβαν τον δικό τους άπλετο χώρο και έστησαν το δικό τους ατελιέ χωρίς τοίχους. Συνυπήρξαν, «καταλάβαινε ο ένας για τον άλλο πότε έπρεπε να τον αφήσει ήσυχο και αυτό ήταν µαγικό» λέει ο Τσακίρης, αλληλοεπηρεάστηκαν, «τουλάχιστον όσον αφορά τη «γραφή», την τεχνική», όπως λέει ο Πιστώνης, µια και η ανθρωποκεντρική, παραστατική ζωγραφική µε τις µεταφυσικές αντηχήσεις ήταν ούτως ή άλλως κοινός τόπος, και στην πορεία πέρασαν καλά. «Ηταν σαν να πήγαµε εκδροµή, όπως παλιά, χωρίς να έχουµε τον ανταγωνισµό και τη βαθµοθηρία που υπήρχαν στη σχολή» λέει ο Βασίλης Σελιµάς. Ο σκοπός της συνύπαρξης δεν ήταν ωστόσο αµιγώς ψυχαγωγικός, και ας διοργάνωσαν ένα πολύ επιτυχηµένο πάρτι µε τις µουσικές του Hior Chronic τον Ιούνιο που µας πέρασε.


Από αριστερά: Δείγμα δουλειάς του Βασίλη Σελιμά, του Αντώνη Τσακίρη και του Αχιλλέα Πιστώνη. (Φωτογραφίες: Αγγελος Τρίτσης)

Ο σκοπός ήταν να παρουσιαστούν τα έργα στην Πινακοθήκη Γιώργου Ν. Βογιατζόγλου, δύο βήµατα από αυτό το ιδιότυπο «residency». Την επόµενη εβδοµάδα τα αποτελέσµατα της δηµιουργικής τους συνύπαρξης θα εκτεθούν ταυτόχρονα, «ως τρεις ατοµικές και όχι ως µια οµαδική», όπως επιµένουν να επαναλαµβάνουν, ενώ το στούντιο θα είναι ανοιχτό για όσους θέλουν να το επισκεφθούν.

Η πρωτοτυπία του εγχειρήµατος βρίσκεται εξάλλου στο στοίχηµα και στην επιτυχή έκβαση της συνύπαρξης σε αυτό το residency επί τρία στο οποίο παρέµειναν δύο χρόνια χωρίς να τους επιβαρύνουν τα έξοδα συντήρησης του χώρου, µε αντάλλαγµα να παραχωρήσουν ένα έργο στην Πινακοθήκη. Οπως λέει η επιµελήτρια της έκθεσης και διευθύντρια της Πινακοθήκης Ελένη Κυπραίου, «η πρωτοβουλία του Βογιατζόγλου είναι καινοτόµα γιατί συµβαίνει στην παρούσα χρονική στιγµή και γιατί προσφέρει αυτή τη δυνατότητα σε τρεις ζωγράφους και όχι σε καλλιτέχνες new media, όπως συνηθίζεται. Ηταν επίσης µεγάλο ρίσκο γιατί η ζωγραφική είναι πολύ µοναχικό «σπορ». Οµως ο Βογιατζόγλου θα ήθελε να µακροηµερεύσει αυτή η «συνθήκη» περισσότερο απ’ ό,τι η Πινακοθήκη, γιατί τον ίδιο τον ενδιαφέρει πολύ περισσότερο η επαφή µε τους καλλιτέχνες παρά µε τους επισκέπτες. Και σε αντίθεση µε άλλους συλλέκτες, δεν είναι καθόλου αφοριστικός µε τις σύγχρονες εκφράσεις της τέχνης».
Η Πινακοθήκη Βογιατζόγλου, η οποία ονοµάζεται «Σπάρτη» για να τιµήσει ο ιδρυτής τον τόπο καταγωγής των γονιών του στη Μικρά Ασία, εγκαινιάστηκε εξάλλου το 2013 µε αφορµή ένα άλλο άτυπο «residency». Ο αρχιτέκτονας µε τα 30 χρόνια συλλεκτικής δραστηριότητας είχε διαθέσει το υπόγειο του κτιρίου στον Αλέκο Κυραρίνη προκειµένου να ζωγραφίσει ένα έργο µεγάλων διαστάσεων. «Το ένα έργο έφερε το άλλο, οπότε στο τέλος του λέει: «Γιατί δεν κάνεις µια έκθεση; Είχα πάντα όνειρο να κάνω µια Πινακοθήκη»» µου διηγούνται τα «παιδιά» (τρόπος του λέγειν, είναι όλοι τους τριαντάρηδες) την ιστορία της ίδρυσης της Πινακοθήκης. Πάντως, µετά το τέλος της έκθεσης οι δρόµοι τους θα χωρίσουν, τοresidencyθα ανοίξει για κάποιους άλλους και –ποιος ξέρει; –ίσως η Νέα Ιωνία, στην οποία ούτως ή άλλως αναζητούν τα ατελιέ τους καλλιτέχνες, γίνει µε λίγη φαντασία τοEastVillage της Αθήνας.

INFO:

«Κτίριο 1»: Πινακοθήκη Γιώργου Ν. Βογιατζόγλου (Ελ. Βενιζέλου 63-71, Νέα Ιωνία), από τις 05/02 έως τις 04/04.

* Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 1 Φεβρουαρίου 2015

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ