To Downton Abbey είναι ένα αγγλικό σήριαλ που προβάλλεται από το ITV. Στην Αγγλία έχει κάνει ήδη δύο σεζόν, στην Ελλάδα δεν το πολυξέρει ο κόσμος εκτός από αυτούς που κατεβάζουν τα επεισόδιά του από το ίντερνετ. Φαντάζομαι ότι σε κάποια φάση θα έρθει και εδώ, είναι από αυτές τις σειρές που περιμένει κανείς να δει από την ΕΡΤ, μόνο που μάλλον δεν θα την δει από την ΕΡΤ τελικά γιατί δεν είναι του BBC. Αν σας αρέσουν οι ταινίες εποχής, αυτές που έφτιαχναν οι Merchant – Ivory ας πούμε, με τα εδουαρδιανά κοστούμια και τα αριστοκρατικά σπίτια της αγγλικής εξοχής να την δείτε, θα σας αρέσει σίγουρα, απλά και μόνο γιατί θα σας τις θυμίσει. Η παραγωγή είναι εντυπωσιακή και είναι και ακριβή. Εκεί που o Sherlock του BBC με το ζόρι βγάζει 3 επεισόδια σε 2 χρόνια, το Downton έχει ήδη δύο σεζόν των 8 επεισοδίων.
Η δεύτερη προβάλλεται τώρα στην Αμερική και η πρεμιέρα του προκάλεσε ενθουσιασμό και καλύφθηκε από παραπάνω μέσα ενημέρωσης από ότι θα περίμενε κανείς. Το Vanity Fair ας πούμε που δεν ασχολείται με τέτοια πράγματα συνήθως, τουίταρε ταυτόχρονα με την προβολή του επεισοδίου στο PBS, και ακόμα και ο New Yorker είχε κάτι να πει. Είναι πια η μεγαλύτερη επιτυχία της αγγλικής τηλεόρασης από την Επιστροφή στο Brideshead το 81. Το Downton Abbey θα μπορούσε να είναι η ευρωπαϊκή απάντηση στα μεγάλα αμερικάνικα σήριαλ τύπου Sopranos, που θίγουν θέματα με τον ίδιο τρόπο που μέχρι τώρα έκανε μόνο η καλή λογοτεχνία. Αλλά στην πραγματικότητα αυτή η σειρά, με την τόση μεγάλη αποδοχή από τους πιο εστέτ Αμερικάνους, είναι στην πραγματικότητα μια κανονική τηλενοβέλα.
Τo Downton Abbey είναι ένα μεγάλο manor house, ένα αρχοντικό, και μάλιστα γυρίζεται σε ένα πραγματικό τέτοιο σπίτι, το Highclere Castle που κατοικείται ακόμα από τον σχετικό λόρδο και λαίδη. Στους πάνω ορόφους είναι τα αφεντικά και στα υπόγεια οι υπηρέτες, ο λόρδος κάθεται στην κεφαλή του τραπεζιού της οικογένειας και ο μπάτλερ του ακριβώς στην ίδια θέση, έναν όροφο πιο κάτω.
Είναι η εποχή της τελικής παρακμής της αριστοκρατίας, ακριβώς η ίδια χρονική περίοδος με τα Απομεινάρια της ημέρας, και οι συγκρίσεις με την ταινία είναι αναπόφευκτες για το που θα μπορούσε να πήγαινε η σειρά. Είναι τα 20 χρόνια των πολέμων, των επαναστάσεων, των καινούργιων ιδεολογιών, της ανόδου της μέσης τάξης και των διεκδικήσεων της εργατικής. Ο συγγραφέας τους έχει εκεί όλους σε ένα σπίτι, και δεν καταφέρνει να δείξει καμία σημαντική σύγκρουση, κανένα φοβερό angst, κανένα δράμα, κανένα αδιέξοδο, ούτε καν ένα σημαντικό ερωτικό πάθος. Ο Τζούλιαν Φέλοουζ είναι ο συγγραφέας, και έχει έναν κοινωνικό καμβά γύρω από μία οικογένεια τόσο πλούσιο ώστε το μόνο που είχε να κάνει ήταν να δει πως το έκαναν στην Αμερική. Πριν από μερικά χρόνια είχε γράψει κατά παραγγελία το σενάριο του Gosford Park για τον Robert Altman. Το Downton Abbey πατάει πάνω σε εκείνη την ιστορία και πάει να θυμίσει εκείνη την ταινία, αλλά δεν το προσπαθεί και πολύ. Θα μπορούσε να είναι συνδυασμός του Atonement του McEwan με το Sopranos του David Chase, αλλά αυτό που κυρίως κάνει είναι να αναπαράγει στερεότυπα που αρέσουν στους συντηρητικούς και κάπως μεγαλύτερους σε ηλικία θεατές του ITV. Οι αριστοκράτες έχουν καλά κίνητρα, είναι ευγενικοί, και ακόμα και όταν σφάλλουν το κάνουν είτε από απροσεξία, είτε βλακεία. Σε κάθε περίπτωση ζητάνε συγνώμη. Οι υπηρέτες είναι προφανώς απλοϊκοί άνθρωποι, και δεν τους κόβει και πολύ. Οι καλοί χαρακτήρες αντλούν την αξία τους επειδή υπηρετούν τα καλά αφεντικά. Προφανώς υπάρχουν τα κωμικά στερεότυπα κάποιων άξεστων υπηρετών, έτσι για να γελάμε, και όπως θα περίμενε κανείς οι παρεξηγήσεις ξεκινάνε από μία κακιά γεροντοκόρη και έναν κακό κρυφο-γκέι. Ποια είναι τα ζόρια αυτών των χαρακτήρων και γιατί είναι τόσο κακοί δεν το μαθαίνουμε ποτέ. Κατά τα άλλα, τρελά πράγματα συμβαίνουν, διαζύγια, ερωτικά τρίγωνα, διπλωμάτες πεθαίνουν πάνω στο σεξ, κουτσοί περπατάνε, ό,τι παίζει στις σαπουνόπερες εδώ και χρόνια.
Είναι η εποχή του συγγραφέα στην τηλεόραση. Αν αυτός έχει όραμα και του δώσουν την ευκαιρία να το δείξει όπως νομίζει, σημαντικά πράγματα μπορούν να γίνουν, όπως αυτά που βλέπουμε συνήθως στο ΗΒΟ. Προφανώς ο (πρόσφατα) λόρδος Τζούλιαν Φέλοουζ δεν έχει και πολύ σημαντικά πράγματα στο μυαλό του.
Τουλάχιστον έχει ωφεληθεί ο τοπικός τουρισμός και η κυρία του σπιτιού.
