Τρίτη βράδυ, 22 Νοεμβρίου. Το μικρό στενό της Ρήγα Παλαμήδου στου Ψυρρή παρουσίαζε ασυνήθιστη κινητικότητα. Εξω και μέσα από το κλειστό εδώ και τέσσερα χρόνια θέατρο «Εμπρός», κόσμος συνωστιζόταν για να παρακολουθήσει τον Δημήτρη Παπαϊωάννου να προβάλλει από το αρχείο του την παράσταση του με την Ομάδα Εδάφους «Η Σαπφώ στην κατάληψη». Το θέατρο γέμισε ασφυκτικά, κυριολεκτικά ξεχείλιζε γύρω από τον Παπαϊωάννου ο οποίος με πολύ όρεξη, χιούμορ, και ολιγόλεπτα διαλείμματα που διέκοπταν την αργόσυρτη πλοκή του έργου του, έκανε βουτιά στον αισθητικό και πολιτικό παραλογισμό του 1992, χρονιά όπου παρουσιάστηκε το συγκεκριμένο έργο, στο «Κτίριο καλλιτεχνών» την περίφημη κατάληψη της 3ης Σεπτεμβρίου.
Σε αυτά τα διαλείμματα περιλαμβάνονταν διαφημίσεις, ειδήσεις, και βίντεο-κλιπ με τη Ρίτα Σακελαρίου να τραγουδάει τους προφητικούς (ή μάλλον τους διαχρονικούς στίχους): «Επιτροπές και επιτροπές, και στις ειδήσεις κάθε μέρα νέα μέτρα. Ομως εμείς ρεαλιστές κάνουμε αντίσταση τις νύχτες μες στα κέντρα: Με ουίσκι, τσιφτετέλια και λουλουδοπόλεμο, και να γίνεται η πίστα σαν Ιράκ εμπόλεμο».
Η μορφή αντίστασης που επέλεξε η Κίνηση Μαβίλη, μια αυθόρμητη ομάδα επτά καλλιτεχνών η οποία ανέλαβε να ενεργοποιήσει το «Εμπρός», προσκαλώντας καλλιτέχνες, μεταξύ των οποίων και ο Παπαϊωάννου, να ανεβούν στη σκηνή του, είναι εντελώς διαφορετικού ύφους και αισθητικής. Και ευτυχώς καθόλου πολεμοχαρής σαν αυτήν που πρότεινε κάποτε η Ρίτα αλλά στο ίδιο πνεύμα με αυτήν που έδωσε την μεγάλη ώθηση στην Ομάδα Εδάφους στις αρχές της δεκαετίας του ´90.
Είναι προφανές και από το λεξιλόγιο που η Κίνηση Μαβίλη επιλέγει να χρησιμοποιήσει για να τη χαρακτηρίσει: «Ενεργοποίηση» και όχι «κατάληψη» για να αποφύγει τους αρνητικούς συνειρμούς. Η Κίνηση Μαβίλη χρησιμοποίησε τον ανεκμετάλλευτο χώρο που ανήκει στο υπουργείο Πολιτισμού, θέτοντας έναν πολύ συγκεκριμένο στόχο: «να δημιουργήσει συλλογικά, έναν ζωντανό χώρο ο οποίος δεν έχει μια συγκεκριμένη ταυτότητα προκειμένου να φιλοξενεί καλλιτεχνικές δράσεις. Κάτι που έλειπε σε εμάς και ελπίζαμε ότι θα ένιωθε την ίδια ανάγκη και άλλος κόσμος» εξηγεί μία εκ των μελών της κίνησης, η Γκίγκη Αργυροπούλου της θεατρικής ομάδας Mkultra.
Μαζί με τους Ανέστη Αζά (ομάδα Προτζέκτορ), Κώστα Κουτσολέλο (ομάδα Mag), Γιώργο Κολιό (ομάδα Προτζέκτορ), Γεωργία Μαυραγάνη (ομάδα Χάπι Εντ), Βασίλη Νούλα (ομάδα Nova Melancholia) και Αργυρώ Χιώτη (ομάδα Vasistas) ξεκίνησαν αυτό το πείραμα στις 11 Νοεμβρίου και για 12 μέρες, καλώντας καλλιτέχνες που δραστηριοποιούνται σε διαφορετικά εκφραστικά μέσα, θέατρο, μουσική, χορό, εικαστικά, να ανέβουν στη σκηνή και να δημιουργήσουν, να συνομιλήσουν με συναδέλφους τους και με το κοινό.
Ενα εγχείρημα που στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία. Η κρίση δεν είναι υποκειμενική, είναι το αυθόρμητο συμπέρασμα όλων των παρευρισκομένων, συμμετεχόντων και κοινού. «Ενας στεναγμός ανακούφισης, επιτέλους κάτι γίνεται». «Ανθρωπιά, μακάρι να συνεχιστεί», σχολίαζαν στα πηγαδάκια έξω από το θέατρο ανάμεσα στις δράσεις. «Θέλουμε να συμμετέχουμε ξανά. Θέλουμε να έχουμε ένα πόντιουμ να παίζουμε» έλεγε ο συνθέτης Κορνήλιος Σελαμσής ο οποίος μαζί με τους πολυπληθείς Artefacts είχαν μόλις ερμηνεύσει το μουσικό έργο «In sea » του Τέρι Ράιλι και είχαν εισπράξει ενθουσιώδες χειροκρότημα.
Καθώς καθένας έπαιρνε το δρόμο του, είτε για κάποιο ποτό σε ένα γειτονικό μπαρ είτε για να επισκεφτεί μια γκαλερί, είτε απλώς για να πάει στο σπίτι του και την αβεβαιότητά του, όλοι είχαμε την αίσθηση ότι κάτι ελπιδοφόρο πάει να γεννηθεί στην πόλη.
Στον απολογισμό που έκανε ο ομάδα την επόμενη μέρα αποφασίστηκε ότι οι δράσεις θα έπρεπε να συνεχιστούν. «Ισως όχι με την ίδια εντατική συχνότητα αλλά θέλουμε να βρούμε έναν τρόπο να λειτουργήσουμε το θέατρο» σχολιάζει η Γκίγκη Αργυροπούλου. «Θα διεκδικήσουμε μια νομιμοποίηση από το υπουργείο, τι μορφή θα έχει αυτή δεν το γνωρίζουμε ακριβώς, αλλά θα επιχειρήσουμε το διάλογο». Κάτι που αξίζει την προσοχή μας, τη στήριξή μας, και ίσως και την περιφρούρησή μας. Ας συντονιστούμε λοιπόν στο blog της Κίνησης Μαβίλη για νεότερα.
