Στην παράσταση της Κέιτ Μπους

Στα τέλη της δεκαετίας του 90, συναντιόμουν συχνά με τον παιδικό φίλο μου τον Ιάσoνα αργά το βράδυ, κλειδωνόμασταν στο παιδικό μου δωμάτιο, πίναμε, τρώγαμε και ακούγαμε έναν προς έναν τους δίσκους της Κέιτ Μπους. Το 2005 ο Ιάσoνας με έπεισε να τον επισκεφτώ στο Μόναχο όπου διαμένει με δέλεαρ το να ακούσουμε για πρώτη φορά το Aerial, το άλμπουμ που κυκλοφόρησε τότε η Κέιτ Μπους μετά από 12 χρόνια, αλλά και να δούμε όλα της τα βίντεοκλιπ και την ταινία της Red Shoes. Τον Ιανουάριο του 2012, εκείνος με επισκέφτηκε στην Βαρκελώνη όπου μένω για να ακούσουμε το αμέσως επόμενο άλμπουμ της, 50 Words for Snow που μόλις είχε κυκλοφορήσει. Και τον εφετινό Σεπτέμβριο παρακολουθήσαμε το Before The Dawn, την παράσταση (διότι απλή συναυλία δεν ήταν) στο θρυλικό Hammersmith Odeon, μετά από 35 χρόνια απουσίας από τη σκηνη.

Ημουν αρκετά τυχερός ώστε να τη έχω ξαναδεί λίγες μέρες νωρίτερα. Ωστόσο, τη δεύτερη φορά που την παρακολούθησα, η απουσία του στοιχείου της έκπληξης αντισταθμιζόταν και με το παραπάνω από τη συναισθηματική φόρτιση.

Ηξερα τί να περιμένω. Ηξερα οτι το αποτέλεσμα πιο πολύ θυμίζει παράσταση όπερας, με τόσα δρώμενα και ηθοποιούς, παρά μια ροκ συναυλία. Ηξερα ότι η φωνή της Κέιτ είναι ακόμα σε εκπληκτική φόρμα και οτι οι κραυγές της θα τράνταζαν συθέμελα το κτίριο, ειδικότερα στα τραγούδια Top of the City, King Of The Mountain και Aerial. Ηξερα οτι πια δεν κάνει τις τόσο χαρακτηριστικές χορογραφίες της και ότι περιορίζεται σε μικρά βήματα που θυμίζουν λίγο τον χορό της κουμπάρας στους γάμους. Ηξερα οτι θα άκουγα ελάχιστες από τις επιτυχίες της – που τελικά, παραδόξως δε μου έλειψαν – και οτι θα επικεντρωνόταν σε δυο δίσκους της, επιλέγοντας να παρουσιάσει μάλιστα δυο πολύ διαφορετικους σε ατμόσφαιρα κύκλους τραγουδιων.

Ο πρώτος ήταν το αγωνιώδες, σκοτεινό Ninth Wave (η ιστορια μιας γυναίκας που έχει πέσει στη θάλασσα και περιμένει το θάνατό της ή τη σωτηρία της) από το άλμπουμ Hounds Of Love. Ηταν ένα πανδαιμόνιο από βίντεο της οπου τραγουδάει επιπλεοντας σε κατασκότεινα νερά. Παρακολουθήσαμε υφάσματα που προσομοίαζαν τη φουρτουνιασμένη θάλασσα, τερατόμορφους σκελετούς ψαριών, ανθρώπους με σωσίβια, μια σημαδούρα, ένα ελικόπτερο, έναν μανιασμένο ιερέα, το γιο και τον σύζυγό της σε ένα δωμάτιο να αναρωτιούνται για ποιο λόγο έχει αργήσει τόσο η μαμά και μια κατασκότεινη, κλειστοφοβική ατμόσφαιρα που σου “εσφιγγε” την ψυχή. Στο τελος, όταν η γυναίκα διασώζεται, η σκηνή λούζεται στο φως του πρωινού και ο εφιάλτης έχει τελειώσει, οι μουσικοί εγκαταλείπουν τα πόστα τους και με ακουστικές κιθάρες, ακορντεόν και κρουστά βγαίνουν μπροστά μπροστα στη σκηνή παίζοντας το The Morning Fog. Εκεί πλυμμήρισα από αγαλιάση.

Ο δεύτερος κύκλος ήταν το A Sky Of Honey από το δισκο Aerial, που περιγράφει 24 ώρες ευτυχίας και περιπάτων, και διανθίστηκε με εναλλασόμενες τεράστιες προβολές σύννεφων, πουλιών που πετάνε αρμονικά και κορμών δένδρων, μιας πελώριας πόρτας, μιας ξύλινης μαριονέτας, του γιου της στο ρόλο του ζωγράφου, έναν μεγάλο κόκκινο ήλιο και ένα θερμό, πλούσιο φωτισμό. Η ατμόσφαιρα ήταν παραμυθενια. Ωστόσο, στο τελευταίο κομμάτι, το ομώνυμο Aerial , η τρέλα του Ninth Wave επιστρέφει με βιαιότητα, ένα τεράστιο δεντρο πέφτει κάθετα από ψηλά, διαπερνώντας το πίανο, η Kate φοράει ένα μάυρο φτερό πουλιού και εκτελεί, βγάζοντας κραυγές, έναν απειλητικό χορό με ένα πτηνόμορφο πλάσμα, η ξύλινη μαριονετα έχει αποκτησει ζωή, τρέχει απελπισμένα πάνω κάτω και μάταια προσπαθεί να ανοίξει τη γιγαντια πόρτα. Ταυτόχρονα το συγκρότημα παίζει εκκωφαντικά και εκεί που δεν το έχεις καταλάβει όλοι οι μουσικοί έχουν καταλήξει να φορούν μάσκες πουλιών και τριμμένους χιτωνες. Την τελευταία στιγμή και ενώ όλα καταρέουν, η πόρτα ανοίγει και η Kate πετάει στον αέρα για ένα δευτερόλεπτο, με ένα ζευγαρι μαύρα, κορακίσια φτερα, σαν άγγελος του θανατου. Και μετά όλα τελειώνουν απότομα. Εκεί κάπου μπόρεσα να πάρω μια ανάσα.

Το φινάλε ήταν μια ανατριχιαστική στην απλότητα της εκτέλεση του Among Angels από τον τελευταίο της δίσκο, αυτόν που ομολογώ πως μόνο χάρη στον Ιάσωνα άκουσα, και μια αποθεωτική εκτέλεση του Cloudbusting, όπου συνειδητοποίησα πόσο ευτυχισμένος είμαι που κατάφερα να την δω, ταξιδεύοντας με σπασμένο πόδι από την Αθηνα, αλλά και νιώθοντας στο πετσί μου τη μοναδικότητα της στιγμής, την αμείλικτη πάροδο του χρόνου, το πόσο μακρινά φαντάζουν τώρα τα 19 μου χρόνια αλλά και το πώς κάποια πράγματα, όπως η αγπαπη για τη μουσικη και οι πολύτιμες φιλίες, έχουν ευτυχώς μείνει ίδια. Ο Ιάσονας ήρθε να με βρει και είχε τα ίδια κατακόκκινα μάτια.