Η Μέση Ανατολή υπήρξε από καταβολής 20ού αιώνα χώρος εξάσκησης διάφορων μαθητευόμενων μάγων. Πολύ πριν από την εποχή του Μπαράκ, του Βλαντιμίρ, του Τζον Κέρι, του Μπασάρ Ασαντ και των ισλαμιστών έβλαπταν άλλοι τη Συρία το ίδιο – ή και περισσότερο. Στο «LawrenceinArabia» (εκδ.Doubleday)oαμερικανός δημοσιογράφος Σκοτ Αντερσον μιλά κατά βάση για τον άνθρωπο που έγινε θρύλος, βιβλίο, ταινία και ρόλος καριέρας του Πίτερ Ο’ Τουλ, αλλά και για τους υπόλοιπους παράγοντες, διπλωμάτες και κατασκόπους των Μεγάλων Δυνάμεων που έβαλαν το χέρι τους στο διαμελισμό της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Το εξώφυλλο του βιβλίου

Το ηθικό δίδαγμα 577 διεισδυτικών σελίδων είναι πως ο ευμετάβλητος λοχαγός Λόρενς (αρνήθηκε να χριστεί ιππότης παρατώντας σύξυλο τον βασιλιά Γεώργιο Ε΄ στη διάρκεια της τελετής) άρπαξε το ρόλο του ήρωα «την ώρα που όλοι είχαν στραμμένη την προσοχή τους αλλού», ενώ οι νικητές Αγγλογάλλοι και Αμερικανοί χάραξαν ζώνες επιρροής ή πετρελαϊκές εκμεταλλεύσεις σε Συρία, Ιράκ, Παλαιστίνη αλλάζοντας σύνορα και τοπικούς συμμάχους κατά το δοκούν. Στις δαιδαλώδεις ίντριγκες και τις τακτικές λυκοφιλίες των αράβων φυλάρχων με τους δυτικούς τυχοδιώκτες βρίσκει κανείς κάποιες απαρχές (και ουκ ολίγες ομοιότητες) με πολλές από τις κεφαλαιώδεις αντιφάσεις της σύγχρονης Μέσης Ανατολής