Πριν από λίγες ημέρες βρέθηκες στην κορυφή του Γουίμπλεντον κατακτώντας την πρώτη θέση στο διπλό της κατηγορίας Junior μαζί με τον παρτενέρ σου, Κένεθ Ράισμα. Πώς ήταν η εμπειρία; «Ηταν ένα καταπληκτικό τουρνουά. Το Γουίμπλεντον ήταν πάντα το αγαπημένο μου. Το μονό πήγε σχετικά καλά, θα μπορούσα να πάω και λίγο καλύτερα, αλλά δυστυχώς δεν συνέβη. Η νίκη μου, όμως, στο διπλό ήταν μια επιτυχία που με γέμισε χαρά».
Πώς θα περιέγραφες τη σχέση σου με τον παρτενέρ σου στα παιχνίδια, τον Εσθονό Ράισμα; «Γνωριζόμαστε εδώ και πολλά χρόνια, από μικρή ηλικία, ταξιδεύαμε στα ίδια τουρνουά. Πρόκειται για έναν πολύ σημαντικό παίκτη. Κάποια στιγμή μού έστειλε ένα μήνυμα και μου ζήτησε να παίξουμε μαζί. Ετσι ξεκίνησαν όλα. Φυσικά θα συνεχίσουμε μαζί. Σειρά έχει το Αμερικανικό Οπεν».
Αλήθεια, το τένις πώς μπήκε στη ζωή σου; «Ασχολήθηκα από πολύ μικρή ηλικία, τριών ετών. Οι γονείς μου δούλευαν ως προπονητές τένις στον Αστέρα Βουλιαγμένης. Από παιδάκι περιφερόμουν στο γήπεδο με μια ρακέτα και έπαιζα. Ηταν κάτι σαν παιχνίδι. Αργότερα συνέχισα κάνοντας μαθήματα στον όμιλο Γλυφάδας».

Και ήθελες από τότε να γίνεις πρωταθλητής; «Oχι. Αρχικά το έβλεπα σαν χόμπι. Σιγά σιγά το συνειδητοποιείς, όταν καταλάβεις σε τι επίπεδο μπορείς να φτάσεις και όταν έχεις καλά αγωνιστικά αποτελέσματα, ταξιδεύοντας σε όλον τον κόσμο».
Ο πρωταθλητισμός σού στερεί πράγματα; «Ξυπνάω, παίζω τένις, πάω γυμναστήριο, ξεκουράζομαι, τρώω, ξαναπαίζω τένις και ύστερα κοιμάμαι. Αυτή είναι η καθημερινότητά μου. Μου αρέσει, είναι αυτό που διάλεξα. Αν δεν το επιθυμούσα δεν θα το έκανα, είναι τόσο απλά τα πράγματα. Δεν νιώθω ότι στερούμαι κάτι λοιπόν. Αλλωστε, δεν είμαι ο μοναδικός που κάνω θυσίες για να πραγματοποιήσω τα όνειρά μου».
Και ποια είναι τα όνειρά σου; «Ο στόχος μου είναι να γίνω ο καλύτερος τενίστας στον κόσμο. Προτού συμβεί αυτό, βέβαια, γιατί είναι κάτι μακρινό, θα ήθελα να κερδίσω ένα Γκραν Σλαμ».
Την ήττα σε έναν αγώνα πώς την αντιμετωπίζεις; «Είμαι άνθρωπος που η ήττα με ρίχνει ψυχολογικά. Οταν χάσω έναν αγώνα προσπαθώ να το αντιμετωπίσω ώριμα, να μιλήσω με τον προπονητή μου, που αυτή τη στιγμή είναι ο πατέρας μου, ο Απόστολος, να εντοπίσουμε τι δεν πήγε σωστά, ώστε να το αποφύγουμε την επόμενη φορά».

Τι αισθάνεσαι όταν παίζεις τένις; «Η αλήθεια είναι ότι είναι κάτι που δύσκολα μπορώ να περιγράψω. Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι δεν υπάρχει τίποτα που να με κάνει πιο ευτυχισμένο από το να παίζω τένις. Είναι η πιο ωραία στιγμή της ημέρας».
Είναι δύσκολο να προπονείσαι σε τέτοιο επίπεδο στην Ελλάδα της κρίσης; «Δεν μπορώ να πω ότι υπάρχει μεγάλη βοήθεια και στήριξη. Δυστυχώς, τα πράγματα είναι δύσκολα όταν πρέπει να τα κάνεις όλα μόνος σου, με την υποστήριξη των γονιών σου. Σίγουρα πρόκειται για ένα ατομικό άθλημα, αλλά χρειάζεσαι μια ομάδα. Χρειάζεσαι τον προπονητή σου, τον γυμναστή σου. Δεν είναι κάτι εντελώς ατομικό».
Εχεις σκεφτεί να φύγεις από την Ελλάδα; «Είναι κάτι που έχει περάσει από το μυαλό και το δικό μου και των γονιών μου. Δεν έχω πάρει, όμως, την τελική απόφαση. Μπορεί ίσως να συμβεί σε μερικά χρόνια…».
Με ποιον μεγάλο παίκτη που θαυμάζεις έχεις παίξει; «Εχω μιλήσει και έχω παίξει με τον Νόβακ Τζόκοβιτς. Επίσης, επειδή κάνω προπονήσεις στην ακαδημία του Πατρίκ Μουράτογλου στη Νίκαια της Γαλλίας, έχει τύχει να προπονηθώ με τον Τζέρεμι Σαρντί και τον Στεφάν Ρομπέρτ. Αυτός, όμως, με τον οποίο θα ήθελα πάρα πολύ να παίξω είναι ο Ρότζερ Φέντερερ. Αποτελεί το είδωλό μου, είναι ο άνθρωπος με τον οποίο μεγάλωσα».

* Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino το Σάββατο 13 Αυγούστου 2016

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ