Πώς μπήκε η ποδηλασία στη ζωή σας; «Το ερέθισµα προήλθε από τον πατέρα µου. Ηταν παλιός προπονητής της εθνικής οµάδας. Οκτώ ετών ξεκίνησα µαζί µε τον αδελφό µου, τον επίσης αθλητή ποδηλασίας Ζαφείρη Βολικάκη. Mπήκαµε στην εθνική οµάδα. Πέρασα από όλα τα είδη, αλλά τελικά αγάπησα την ποδηλασία πίστας. Ισως έπαιξε ρόλο το γεγονός ότι το 2005 αναδείχθηκα πρώτος στο Παγκόσµιο Πρωτάθληµα Εφήβων και δεύτερος στο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθληµα».
Είστε πρώτος στην παγκόσμια κατάταξη του αγωνίσματος του σκρατς και πρώτος στη γενική βαθμολογία των Παγκόσμιων Κυπέλλων. Τι αγαπάτε στην ποδηλασία πίστας; «Είναι εντυπωσιακή. Συνδυάζει ταχύτητα, αντοχή και δύναµη. Το στάδιο είναι επιβλητικό και εµείς τρέχουµε στην ξύλινη κεκλιµένη πίστα µε ποδήλατα χωρίς φρένα, σε απίστευτες ταχύτητες».
Προ ημερών δημοσιοποιήσατε μέσω των social media τη δυσμενή κατάσταση στην οποία βρίσκεστε εξαιτίας των οικονομικών προβλημάτων της Ελληνικής Ομοσπονδίας Ποδηλασίας. «Βρισκόµαστε στο έσχατο σηµείο. Μετά το Ρίο 2016, η εθνική οµάδα µοιάζει να έχει διαλυθεί. Δεν υπάρχει προπονητής, ο καθένας πληρώνει τον προπονητή του µόνος του. Παρακαλάµε έστω να καλυφθούν τα έξοδα για τη συµµετοχή µας στις διοργανώσεις του εξωτερικού. Θεωρώ ότι η Γενική Γραµµατεία Αθλητισµού πρέπει επιτέλους να δώσει µια λύση».
Οι συνθήκες προπόνησης πώς είναι; «Το ΟΑΚΑ υπολειτουργεί. Για την ακρίβεια, προπόνηση γίνεται µόνο τα πρωινά. Το µεσηµέρι είναι κλειστό, το απόγευµα είναι κλειστό. Δεν υπάρχει φύλακας να µας ανοίξει. Το ίδιο και το Σαββατοκύριακο. Το καλοκαίρι το στάδιο είναι τουλάχιστον ζεστό. Τον χειµώνα προπονούµαστε µε θερµοκρασίες κάτω από το µηδέν. Οι αντίπαλοί µας προπονούνται µε όλες τις παροχές στη διάθεσή τους και παρ’ όλα αυτά ακόµη καταφέρνουµε να κερδίζουµε».
Εσείς πώς συνεχίζετε; «Αν δεν υπήρχαν οι δύο µεγάλοι µου χορηγοί, η Stoiximan.gr και η Euroins, και η Progame, η εταιρεία που έχει αναλάβει το αθλητικό µου µάνατζµεντ, θα σταµατούσα. Δεν θα µπορούσα να πηγαίνω στους διεθνείς αγώνες. Ετσι µάλιστα όπως είναι οι κανονισµοί, οι προκρίσεις στα µεγάλα αθλητικά γεγονότα, όπως οι Ολυµπιακοί, έρχονται µέσα από µια σειρά άλλων αγώνων. Δεν έγινα αθλητής για να συµµετέχω µόνο στο Πανελλήνιο Πρωτάθληµα».
Αυτό που ζείτε έχει να κάνει με το γεγονός ότι η ποδηλασία δεν είναι ιδιαίτερα δημοφιλής στην Ελλάδα; «Η ελληνική ποδηλασία έχει φέρει µεγάλες επιτυχίες στην Ελλάδα που δυστυχώς δεν προβλήθηκαν. Σίγουρα, όταν σε γνωρίζουν ως αθλητή περισσότερο στο εξωτερικό, παρά στην πατρίδα σου, είναι κάτι το ασυνήθιστο».
Ποιοι είναι οι στόχοι σας; «Μετά τους Ολυµπιακούς Αγώνες του Ρίο, από σπρίντερ που ήµουν, πέρασα και στον κοµµάτι της αντοχής, µε αγωνίσµατα που συνδυάζουν και τα δύο. Τα αποτελέσµατα ήταν παραπάνω από ικανοποιητικά. Η πορεία χτίζεται σκαλί-σκαλί και σίγουρα ο µεγάλος στόχος είναι το Τόκιο 2020».
Για τη μάστιγα του ντόπινγκ ποια είναι η άποψή σας; «Πρόκειται για ένα φαινόµενο που δυστυχώς υπάρχει και δυστυχώς είναι δύσκολο να καταπολεµηθεί. Σίγουρα, όσο αυστηροποιούνται οι έλεγχοι τα κρούσµατα µειώνονται. Για εµένα ρόλο παίζει και η σωστή ενηµέρωση. Καλό είναι να µην µπαίνουν όλοι σε ένα τσουβάλι. Ενας αθλητής που κάνει οργανωµένη προπόνηση, σωστή διατροφή, µπορεί να έχει τεράστιες επιτυχίες χωρίς να ντοπάρεται».
Είστε πολύ νέος, ωστόσο έχετε σκεφτεί τη ζωή σας μετά τον αθλητισμό; «Θα µε ενδιέφερε το κοµµάτι της προπονητικής. Βέβαια, δεν ξέρω όταν θα σταµατήσω σε ποιον βαθµό θα υπάρχουν παιδιά να προπονήσω µε την κατάσταση που επικρατεί στο άθληµα. Παλαιά παρότρυνα γονείς να φέρουν τα παιδιά τους στην ποδηλασία. Με αυτά που τραβάµε είµαι πλέον αµήχανος».
Εχετε κάποιο γούρι πριν από τους αγώνες; «Κάνω τον σταυρό µου. Και προτού ξεκινήσει ο αγώνας φτιάχνω µε µια συγκεκριµένη ιεροτελεστία το ποδήλατό µου. Στις ξένες οµάδες, αυτό το αναλαµβάνει ο µηχανικός. Σε εµάς δεν υπάρχουν τέτοιες «πολυτέλειες»».
* Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 26 Νοεμβρίου 2017.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
