Την άνοιξη ανεβαίνετε στη σκηνή με τη «Ζάλη των ζώων πριν τη σφαγή» του Δημήτρη Δημητριάδη, σε σκηνοθεσία Ενκε Φεζολλάρι… «Tο έργο το πρότεινε ο Ενκε, ένας φίλος, ηθοποιός, σκηνοθέτης με τον οποίο ήθελα να δουλέψω, να γνωριστούμε καλύτερα. Συναντήσεις είναι τα έργα. Oταν στην παρέα μπαίνει και ο Δημητριάδης, η εξερεύνηση γίνεται ακόμη πιο ενδιαφέρουσα».
Η οικογένεια του έργου, προτού καταστραφεί, βιώνει μια επιφανειακή ευδαιμονία. Διακρίνετε ομοιότητες με την ελληνική κοινωνία; «Τα μεγάλα έργα αναφέρονται στην κάθε εποχή. Είναι το μεγαλείο τους που το κάνει αυτό, η ουσία τους. Δεν θα πω ότι είναι διαχρονικό, έχω βαρεθεί να το ακούω. Είναι ένα μεγάλο έργο, του πυρήνα».
Είναι εύκολο να ασχολείσαι με το θέατρο στην Αθήνα του 2016; «Oλα είναι δύσκολα στην Αθήνα του 2016. Και εμείς παλεύουμε μέσα σε αυτό το ανυπόφορο, δύσχρηστο σκηνικό να παίξουμε την παράσταση της ζωής μας. Στο χέρι μας είναι να το αλλάξουμε και να γίνει αυτή η παράσταση μοναδική, αυτή που μας αξίζει. Γιατί είναι μία».
Η ταινία σας «Αίμα/Μy blood» του ‘12 γνώρισε βραβεύσεις σε φεστιβάλ του εξωτερικού. Γυρίστηκε με μηδενικό budget. Πώς τα καταφέρατε; «Hταν μια ακραία δοκιμή που πέτυχε και προϋπέθετε τόνους δουλειάς. Oταν κατάλαβα ότι μπορεί να δημιουργήσει συνθήκη, σταμάτησα να το λέω…».
Προτιμάτε να σκηνοθετείτε ή να παίζετε; «Φτιάχνομαι όταν κινηματογραφώ, απολαμβάνω τη σκηνή κάθε βράδυ. Είμαι ένας ευτυχισμένος καλλιτέχνης χάρη στους ανθρώπους με τους οποίους συνεργάστηκα μέχρι τώρα –ή έστω χάρη σε κάποιους από αυτούς. Τους χρωστάω αυτή την εξέλιξη. Αυτοί ξέρουν…».
Θεωρείστε ένα πρόσωπο πολύ κοντά στη Ζωή Κωνσταντοπούλου. Πώς γνωριστήκατε; «Την προσέγγισα πέρυσι, μετά το δημοψήφισμα, όταν έβλεπα άναυδος αυτή την υπεράνθρωπη προσπάθειά της. Ξαναβρεθήκαμε τυχαία, αφού τέλειωσε η περιοδεία μου τον περασμένο χειμώνα. Μιλήσαμε, μιλήσαμε, μιλήσαμε. Βρεθήκαμε και την επόμενη ημέρα και τη μεθεπόμενη. Συζητάμε τα πάντα, πλέον, ατελείωτες ώρες. Είναι ένας άνθρωπος που με πιστεύει καλλιτεχνικά και πολιτικά. Είμαι τυχερός που ήρθε στη ζωή μου. Στόχος μου είναι να γνωρίσουν όλοι την ποιότητά της».
Πιστεύετε ότι το κόμμα της, η Πλεύση Ελευθερίας, θα καταφέρει να σπάσει το φράγμα του 3%; «Η Πλεύση είναι ένα εκλογικό όχημα. Το κίνημα πολιτών που δημιουργούμε κάθε ημέρα θα συνεχίσει να παλεύει μέσα ή έξω από τη Bουλή. Αν είναι μέσα, θα τους τρομάξει περισσότερο. Το 3% είναι λίγο».
Πριν από το δημοψήφισμα γράψατε στον Αλέξη Τσίπρα ζητώντας του να μην προδώσει αυτά που έχει υποσχεθεί. Σήμερα τι θα του γράφατε; «Τίποτα. Μου είναι παντελώς αδιάφορος. Oλοι ξέρουμε τι σήμαινε αυτό το 62%. Από τη στιγμή που πήρε την εντολή και επέλεξε να γίνει κλητήρας, με απασχολούν μόνο οι εντολείς του».
Για την Πλεύση Ελευθερίας η παραμονή στο ευρώ μοιάζει να μην αποτελεί μονόδρομο. Συμβαίνει το ίδιο και με την ελληνική κοινωνία; «Η απάντηση δόθηκε στις 5 Ιουλίου του 2015, με κλειστές τράπεζες».
Θα θέσετε υποψηφιότητα ως βουλευτής; «Πάντα έλεγα ότι οφείλω να μιλάω μέσα από τη δουλειά μου… Σε αυτές τις ακραίες συνθήκες μού φαίνεται ήπια αντίδραση. Αν είμαι υποψήφιος, θα το κρίνουμε μαζί με τη Ζωή. Οπου είμαι πιο χρήσιμος. Ειλικρινά τώρα; Μάλλον ναι».
Σήμερα, στην Ευρώπη της λιτότητας, η Ακροδεξιά δυστυχώς αυξάνει τα ποσοστά της, με την Αριστερά να μοιάζει πολλές φορές αδύναμη να δώσει απαντήσεις… «Η Aκροδεξιά έχει δει την αδυναμία της Αριστεράς να ηγηθεί, έχει οικειοποιηθεί τα επιχειρήματά της, έχει πουλήσει έναν αντισυστημικό ρόλο που τόσο συστηματικά ξεπουλάει η «Αριστερά», με κάτι δήθεν αριστερούς εδώ πέρα να τρώγονται μεταξύ τους. Η Δεξιά πανηγυρίζει και η Ακροδεξιά αλωνίζει. Θα τα αλλάξουμε όλα αυτά».
* Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 11 Δεκεμβρίου 2016
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
