«Το Σάββατο 21 Σεπτεμβρίου είναι μια μέρα που δεν θα ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου. Εργαζόμουν με τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα ως μέλος της τοπικής ομάδας ενημέρωσης, με την οποία επισκεπτόμασταν χωριά και ενημερώναμε τους κατοίκους για τον ιό Εμπολα: πώς να προστατεύσουν τον εαυτό τους και τις οικογένειές τους, τι έπρεπε να κάνουν σε περίπτωση που εμφανίσουν συμπτώματα. Προς το τέλος της ημέρας έλαβα μια κλήση από τον αριθμό της συζύγου μου. Απάντησα, αλλά δεν ήταν εκείνη. Κανείς δεν μιλούσε. Η γυναίκα μου βρισκόταν στην πρωτεύουσα Μονρόβια, με τα τρία παιδιά μας, ενώ εγώ δούλευα στη Φόγια, στο βόρειο τμήμα της Λιβερίας.
Εκείνη την περίοδο ο ιός Εμπολα είχε φτάσει στη Λιβερία και έτσι προσπάθησα να μιλήσω με την οικογένειά μου για τον ιό και να τους εκπαιδεύσω. Ωστόσο, η γυναίκα μου δεν πίστευε στην ασθένεια. Την ικέτευα να πάρει τα παιδιά και να φύγουν από τη Μονρόβια προς τον Βορρά, ώστε να είμαστε μαζί. Εκείνη δεν άκουγε. Αρνούνταν τον ίδιο τον Εμπολα.
Αργότερα εκείνο το βράδυ μού τηλεφώνησε ο αδελφός μου. «Η γυναίκα σου πέθανε» μου ανακοίνωσε. «Τι;» απάντησα. «Η Bendu είναι νεκρή» μου επανέλαβε. Μου έπεσε το τηλέφωνο. Το πέταξα μακριά και έσπασε. Ημασταν μαζί για 23 χρόνια. Με καταλάβαινε. Ηταν η μόνη που με καταλάβαινε τόσο πολύ. Ενιωσα σαν να είχα χάσει τη μνήμη μου. Τα μάτια μου ήταν ανοιχτά, αλλά δεν ήξερα καν τι έβλεπα. Ηταν σαν να είχα χάσει την όρασή μου.
Αργότερα την ίδια εβδομάδα έλαβα μία ακόμη κλήση από τη Μονρόβια. Ο αδελφός μου, ο οποίος εργαζόταν ως νοσηλευτής και είχε αναλάβει τη φροντίδα της συζύγου μου, μολύνθηκε και πέθανε. Στη συνέχεια, τα δύο μικρότερα παιδιά μου μεταφέρθηκαν στο κέντρο φροντίδας στη Μονρόβια. Τα κορίτσια μου ήταν πολύ άρρωστα και πέθαναν. Ενιωσα ακόμη πιο αβοήθητος. Ολα ήταν ακατανόητα.
Ο μεγαλύτερος γιος μου, Kollie James, βρισκόταν ακόμη στη Μονρόβια, στο σπίτι όπου ολόκληρη η οικογένειά μας είχε αρρωστήσει. Δεν έδειχνε κανένα σημάδι της ασθένειας. Μου τηλεφώνησε και μου είπε: «Ολοι αρρώστησαν, δεν ξέρω τι να κάνω». Τον κάλεσα να έρθει στη Φόγια.
Οταν έφτασε, οι άνθρωποι του χωριού δεν τον δέχονταν. Αφού η οικογένειά μας είχε πεθάνει, ήθελαν να απομακρύνω τον Kollie James. Η αντίδρασή τους με εξόργισε. Ηξερα ότι εφόσον δεν παρουσίαζε κανένα σύμπτωμα δεν αποτελούσε απειλή για κανέναν. Ωστόσο, δεν μας επέτρεψαν να μείνουμε. Αναγκαστήκαμε να μετακομίσουμε.
Το επόμενο πρωί παρατήρησα τον γιο μου να δείχνει πιο κουρασμένος από ό,τι συνήθως. Ημουν ανήσυχος. Δεν παρουσίαζε κανένα σύμπτωμα, όπως εμετό ή διάρροια, φαινόταν απλώς καταβεβλημένος. Κάλεσα στην τηλεφωνική γραμμή Εμπολα και οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα τον μετέφεραν στο κέντρο θεραπείας, εδώ στη Φόγια. Αμέσως του έκαναν το τεστ.
Το τεστ βγήκε θετικό. Δεν έκλεισα τα μάτια μου ούτε για ένα δευτερόλεπτο. Πέρασα όλη τη νύχτα κλαίγοντας, σκεπτόμενος τι θα συμβεί στον γιο μου. Την επόμενη ημέρα οι ψυχοκοινωνικοί σύμβουλοι των Γιατρών Χωρίς Σύνορα με ηρέμησαν. Μου είπαν να περιμένω. Να παραμείνω ψύχραιμος. Κάθησα μαζί τους και περάσαμε πολλή ώρα συζητώντας.
Μπορούσα να δω τον Kollie έξω από τον φράχτη του κέντρου φροντίδας και του φώναξα: «Γιε μου, είσαι η μόνη ελπίδα που έχω. Πρέπει να είσαι θαρραλέος. Θα πρέπει να πάρεις όποιο φάρμακο σου δώσουν». Μου απάντησε: «Μπαμπά, καταλαβαίνω. Θα το κάνω. Σταμάτα να κλαις… Μπαμπά, εγώ δεν θα πεθάνω, θα ξεπεράσω τον Εμπολα. Μπορεί οι αδελφές μου να έχουν πεθάνει, αλλά εγώ θα επιβιώσω, θα σε κάνω περήφανο».
Κάθε μέρα οι σύμβουλοι φρόντιζαν να με συναντούν για να μιλώ μαζί τους. Ο τρόπος με τον οποίο μου μιλούσαν με βοηθούσε να ηρεμήσω. Ηξεραν ότι αυτό που μου συνέβαινε δεν ήταν ένα μικρό πλήγμα. Δεν ήθελα να βλέπω τον γιο μου εκεί. Οταν τον είδα σε αυτή την κατάσταση, σκέφτηκα τη μητέρα του. Εκείνη την έχασα. Το μόνο που ήθελα τώρα ήταν να επιβιώσει τουλάχιστον εκείνος. Ηθελα να φανεί δυνατός.
Επειτα από κάποιο χρονικό διάστημα, ο γιος μου άρχισε να αισθάνεται πολύ καλύτερα. Αρχισε να κινείται.
Προσευχόμουν να βγει αρνητικός στον Εμπολα, αλλά ήμουν ανήσυχος γιατί τα μάτια του ήταν ακόμη κόκκινα. Ηθελα απλώς να είμαστε και πάλι μαζί. Τότε συνέβη κάτι εκπληκτικό, κάτι που δεν μπορούσα πραγματικά να πιστέψω.
Μέχρι τη στιγμή που τον είδα να βγαίνει έξω δεν μπορούσα να πιστέψω ότι αυτό θα συνέβαινε. Εχω δει ανθρώπους με Εμπολα να αρχίζουν να φαίνονται καλύτερα και την επόμενη ημέρα απλώς να χάνονται. Ετσι σκεφτόμουν πως ίσως και ο Kollie θα είναι ένας από εκείνους που θα πέθαινε την επόμενη ημέρα. Οταν τελικά τον είδα να βγαίνει, κατάλαβα τι σημαίνει ευτυχία. Τον κοίταξα και μου είπε: «Μπαμπά, είμαι καλά». Τον αγκάλιασα. Πολλοί άνθρωποι ήρθαν για να τον δουν καθώς έβγαινε έξω. Ηταν όλοι ευτυχισμένοι.
Στη συνέχεια οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα μου ανακοίνωσαν ότι ο Kollie είναι ο χιλιοστός επιζών από τον ιό Εμπολα. Αυτό είναι εκπληκτικό! Παρ’ όλα αυτά, αναρωτιόμουν πόσο περισσότερους ανθρώπους έχουμε χάσει. Πόσοι δεν είχαν καταφέρει να επιβιώσουν. Φυσικά και είμαι ευτυχής που έχω τον Kollie μαζί μου, αλλά μου είναι εξαιρετικά δύσκολο να μη σκέφτομαι όλους εκείνους που δεν είναι πλέον μαζί μας.
Οταν επιστρέψαμε στο σπίτι, ο Kollie είχε ζωγραφισμένο ένα χαμόγελο στο πρόσωπό του. Και εγώ χαμογελούσα. Ενιωθα πραγματικά χαρούμενος. Αποφάσισα να κάνω μια μικρή γιορτή για εκείνον. Από τότε κάνουμε τα πάντα μαζί. Κοιμόμαστε και τρώμε μαζί, συζητάμε πολύ. Τον ρώτησα: «Ποιο είναι το όνειρό σου αφού τελειώσεις το λύκειο;». Μου είπε ότι θέλει να σπουδάσει Βιολογία.
Γι’ αυτό κι εγώ θέλω να προσπαθήσω με κάθε τρόπο να καλύψω τις ανάγκες του έτσι ώστε να πετύχει στη ζωή και να μην αισθάνεται τόσο πόνο που έχασε τη μητέρα του. Του είπα: «Τώρα εγώ θα είμαι η μάνα και ο πατέρας σου. Θα είμαι και τα δύο για εσένα». Και εκείνος, από την πλευρά του, μου απάντησε: «Θα κάνω τα πάντα για εσένα, πατέρα». Είναι τόσο χαρούμενος που τον κάλεσα να έρθει κοντά μου. Η φροντίδα που του παρείχαν εδώ ήταν 100% πλήρης.
Τώρα που ο γιος μου είναι θεραπευμένος από τον Εμπολα θα ζήσουμε για εμάς. Εκείνος είναι πλέον 18 ετών και μπορούμε να είμαστε φίλοι. Δεν είναι μόνο γιος μου αλλά και φίλος μου, γιατί αυτός είναι ο μόνος που έχω να μιλήσω. Γνωρίζω ότι δεν μπορεί να αντικαταστήσει τη σύζυγό μου. Είμαι σίγουρος, όμως, ότι μπορώ να ξεκινήσω μια νέα ζωή με τον γιο μας».
*Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 26 Οκτωβρίου 2014
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
