Η παράστασή σας ονομάζεται «Ταρτούφος ή Οι απατεώνες» και όχι «Ταρτούφος ή Ο απατεώνας». Γιατί; «Αποτελεί διασκευή. Περιλαμβάνει κομμάτια από τον «Δον Zουάν» του Μολιέρου, η πέμπτη πράξη δεν έχει σχεδόν καμία σχέση με το έργο. Ξέρετε, ο Μολιέρος έγραψε την τέταρτη και την πέμπτη πράξη για να μπορέσει να παιχτεί το έργο. Αρα έκανε δύο βήματα πίσω για ένα τεράστιο θέμα που ανοιγόταν: τι είναι κρατική και τι είναι θρησκευτική εξουσία. Εφόσον ο Μολιέρος ήταν «producer’s cut», εμείς είπαμε να κάνουμε «director’s cut». Ο Ταρτούφος, αυτός ο ψευτοθρησκευόμενος απατεώνας, μπαίνει μέσα σε μια οικογένεια. Πόσο αθώα είναι, όμως, αυτή η οικογένεια που τον δέχεται; Μήπως πέφτει μέσα σε έναν λάκκο λεόντων, σε μια οικογένεια που πάει να κρυφτεί πίσω από τη θρησκευτική εξουσία;».
Είναι ιεροσυλία να επεμβαίνουμε σε αυτά τα κείμενα; «Ακόμη και τα έργα των μεγάλων τραγικών δεν έχουν διασωθεί όπως τα έγραψαν. Αν εμείς τώρα δεν μιλήσουμε για το σήμερα και απλώς αναπαράγουμε το χθες, δεν κάνουμε κάτι».
Εχετε δηλώσει ότι το θέατρο είναι λαϊκός τρόπος ζωής. Υπογράφετε, όμως, μαζί με τον Μανώλη Δούνια μια τολμηρή σκηνοθεσία… «Τα τελευταία δέκα χρόνια, χάρη στο Φεστιβάλ Αθηνών, είδαμε σπουδαίες παραστάσεις από τα μεγάλα ρεύματα του εξωτερικού. Μη μου πείτε ότι αυτοί οι 200.000, 300.000 θεατές είναι μόνο ένα intellectual κοινό. Μιλάμε, λοιπόν, για έναν κώδικα που τα τελευταία χρόνια είναι κοινός και τον χρησιμοποιούμε για να δούμε ξανά τα έργα που έχουμε παίξει, έχουμε δει, έχουμε ζηλέψει. Αλλά τη συγκεκριμένη παράσταση, αν θέλετε, την καταλαβαίνει και ένα κοινό που δεν έχει πάει στο φεστιβάλ».
Τον ταρτουφισμό πού τον συναντάμε; «Ολοι είμαστε κάποια στιγμή υποκριτές με βάση τον τελικό μας στόχο. Και εσείς. Θα θέλατε να πείτε στον αρχισυντάκτη σας «Αν μου κόψεις το κείμενο, θα γίνει χαμός». Aλλά δεν το λέτε. Θα βρείτε έναν τρόπο χειραγώγησης των πραγμάτων. Είμαστε μια κοινωνία δυτικού τύπου, όπου η χειραγώγηση είναι βασικός κανόνας».
Τα τελευταία χρόνια ασχολείστε και με την παραγωγή. Είναι κάπως περιοριστικό αυτό; «Ναι. Ο κόσμος πρέπει να μπει στο θέατρο και να πληρώσει εισιτήριο. Τι κάνεις; Απλώνεις τη συνεργασία σου και εκεί φαίνεται το ίδιον και ποιόν. Η συνεργασία μου εφέτος με τον Αλκη Κούρκουλο, παλαιότερα με τον Μαρκουλάκη, τον Φιλίππογλου, τον Μαρμαρινό, τον Γκραουζίνις, είναι το ποιόν το δικό μου που το πλήρωσα για να κάνω παραστάσεις τις οποίες αν τις έβλεπα θα ζήλευα που δεν παίζω».
Εχετε ταλαιπωρηθεί; «Πολύ. Σε βαθμό που κάθε φορά θέλω να σταματήσω. Δείτε τι υπουργό Πολιτισμού έχουμε. Και όχι μόνο αυτός, μια ολόκληρη σειρά υπουργών Πολιτισμού. Φαίνεται στο κούτελό τους ότι ποινή εκτίουν».
Μιλάτε για τις επιχορηγήσεις… «Μιλάω για ένα ασφαλές πεδίο, για ένα νομοθέτημα με το οποίο μπορείς απλά να κάνεις τη δουλειά σου. Δηλαδή φορολογούνται οι χορηγίες. Ευχαριστώ. Η τέχνη θέλει τον μαικήνα της. Ο Μολιέρος ήταν θιασάρχης του βασιλιά. Αν δεν αναλάβει το κράτος ως μαικήνας, να δημιουργηθεί έστω ένα ασφαλές πεδίο».
Βουτάτε μέσα στους ρόλους σας; «Το πιο ωραίο το έχει πει ο Γιάννης Μπέζος: «Aν με δείτε να βουτάω στον ρόλο, ελάτε να με βγάλετε μην πνιγώ»».
Κρίνετε τον εαυτό σας έπειτα από κάθε παράσταση; «Βεβαίως. Σφαγή».
Δηλώνετε αριστερός. Πότε το συνειδητοποιήσατε για πρώτη φορά; «Η πρώτη αίσθησή μου ότι είμαι αριστερός ήταν μια ομιλία ενός πραγματικού αναρχικού το 1985. Την άλλη ημέρα είδα το πρωτοσέλιδο της «Αυριανής». Εγραφε: «Κρέμασέ τους όλους στο Σύνταγμα, Ανδρέα». Αυτό το πρωτοσέλιδο είναι η Ελλάδα μέχρι σήμερα».
Στο «πρώτη φορά Αριστερά» πιστέψατε; «Με παντιέρες. Πίστεψα ότι η Αριστερά είχε μελετήσει. Αλλά ήρθαν όλοι αδιάβαστοι να γράψουν διαγώνισμα και έβγαλαν το λυσάρι».
«Ταρτούφος ή Οι απατεώνες»: Θέατρο Κιβωτός (Πειραιώς 115). Οι παραστάσεις παρατείνονται έως τις 10 Απριλίου.

* Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino το Σάββατο 26 Μαρτίου 2016

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ