Πρωταγωνιστείτε στον «Θερισμό» του Δημήτρη Δημητριάδη σε σκηνοθεσία Δημήτρη Τάρλοου. Μιλήστε μου για το έργο.

«Δύο ζευγάρια και µία κοινή φίλη κάνουν τις διακοπές τους σε ένα µέρος εξωτικό, το Ακαπούλκο, µε διάθεση να τα αφήσουν όλα και όλους πίσω τους. Οµως όλοι (παιδιά, εραστές) και όλα (η σχέση τους µε τα πράγµατα, µε τις ιδεολογίες τους, µε την ίδια τη ζωή) βρίσκονται συνέχεια και βασανιστικά µπροστά τους».

Ποια είναι η δική σας ανάγνωση; Τι είναι αυτό που θέλει να στηλιτεύσει ο Δημητριάδης;

«Κατά τη γνώµη µου, όλο το έργο έχει τη µορφή καρτ ποστάλ ενός κόσµου, του κόσµου µας, που έχει καταρρεύσει και απλώς το αγνοεί. Αυτό πιστεύω ότι αναδεικνύει ο Δηµητριάδης µε διαύγεια και ανάλαφρη σκληρότητα. Το έργο είναι σαν µια µικρή τελετουργία απογύµνωσης από τις όποιες βεβαιότητες».

Σε λίγους μήνες θα γίνετε μητέρα. Την ίδια στιγμή πρωταγωνιστείτε σε ένα έργο όπου οι ήρωες φαίνεται στο τέλος ότι το μόνο που αποζητούν είναι ο θερισμός, ο θάνατος. Πώς σας επηρεάζει;

«Περισσότερο µε επηρεάζει το ερώτηµα τι µητέρα θα καταφέρω να γίνω. Ποια θα είναι η σχέση που θα καταφέρουµε να κτίσουµε µε το παιδί µου, που φυσικά ανυποµονώ να γνωρίσω».

Το θέατρο πρέπει να είναι βάσανο ή χαρά για τον ηθοποιό;

«Δεν υπάρχει πρέπει. Χαρά είναι το θέατρο, που βασανίζεσαι όµως για να την κατακτήσεις».

Ενας γνωστός μου έλεγε ότι κάποια θέατρα στη Θεσσαλονίκη κάνουν προγραμματισμό ανάλογα με τις ημέρες προβολής του «Survivor». Πώς σας φαίνεται αυτή η νέα φρενίτιδα;

«Πιστεύω πως έχουµε ζήσει πολύ χειρότερες φρενίτιδες από αυτήν. Δεν είναι η πρώτη φορά. Η εξοικείωση µε αυτές τις συχνές µαζικές νευρώσεις δεν είναι ό,τι καλύτερο ούτε για αυτούς που τις ακολουθούν φανατικά αλλά ούτε και για αυτούς που τις καταδικάζουν παίζοντας τον ρόλο του τιµητή. Σε λίγο καιρό, όπως έχουµε ξαναδεί, κανείς δεν θα ασχολείται».

Εχετε υποστηρίξει ότι στην Ελλάδα πάσχουμε από ελλιπή θεατρική παιδεία. Τι είναι ακριβώς αυτό που μας λείπει;

«Μας λείπουν: κοινοί κώδικες, κοινός χρόνος, αλλά και θεσµοί που να προφυλάσσουν και να προωθούν την ανταλλαγή και την εξέλιξη εµπειριών και γνώσεων, ώστε αυτά να µην αποτελούν ιδιωτική υπόθεση, ούτε όµως και η µετάδοσή τους να εµφανίζεται ως αυτοθυσία. Με δυο λόγια, µας λείπει η κουλτούρα της συνεννόησης και της ανταλλαγής».

Μικρή θέλατε να γίνετε κλόουν. Αν δεν απατώμαι, δεν έχετε κάνει αμιγώς κωμωδία…

«Ως παιδί θυµάµαι ότι µου άρεσε να κάνω τους άλλους να γελάνε, αλλά δεν θυµάµαι τι ήταν αυτό που µε γοήτευε στους κλόουν. Σήµερα µου µεταδίδουν και µια βαθιά µελαγχολία. Με συγκινούν τα φαινοµενικά πρόχειρα σκηνικά µέσα τους, οι φανερές προθέσεις τους και οι αγωνιώδεις και αστείες προσπάθειές τους να καταφέρουν τα πιο απλά, όπως το να καθίσουν σε µια καρέκλα ή να φορέσουν ένα σακάκι».

Με ποιον θεατρικό ήρωα και γιατί θα θέλατε να βγείτε ραντεβού;

«Συναντώ αρκετούς επί σκηνής, µου αρκεί».

Υπάρχει κάτι που παρατηρήσατε τελευταία στον δρόμο και σας επηρέασε;

«Το άτυπο σαλονάκι πρέζας απέναντι από το Εθνικό».

Τα χρήματα τι ρόλο παίζουν στη ζωή σας;

«Αναγκαίο, όπως σε όσους εργάζονται για να επιβιώσουν».

Είστε πολιτικοποιημένη;

«Υπάρχουν κάποιες λέξεις που έχουν υποστεί µεγάλη φθορά και κακοποίηση. Η πολιτικοποίηση είναι µία από αυτές. Απλώς αναρωτιέµαι κατά πόσον είναι δυνατόν µε όσα γίνονται γύρω µας να παραµένει κανείς αδιάφορος και αµέτοχος…». l

«Θερισµός»: Εθνικό Θέατρο (Σκηνή «Νίκος Κούρκουλος», Κτίριο Τσίλλερ, Αγίου Κωνσταντίνου 22-24), Τετάρτη έως Κυριακή.