Απογείωση στο Ντουμπάι

Ολα στη σταρ των Εµιράτων τείνουν προς τον ουρανό. Τρέχεις στις άνετες λεωφόρους του Ντουµπάι και τα επιβλητικά δηµιουργήµατα των πιο εξελιγµένων τεχνικών της αρχιτεκτονικής, θεµελιωµένα αριστοτεχνικά στην καυτή άµµο, επιτίθενται στο στερέωµα του ουρανού και εκτοξεύουν τη µατιά σου στον γαλάζιο αιθέρα. Το ξενοδοχείο JW Marriott Marquis Dubai καταγράφηκε προσφάτως στον κατάλογο ρεκόρ Γκίνες ως το ψηλότερο στον πλανήτη (355 µέτρα), κοντά στο κτίριο µε το µεγαλύτερο ανάστηµα στη Γη, το Μπουρτζ Χαλίφα, 828 µέτρα πάνω από την άµµο.

Γενικώς στο Ντουµπάι σαγηνεύονται από τα ρεκόρ Γκίνες, τα οποία σηµατοδοτούνται παντού, το µεγαλύτερο χρυσό βραχιόλι, το µεγαλύτερο ενυδρείο, το ψηλότερο µπαρ…

Ολα απογειώνονται στο Ντουμπάι και πιο ψηλά απ’ όλα εκτοξεύεται η ευδαιμονία του ταξιδιού. Να θυμηθούμε πάλι τον φιλόσοφο της καθημερινής ζωής, τον Αλέν ντε Μποτόν; Στο βιβλίο του «Η τέχνη του ταξιδιού» γράφει: «Κι όμως, η τέχνη του ταξιδιού φαίνεται να θέτει εκ φύσεως ορισμένα επίμονα ερωτήματα που δεν είναι απλά και ασήμαντα και των οποίων η διερεύνηση μπορεί ίσως να μας προσφέρει κάποια ταπεινά μέσα ώστε να κατανοήσουμε καλύτερα τι εννοούσαν οι αρχαίοι έλληνες φιλόσοφοι με την υπέροχη λέξη «ευδαιμονία»». Και στο Ντουμπάι υπάρχουν πολλές απαντήσεις, από τη σκοπιά της ευδαίμονος Αραβίας βέβαια, στα ερωτήματα περί της τέχνης του ταξιδιού. Η συνάντηση της ματιάς των Εμιράτων με το ευρωπαϊκό βλέμμα γίνεται πολύ ενδιαφέρουσα και αγαπησιάρικη στο ξενοδοχείο Armani Dubai. Και εδώ όλα τείνουν προς τα επάνω, από τα άνθη της ορχιδέας στα βάζα ως τον χώρο υποδοχής και το ίδιο το κτίριο που το παρασέρνει προς τον ουρανό το Μπουρτζ Χαλίφα, καθώς είναι ενσωματωμένο σε αυτό.

Ο πύργος Χαλίφα είναι ένας πραγµατικός ουρανοξύστης. Τον βλέπεις από παντού να πετάγεται µε µια λάµψη ανάµεσα στα άλλα, επίσης πολύ ψηλά κτίρια, και να λογχίζει το γαλάζιο. Περπατάς δίπλα στο τεράστιο σιντριβάνι –λούνα παρκ χρωµάτων κάτω από τον δυνατό ήλιο –για να φτάσεις στη βάση των 160 ορόφων και αισθάνεσαι µια έλξη προς τα άνω, σχεδόν µεταφυσική, αν και είναι στην ανθρώπινη φύση η τάση προς τα άνω, εκείνων και των δηµιουργηµάτων τους. Προετοιµάζεσαι να περάσεις µια µικρή δοκιµασία µέσα στον συνήθως πλήρη επιβατών ανελκυστήρα ως τον 124ο όροφο, όπου υπάρχει το ψηλότερο παρατηρητήριο που µπορείς να ανεβείς. Η διαδροµή όµως διαρκεί όσο και σε ένα συνηθισµένο κτίριο, αφού το ασανσέρ διατρέχει δέκα µέτρα το δευτερόλεπτο. Είναι όµως ασυνήθιστη η εικόνα που αντικρίζεις από την άκρη του υαλόφρακτου παρατηρητηρίου.

Οταν είσαι κάτω, θέλεις να ανέβεις ψηλά. Και όταν φτάσεις ψηλά, θέλεις να κοιτάξεις κάτω. Και από εδώ πάνω το Ντουμπάι εμφανίζει τον πραγματικό χαρακτήρα του. Ενα παιχνίδι που έστησε παιδί σε στιγμές έμπνευσης στην αμμουδιά. Πολύ ψηλά, σύγχρονα κτίρια από ατσάλι και γυαλί και χαμηλά παλάτια με παραδοσιακές πινελιές της αραβικής γραφής, με κάποια τζαμιά σπαρμένα ενδιαμέσως. Σε αυτό το ανοιχτό πολυτεχνείο, μουσείο μοντέρνας αρχιτεκτονικής, δεν υπάρχουν ενδιάμεσες καταστάσεις. Ή πενήντα όροφοι ή δύο όροφοι. Μόνο στο παραδοσιακό κέντρο της πόλης, εκατέρωθεν του φημισμένου Καναλιού (Dubai Creek), υπάρχουν συνηθισμένα κτίρια.

Και στο βάθος η θάλασσα, γιατί το Ντουμπάι είναι θάλασσα. Τα θεμέλιά του είναι στη θάλασσα, όχι στην έρημο. Από εκεί κατάγεται. Από έναν χαμηλό οικισμό αλιέων μαργαριταριών, εκτοξεύθηκε τόσο ψηλά, όπως τα λαμπερά βεγγαλικά πάνω από το μεγάλο κανάλι τη νύχτα. Και αυτά διαγράφουν μια φαντασμαγορική πορεία στο στερέωμα και σπρώχνουν τη ματιά σου ακόμη πιο ψηλά, πάνω από τα φωτισμένα κτίρια που ανάμεσά τους περνά το παραδοσιακό σκαρί που σε ταξιδεύει σε μια άλλη όψη του Ντουμπάι. Και το στερέωμα, πέρα από τα φώτα της πόλης, στην έρημο, είναι μαγευτικό. Θαυμάζεις τις μυριάδες φλόγες που ανάβουν εκεί ψηλά, μόλις αρχίσεις να ηρεμείς από τις πραγματικά συγκλονιστικές διαδρομές στους αμμόλοφους. Και το βλέμμα σου παρασύρεται από τα πεφταστέρια σε ευχές και προσευχές, γιατί αυτά είναι παντού ίδια και απαράλλακτα. Επικοινωνείς με τον ουρανό, είτε γονατισμένος πάνω σε ένα χαλί προσευχής απλωμένο στην άμμο είτε στο αισθαντικό ημίφως ενός ξωκλησιού του Αιγαίου. Ο ουρανός πάνω σου είναι το ίδιο συναρπαστικός.

Η ευδαιµονία του ταξιδιού στο Ντουµπάι αρχίζει εκεί, στην αγκάλη του γαλάζιου ουρανού. Ολα τα αεροπλάνα της Emirates, το αεροδρόµιο του Ντουµπάι έχουν στηθεί για να θεραπεύεται ο θεός-µάγος του ταξιδιού. Ο ουρανός είναι η θεαµατική έναρξη της ταξιδιωτικής εµπειρίας, µόλις το αεροπλάνο κάνει τις τελευταίες δοκιµές του στην άκρη του αεροδιαδρόµου και χαµηλώσουν τα φώτα της καµπίνας. Τότε είναι που ανάβει η προσµονή της απόλαυσης του ταξιδιού. Ως το αεροδρόµιο, την αρχή και το τέλος του ταξιδιού, ή το τέλος και την αρχή του επόµενου. Τέτοιο είναι το αεροδρόµιο του Ντουµπάι. Σε απογειώνουν ξανά οι σπείρες των ασηµένιων ταινιών που τυλίγουν τις ψηλές κολόνες στον έλεγχο διαβατηρίων, καθώς ο ελεγκτής µε την ολόλευκη κελεµπία και τη µαντίλα στο κεφάλι κοιτάζει µια εσένα και µια τη φωτογραφία σου. Θέλεις πολύ να τον φωτογραφίσεις, αλλά απαγορεύεται αυστηρά. Και όταν φεύγεις, κατά την απογείωση σε συνοδεύει και µέσα στο αεροπλάνο αυτή η αίσθηση της πολυτέλειας που σε τύλιξε στον σταθµό του εδάφους. Το αεροδρόµιο του Ντουµπάι, ένας ναός της τέχνης του ταξιδιού, όπου αξίζει να κάνεις µια προσευχή…

*Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 21 Δεκεμβρίου 2014