Η Αθήνα εξακολουθεί να είναι η πόλη μας και για τον καθένα μας είναι διαφορετική. Μερικές φορές την αγαπάμε, τις περισσότερες λέμε ότι τη μισούμε, αλλά όλοι καταλαβαίνουμε ότι αλλάζει πολύ γρήγορα και ότι αυτή η αλλαγή επιταχύνεται από την κρίση. Οι καλλιτέχνες εκφράζουν την προσωπική τους εμπειρία από την αστική ζωή σε αυτήν τηνέκθεση που λέγεται «Μεγάλη Πόλη», και πραγματοποιείται στην Γκαλερί Ζουμπουλάκη με την υποστήριξη του Chivas. Οι εικαστικοί που συμμετέχουν δημιουργούν μορφές του αστικού χώρου όπωςτις φαντάζονται ή τις βιώνουν και επιχειρούν να επαναδιαπραγματευτούν τη σχέση των κατοίκων με τον χώρο γύρω τους.
Διαμαντής Αϊδίνης
Το έργο μου
«Είναι μια εγκατάσταση, μια πόλη φτιαγμένη από χαλκό, σίδερο και ξύλο. Υπάρχει ένα βίντεο το οποίο παίζει παράλληλα, από έναν προτζέκτορα στον τοίχο, και μια τηλεόραση που είναι ενταγμένη μέσα στο έργο. Η πόλη που έχω δημιουργήσει δεν αντικατοπτρίζει κάποια συγκεκριμένη πόλη αλλά θα μπορούσε να είναι μια οποιαδήποτε Ευρωπαϊκή πόλη. Το έργο ονομάζεται «citta aperta- ανοιχτή πόλη» από τη γνωστή ταινία Roma citta aperta».
Η πόλη
«Αισθάνομαι μια μεγάλη γοητεία για την πόλη. Είμαι στην πόλη, ταξιδεύω ,την εξουσιάζω και με εξουσιάζει. Απλώνω το χέρι μου και σταματάει το λεωφορείο. Με μεταφέρει από τη μια μεριά της πόλης στην άλλη, πατάω με το δάχτυλο μου ένα κουμπί και το ασανσέρ με ανεβάζει στον έκτο όροφο μιας πολυκατοικίας. Πράγματα τα οποία στη φύση δεν μπορούμε να τα κάνουμε, μέσα όμως στη πόλη αισθανόμαστε υπερήρωες γιατί ουσιαστικά έχουμε όλη αυτήν τη τεχνολογία. Η πόλη επεμβαίνει επάνω μας, το ίδιο και εμείς σε αυτήν ενώ στη φύση δεν μπορούμε να αγγίξουμε τίποτα».
Η Αθήνα
«Η Αθήνα είναι ιδανική πόλη και πηγή έμπνευσης για έναν καλλιτέχνη. Αισθάνομαι ένα παιδί της πόλης γιατί έχω μεγαλώσει μέσα σε αυτήν και μέχρι κάποια στιγμή της ζωής μου ζήλευα τα παιδιά του χωριού. Τη φύση την ανακάλυψα πολύ αργότερα. Για να λειτουργήσω και να δουλέψω πρέπει να μυρίσω τον υπόνομο, την βενζίνη, τον φωταγωγό, τον αέρα της πόλης, αλλιώς δεν μπορώ να λειτουργήσω. Χρειάζομαι την κακουχία της πόλης. Την Αθήνα την υπεραγαπώ , είναι η πόλη μου, η πόλη που γεννήθηκα. Αν έχω κάποιο πρόβλημα είναι με τους ανθρώπους που κατοικούν αυτήν την πόλη, έχω την εντύπωση πως την κακοποιούν. Μια πόλη που δεν την αγαπάς σαφώς και δεν μπορείς να μείνεις. Οι άνθρωποι πρέπει να αγαπήσουν την πόλη τους».
Μυρτώ Σταμπούλου
Το έργο μου
«Παρουσιάζω 6 σχέδια από μια ευρύτερη σειρά. Πέντε από αυτά αφορούν σημαντικά μέρη του κόσμου. Οι φωτογραφίες αφορούν την πόλη και πιο συγκεκριμένα τα εμπορικά καταστήματα ανά τον κόσμο.Το δεύτερο κομμάτι αφορά το παιχνίδι Second Life που αποτελεί ουσιαστικά ρέπλικα της καθημερινότητας και δείχνει πώς κάποιος εκεί μέσα στον φανταστικό κόσμο επεκτείνεται και ζει σαν να είναι πραγματικότητα.Ουσιαστικά θέλω να δείξω πώς αυτοί οι κοινόχρηστοι και δημόσιοι χώροι μετατρέπονται σε ιδιωτικοί και ελεγχόμενοι από τον φωτισμό και τη μουσική. Πως η οικονομία και η τεχνολογία επιδρούν πάνω στον άνθρωπο. Με εξιτάρουν διάφορες υποθέσεις για το πώς θα μπορούσαν να εξελιχθούν τα πράγματα μελλοντικά».
Γιάννης Γκανάς
Το έργο μου
Ονομάζεται «Πόρτες Ανοιχτές» και ουσιαστικά αποτελείται από παλιές σιδερένιες πόρτες της Αθήνας που πλέον μπορεί κανείς να θαυμάσει στον Κεραμικό, στο Μεταξουργείο και στου Φιλλοπάπου. Οι πόρτες είναι σαν σχήματα, σαν ένα μάτι, σαν ένας παρατηρητής του δρόμου , έτσι το νιώθω εγώ. Το έργο είναι μια πάρα πολύ καθαρή αποτύπωση του μοτίβου που έχει κάθε πόρτα καθώς δεν ασχολούμαι με τη φθορά που μπορεί να υπάρχει επάνω τους. Σίγουρα η φθορά είναι κάτι που υφίσταται, αυτό όμως το οποίο με ενδιαφέρει πάρα πολύ είναι ότι οι πόρτες είναι σαν να παρατηρούν συνεχώς τον δρόμο. Λειτουργούν σαν διαχωριστές καθώς διαχωρίζουν το ιδιωτικό, αυτό το οποίο συμβαίνει μέσα στο σπίτι-το πολύ προσωπικό, από αυτό το οποίο συμβαίνει έξω. Αυτή η διαφορά μεταξύ ιδιωτικού και δημόσιου είναι πιο επίκαιρη από ποτέ καθώς τώρα πια το «έξω» με το «μέσα» έχει αρχίσει να είναι δραματικό.
Η Αθήνα
«Την αγαπώ και θεωρώ πως είναι μια καλή πόλη και το λέω σε σύγκριση και με τις υπόλοιπες πόλεις στις οποίες έχω βρεθεί. Έχει τα προβλήματά της τα οποία είναι προφανή και πολύ σοβαρά και ένας σημαντικός λόγος που έχει αυτά τα προβλήματα είναι το γεγονός ότι είναι ανοιχτή. Είναι καλό να βλέπουμε τα προβλήματα της Αθήνας και να τα καταλαβαίνουμε, να τα διαχειριζόμαστε δηλαδή χωρίς να τα αγνοούμε. Και από εκεί προέρχεται και η όλη έμπνευση. Οι κακές και οι καλές εμπειρίες μέσα στην πόλη διαμορφώνουν ένα υπόβαθρο για να σκεφτεί κανείς».
Nίκος Λαγός
Το έργο μου
«Είναι βιωματικό όπως τα περισσότερα έργα μου, έχει σαν θέμα την πόλη. Μια πόλη στην οποία μεγάλωσα, το περιβάλλον στο οποίο ζω ουσιαστικά και περιπλανιέμαι. Μέσα στον πίνακα μπορεί κανείς να παρατηρήσει αλληλένδετα στοιχεία, όπως εικόνες, μνήμες, φανταστικά πράγματα που με μια πρώτη ανάγνωση φαίνονται ασύνδετα αλλά αν κανείς το σκεφτεί συνδέονται μεταξύ τους συνειρμικά. Προσπαθώ με κάποιο τρόπο να συνδέσω όλα αυτά τα στοιχεία και να φτιάξω ένα αρμονικό κομμάτι πάνω σε ένα πίνακα το οποίο θα έχει κάποια λογική. Ο πίνακας είναι ζωγραφισμένος και ενδεχομένως να υπάρχουν κάποιες σημειώσεις από κολλημένα κομμάτια χαρτί επάνω. Το έργο έχει στοιχεία ονείρων που κανείς δεν μπορεί να καταλάβει, ουσιαστικά είναι σαν τα όνειρα που περιπλανώνται».
Η πόλη
«Είμαι επηρεασμένος από τους Αμερικάνους ζωγράφους που αρκετοί από αυτούς είχαν θέμα τις μεγαλουπόλεις. Εκεί έζησαν και επηρεάστηκαν στον τόπο της δουλειάς τους αλλά είναι σίγουρα και μια ουτοπική πόλη, ένα φανταστικό τοπίο, ένα δημιούργημα φαντασίας».
Κώστας Χριστόπουλος
Το έργο μου
«Το πρώτο είναι ένα πανό, γραμμένο με λάδι, από το Βερολίνο το οποίο φέρει επάνω του τη φράση « Δεν υπάρχει τέλος στην Ιστορία». Το δεύτερο έργο, που είναι και αυτό λάδι σε πανί, δείχνει ένα αναποδογυρισμένο αυτοκίνητο σε ασπρόμαυρο φόντο.
Ενα ακόμη έργο, το οποίο αποτελεί μια χαρακτική σειρά, είναι ένα γιαπί και ακριβώς απέναντι σημαντικά κτίρια της Αθήνας όπως το Hilton και το Υπουργείο Ανάπτυξης. Τα κτίρια βρίσκονται σε αντιπαράθεση και αυτός ακριβώς είναι ο λόγος που έχω επιλέξει να είναι μαζί. Το γιαπί είναι ένα κτήριο, με τις σιδεριές, που ουσιαστικά δεν έχει ολοκληρωθεί και φαντάζει πολύ απλό και μικρό μπροστά στα μεγάλα και πολυτελή κτίρια της Αθήνας».
Η Αθήνα
«Η Αθήνα δεν πιστεύω ότι είναι άσχημη πόλη. Έτσι πρέπει να είναι. Οι Αθηναίοι μισούν την πόλη στην οποία ζούνε. Όπως κάθε πόλη έτσι και η Αθήνα έχει τα προβλήματα της, δεν είναι κάτι το καινούργιο αυτό, και δεν είναι λόγος αυτός για να μισείς την πόλη σου. Η πόλη είναι ο χώρος όπου συγκεντρώνεται η πολιτική διεκδίκηση».
Γκαλερί Ζουμπουλάκη
9 Φεβρουαρίου – 10 Μαρτίου
Πλ. Κολωνακίου 20
Ώρες Λειτουργίας: Τρ. – Παρ. 11.00 -15.00 και 17.00–21.00, Σάβ. 11.00 –14.00 Κυριακή & Δευτέρα κλειστά
Συμμετέχοντες καλλιτέχνες:
Διαμαντής Αϊδίνης, Γιάννης Γκανάς,ΚΑ-ΚΟ Project (Άρης Κατσιλάκης & Χάρης Κοντοσφύρης),Νίκος Λαγός, Μυρτώ Σταμπούλου, Κώστας Χριστόπουλος και Daniel Egneus.
