Eνα πολύ ιδιαίτερο πρότζεκτ με ελληνική σφραγίδα εμφανίστηκε στον λογαριασμό του περιοδικού «The New Yorker» στο Instagram από την Ειρήνη Βουρλούμη, την εβδομάδα από τις 29/9 ως τις 5/10. Η φωτογράφος – που έγινε γνωστή διεθνώς όταν δημοσιεύθηκε στις σελίδες και στην ιστοσελίδα του «New Yorker» η σειρά φωτογραφιών «In Waiting» μέσα από τις οποίες παρουσίαζε την εικόνα εγκατάλειψης δημόσιων υπηρεσιών και ιδρυμάτων της Αθήνας – αυτή τη φορά εστίασε σε μια πιο προσωπική δουλειά. Σε φωτογραφίες εμπνευσμένες από πίνακες και σκίτσα του παππού της, του γνωστού ζωγράφου Ανδρέα Βουρλούμη (1910-1999).

Η ελληνοϊνδονησιακής καταγωγής Βουρλούμη, η οποία επέστρεψε στην Ελλάδα έπειτα από εντεκάχρονη παραμονή στην Αμερική και έκτοτε εργάζεται ως ανταποκρίτρια διεθνών ειδησεογραφικών μέσων, είχε ξεκινήσει να ακολουθεί τα χνάρια του παππού της από το καλοκαίρι, κυρίως στους δρόμους του Παγκρατίου, όπου είχε κάποτε στούντιο, ή στη φύση της Αίγινας όπου ζωγράφιζε τα τοπία του. Οταν λοιπόν ο «New Yorker» τής ζήτησε να αναλάβει τον λογαριασμό του στο Instagram στο πλαίσιο της εβδομαδιαίας συνεργασίας του περιοδικού με φωτογράφους από όλον τον κόσμο, ήξερε ποια πλευρά της χώρας θα προέβαλλε προς τα έξω. Αλλά και πώς θα ενδυνάμωνε τη σύνδεση που ήθελε να επιτύχει με τη δουλειά του παππού της. «Οταν πέθανε ο παππούς μου, βρήκαμε εκατοντάδες μπλοκάκια με σκίτσα του. Πιστεύω ότι ο τρόπος με τον οποίο ένας ζωγράφος χρησιμοποιεί τα σκίτσα του είναι ίδιος με τον τρόπο που εμείς οι φωτογράφοι δουλεύουμε με τα κινητά μας, οπότε ήθελα να ξεκινήσω το πρότζεκτ μέσω Internet» σχολιάζει.

Ο τίτλος του πρότζεκτ, «Στον ίδιο χώρο», είναι εμπνευσμένος από το ομώνυμο ποίημα του Καβάφη και αποτελεί έναν συγκινητικό φόρο τιμής στον Ανδρέα Βουρλούμη: «Ο παππούς μου δεν έμαθε ποτέ ότι έγινα φωτογράφος. Ηθελα να του αφιερώσω αυτή τη δουλειά γιατί έχει ασκήσει πολύ σημαντική επιρροή στη ζωή μου. Επέλεξα, λοιπόν, ένα ποίημα που εκφράζει το πώς νιώθω όταν φωτογραφίζω την Αθήνα με τρόπο που προσεγγίζει το καλλιτεχνικό όραμά του:
“Οικίας περιβάλλον, κέντρων, συνοικίας που βλέπω κι όπου περπατώ· χρόνια και χρόνια.
Σε δημιούργησα μες σε χαρά και μες σε λύπες: με τόσα περιστατικά, με τόσα πράγματα.
Κ’ αισθηματοποιήθηκες ολόκληρο, για μένα”».
*Το πρότζεκτ είναι εν εξελίξει και θα ανατροφοδοτείται στο μπλογκ andreasvourloumis.com/in-the-same-space​

**Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 19 Οκτωβρίου 2014