Πώς ξεκινά η σχέση σας με τη φωτογραφία;
«Οταν κάποιος φίλος μού είπε ότι έχω πάρα πολλές φωτογραφίες των γύρω μου και καμία δική μου. Ηταν το σημείο που άρχισα να αναρωτιέμαι γιατί συμβαίνει αυτό».

Τι σας αρέσει να φωτογραφίζετε;
«Οτιδήποτε έχει σχέση με το ανθρώπινο. Θα μου πείτε ότι η διαδικασία τού να κάνεις ένα πορτρέτο είναι 10 λεπτά υπόθεση, το πάτημα ενός κουμπιού. Για να καταλήξεις όμως σε αυτό το πάτημα, είτε θα πρέπει να έχεις κάνει πολλά μικρά άσκοπα πατηματάκια ή να έχεις προσπαθήσει πρώτα να γνωρίσεις το πρόσωπο απέναντί σου και να επικυρώσεις τη συνάντησή σας με μια εικόνα».

Σας αρέσει να γνωρίζετε τα μοντέλα σας;
«Μου αρέσει να χτίζω μια σχέση μαζί τους, είτε κάνω μόδα είτε έχω μια ανάθεση από ένα περιοδικό για τη φωτογράφιση ενός συγκεκριμένου προσώπου. Προσπαθώ να διαβάσω ό,τι υπάρχει για αυτό πριν πάω στη φωτογράφιση. Να έχω σημείο αναφοράς».

Μιλώντας για μόδα, τα τελευταία χρόνια υπάρχει κριτική για αυτές τις αψεγάδιαστες φωτογραφίες που καταπιέζουν τη μέση γυναίκα…
«Νομίζω ότι αυτή η κουβέντα έκανε καλό. Υπάρχει μια στροφή προς το φυσικό. Τα περισσότερα περιοδικά ζητάνε οι φωτογραφίσεις να γίνονται εκτός στούντιο, να μη γίνονται πολλά “πειράγματα”. Είναι ωραίο με τα φυσικά μέσα να προσπαθείς να αποδώσεις την εικόνα. Σε κάνει να νιώθεις περισσότερο καλλιτέχνης. Γιατί κάποια στιγμή η τεχνολογία μάς έκανε να χάσουμε την άποψή μας».

Τι εννοείτε;
«Πηγαίνεις να φωτογραφίσεις σε έναν χώρο και κάπου στο φόντο, για παράδειγμα, υπάρχει μια ταμπέλα. Μπορείς να πεις: “Δεν πειράζει, θα τη βγάλουμε στο photoshop”. Μα το θέμα είναι να βρούμε έναν χώρο να μην υπάρχει αυτή η ταμπέλα. Μόνο έτσι θα αντικατοπτρίζεται η δική μας άποψη και όχι η άποψη της σύγχρονης τεχνολογίας».

Προσφάτως το Κέντρο Υγείας Μαστού της Νατάσας Παζαΐτη κατέκτησε την πρώτη θέση στον διεθνή φωτογραφικό διαγωνισμό Pink Glove Photo, με εσάς να εικονοποιείτε κατόπιν συζήτησης μια κοινή σας ιδέα αναφορικά με την πρόληψη του καρκίνου του μαστού.
«Ναι. Και πέρυσι είχαμε συμμετάσχει, κατακτώντας τη δεύτερη θέση. Εφέτος, μάλιστα,καταλήξαμε σε αυτό το αποτέλεσμα πιο αβίαστα. Γνωρίζαμε πλέον ο ένας τον άλλον. Η εικόνα έχει ζωγραφικές αναφορές στην Αναγέννηση, στην αρτ ντεκό, αλλά θέλαμε ταυτόχρονα να είναι και σύγχρονη. Επιλέξαμε το στήθος να είναι καλυμμένο και η γυναίκα της εικόνας να φορά ένα σκουφάκι πισίνας».

Πόσο ελεύθερος είναι ένας φωτογράφος να επιβάλει τη δική του αισθητική σε μια εικόνα που προορίζεται για εμπορική χρήση;
«Εξαρτάται από την υπομονή που έχεις. Τι εννοώ; Οταν ξεκίνησα να φωτογραφίζω για περιοδικά, είχα πολλές ιδέες στο μυαλό μου. Γρήγορα κατάλαβα ότι οι άνθρωποι που μου έκαναν την ανάθεση ήθελαν κάτι συγκεκριμένο. Είτε θα έκανα τα δικά μου και δεν θα μου έδιναν ξανά δουλειά είτε θα ακολουθούσα τη γραμμή τους γιατί προφανώς και αυτοί κάτι γνώριζαν. Αν επιλέξεις το δεύτερο, χτίζεται τελικά μια σχέση και από ένα σημείο και πέρα μπορείς να κάνεις και αυτά που θέλεις εσύ. Και κάποια στιγμή έρχεται η ώρα που θα σου ζητούν ακριβώς την προσωπική σου αισθητική. Εκεί έρχεται η δικαίωση. Είσαι ελεύθερος».

Ετοιμάζετε κάτι αυτό το διάστημα;
«Στις 22 Νοεμβρίου είναι τα εγκαίνια της έκθεσης “Face Forward” στο Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης. Yλοποιείται σε συνεργασία με την Υπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες, με χρηματοδότηση της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Αφορά πορτρέτα προσφύγων που φωτογράφισα. Ο σκοπός είναι η ανάδειξη του ανθρώπινου προσώπου πίσω από τους αριθμούς. Δεν εστιάζουμε τόσο στη δύσκολη ιστορία τους, αλλά σε αυτά που κουβαλά ο κάθε άνθρωπος: στα όνειρα, στα συναισθήματα, στις διαψεύσεις».

* Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino το Σάββατο 28 Οκτωβρίου 2017.

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ