Ο Αχιλλέας Πιστώνης είναι σίγουρος για τα πράγματα που αγαπάει. Η ζωγραφική του φέρ’ ειπείν. Παραστατική, τελεία και παύλα. «Ούτε πειραματικά δεν ασχολήθηκα με άλλα είδη τέχνης. Ακόμη και στη σχολή, γρήγορα συνειδητοποίησα ότι μόνο η αναπαράσταση με γεμίζει πραγματικά. Η αναπαράσταση και το πορτρέτο συγκεκριμένα» σχολιάζει. Το ίδιο σίγουρος ως προς τις εικαστικές προτιμήσεις του είναι και ο συλλέκτης Βλάσης Φρυσίρας, ο «μαικήνας» της παραστατικής ζωγραφικής. Κάπως αναπόφευκτα, λοιπόν, το Μουσείο Φρυσίρα είναι ο εκθεσιακός χώρος που φιλοξενεί την τέχνη του 33χρονου ζωγράφου. Πέρυσι, παρουσίασε εκεί την πρώτη ατομική του έκθεση, ενώ εφέτος συμμετέχει σε άλλη μία ομαδική έκθεση του μουσείου, με τίτλο «Το ψέμα της σάρκας». Στο πλαίσιο αυτής της συνύπαρξης, 31 έλληνες και ξένοι καλλιτέχνες αναπαριστούν το ανθρώπινο σώμα, γυμνό, στα διαφορετικά στάδια που διέρχεται καθώς διανύει το φάσμα της θνητότητάς του.

Τα έργα αντιπαραβάλλονται με αντίστοιχα του μεγάλου παραστατικού που αγάπησε πολύ το γυμνό, του Γάλλου Ζαν Ρουστέν. «Το γυμνό είναι πάντα πρόκληση» λέει ο Πιστώνης. «Πρόκληση για τον ζωγράφο, όχι για τον θεατή του. Γιατί το γυμνό είναι πάντα πιο αληθινό. Ιδίως ένα γυναικείο γυμνό σώμα, το οποίο συγκεράζει τόσα διαφορετικά στοιχεία: είναι η ζωή, είναι η ομορφιά. Εχει ενδιαφέρον και από ζωγραφική άποψη το να δεις και να διακρίνεις ποιότητες διαφορετικές σε σώματα με τις ατέλειές τους. Να παρατηρήσεις ένα σώμα που έχει ζήσει, που έχει μεγαλώσει και φέρει πάνω του όλες τις εμπειρίες του. Αυτό σκοπεύει να δείξει η συγκεκριμένη έκθεση». Στη σύνθεση του Πιστώνη εμφανίζονται τρεις γυναίκες, «τα τρία πρόσωπα του ίδιου χαρακτήρα» σε έναν χώρο άδειο, «μη πραγματικό», ο οποίος αντιστοιχεί σε έναν χώρο «εσωτερικό», εκεί όπου καταφεύγουμε για να αντιμετωπίσουμε ενδεχομένως το υπαρξιακό κενό μας. Ή τη μοναξιά. «Δεν μου αρέσει να χρησιμοποιώ αυτή τη λέξη για τα έργα μου, αν και πολύς κόσμος το βλέπει έτσι. Με ενδιαφέρει ο άνθρωπος ως οντότητα».

Ο καλλιτέχνης σε διαρκή κρίση

«Πάντα ζωγράφιζα, λανθασμένα όμως επέλεξα μετά το λύκειο να πάω σε μια σχολή γραφιστικής. Εκεί ένας δάσκαλος στο μάθημα της ζωγραφικής μού είπε: “Τι δουλειά έχεις εδώ; Τι σχέση έχεις εσύ με τη γραφιστική;”. Αυτός ο άνθρωπος με έσπρωξε προς μια κατεύθυνση που δεν είχα φανταστεί για τη ζωή μου. Από τότε μού έγινε εμμονή. Από την ημέρα που ξεκίνησα την προετοιμασία για την Καλών Τεχνών δεν έχει υπάρξει ημέρα που να μη σκέφτομαι τη ζωγραφική». Ο Αχιλλέας Πιστώνης αποφοίτησε το 2006, έχοντας δασκάλους τον Τριαντάφυλλο Πατρασκίδη και τον Μαρτίνο Γαβαθά και έκτοτε επιδίωξε να αφήσει το στίγμα του στον εικαστικό χάρτη. Η κρίση δεν τον πτόησε. «Πάντα υπάρχει χώρος για την τέχνη. Ο καλλιτέχνης ήταν εξάλλου πάντα σε κρίση» εξηγεί. «Δεν περίμενε την κρίση των τραπεζών. Δεν νομίζω ότι οι καλλιτέχνες είναι απεγνωσμένοι, όχι γιατί δεν τους ενδιαφέρει η πολιτική, αλλά γιατί στην ουσία δεν έχει αλλάξει κάτι στη ζωή τους. Σίγουρα υπάρχει λιγότερος κόσμος που αγοράζει τέχνη. Προσωπικά, έχω περάσει πολύ καλύτερα, αλλά δεν έχω νιώσει ότι έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου».

Σε έναν κόσμο διαρκούς αβεβαιότητας, δεν αμφιταλαντεύτηκε ούτε στιγμή όσον αφορά τις επιλογές του. Τίποτε δεν χαρίζεται. «Ο κόσμος έχει μυηθεί περισσότερο στο να βλέπει ζωγραφική απ’ ό,τι τα νέα μέσα που χρησιμοποιεί η σύγχρονη τέχνη. Αυτό, όμως, που συνήθως συμβαίνει και αδικεί τους παραστατικούς ζωγράφους είναι ότι έχουν να κονταροχτυπηθούν και να συγκριθούν με μια παράδοση αιώνων όσον αφορά τη ζωγραφική. Ενώ η δουλειά του εικαστικού που χρησιμοποιεί νέα μέσα μπορεί να συγκριθεί με τα τελευταία 60 χρόνια καλλιτεχνικής παραγωγής. Κατά τη γνώμη μου, σε κάθε περίπτωση πρέπει να δούμε τους λόγους για τους οποίους κάποιος προτιμά ένα μέσο έναντι κάποιου άλλου. Δεν κάνει το υλικό σύγχρονο το έργο. Το έργο είναι σύγχρονο όταν μπορεί να αγγίζει την εποχή του και να μιλάει στον κόσμο που το βλέπει».

*«Το ψέμα της σάρκας»: Μουσείο Φρυσίρα (Μονής Αστερίου 3), 15/5-27/10

**Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino το Σάββατο 12 Μαΐου 2013