11 ερωτήσεις στον Γιάννη Σεβδικαλή

Πέρασαν τρία χρόνια από το ατύχημα που σου στέρησε τα δύο πόδια σου και πλέον ετοιμάζεσαι για τους Παραολυμπιακούς Αγώνες. Τι μεσολάβησε; «Πάντα ήθελα να ασχοληθώ µε τον αθλητισµό. Πριν από το ατύχηµα εργαζόµουν ως σερβιτόρος. Η ζωή είναι έτσι: κλείνουν κάποιες πόρτες, ανοίγουν άλλες».

Πώς μπήκε ο αθλητισμός στη ζωή σου; «Γνώριζα για τους Παραολυµπιακούς Αγώνες. Σκέφτηκα να το κυνηγήσω. Ο φίλος δηµοσιογράφος Πάνος Γιαννακόπουλος µε πήγε στην Εθνική Οµοσπονδία. Εκείνη την ηµέρα γνώρισα και τον προπονητή µου, τον Νεκτάριο Γιαλλουράκη».

Υστερα; «Θυµάµαι χαρακτηριστικά τον Νεκτάριο να µου λέει: «Aν θέλεις να ξεκινήσουµε, δεν θέλω να έρθεις ξανά µε πατερίτσες». Πρώτα άφησα τη µία, µετά την άλλη. Σήµερα περπατάω, τρέχω, κάνω βάρη».

Πλέον αγωνίζεσαι στα 400 μέτρα, αλλά πρόσφατα βραβεύτηκες για το πανευρωπαϊκό ρεκόρ σου στο ακόντιο. Το κράτος στέκεται δίπλα σου; «Θα ήθελα να διαχωρίσω το κράτος αυτό καθαυτό από τους ανθρώπους του. Είµαι τυχερός γιατί έχω κόσµο που στέκεται δίπλα µου. Πολλούς ανθρώπους, όπως ο τεχνικός µου Αγγελος Χρονόπουλος της Rehabline. Το κράτος, πάντως, δεν κάνει αυτά που πρέπει. Δεν κατέχω κάποιο φοβερό ρεκόρ, αλλά βλέπω ότι ακόµη και τους αθλητές µε διακρίσεις στους Παραολυµπιακούς Αγώνες δεν τους βοηθά. Και το κράτος πρέπει να στέκεται στο πλευρό τους, όχι µόνο στις στιγµές της δόξας, αλλά και στην πορεία µέχρις εκεί».

Για πολλούς συναθλητές σου είναι δύσκολο ακόμη και να κινηθούν στην πόλη… «Είναι αδύνατο. Προσωπικά, µε τα τεχνητά µέλη δεν αντιµετωπίζω πρόβληµα κίνησης, αλλά, όπως όλοι οι άνθρωποι, προτιµώ να περάσω από µία διάβαση που είναι ανοιχτή. Οταν βλέπω να την κλείνει αυτοκίνητο, θυµώνω πολύ. Αυτοί οι άνθρωποι είναι κλεισµένοι στα σπίτια τους, γιατί κανείς δεν νοιάζεται».

Στην πορεία σου μέχρι να περπατήσεις ξανά υπήρξαν στιγμές που λύγισες; «Υπήρξε µόνο η γκρίνια της καθηµερινότητας. Ηταν δύσκολα: ακίνητος τους τρεις πρώτους µήνες, έπειτα έναν χρόνο στο καροτσάκι. Ηξερα, όµως, ότι θα γίνω καλά, το ήθελα. Ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω και ό,τι έρχεται πρέπει να το αντιµετωπίσουµε».

Τα πρώτα σου βήματα τα θυμάσαι; «Μη φανταστείς ότι ξαφνικά σηκώθηκα και περπάτησα. Ξεκίνησα κρατώντας το δίζυγο, πολλές φορές δεν άντεχα να φοράω καν τα µέλη. Θυµάµαι, λοιπόν, τα πρώτα µου βήµατα που ήταν σταθερά. Την πρώτη φορά που κατέβηκα µια κατηφόρα και την κατέβηκα όπως περπατούσα και πριν από το ατύχηµα».

Είχες πάντα την ίδια θετική προσέγγιση στα πράγματα; «Η µατιά µου έχει διαµορφωθεί και σε συνάρτηση µε τις δυσκολίες που πέρασα. Αλλά µάλλον ήµουν θετικό κύτταρο».

Η οικονομική κρίση σε τρομάζει; «Την ένιωσα και πριν από το ατύχηµα. Τα µοναδικά χρήµατα που έµπαιναν στο σπίτι ήταν από εµένα. Ο πατέρας µου ήταν άνεργος, ακόµη είναι. Πιστεύω στον άνθρωπο. Βρέθηκαν άνθρωποι να µε βοηθήσουν. Το ίδιο θέλω να βοηθήσω και εγώ. Δεν µπορούµε να αλλάξουµε τον κόσµο. Αλλά ως µονάδες µπορούµε να κάνουµε τη διαφορά. Γιατί το σύµπαν από µονάδες αποτελείται…».

Η σχέση σου με τον Θεό ποια είναι; «Σε παλαιότερη συνέντευξη είχα πει ότι «ο Θεός µού πήρε τα πόδια, αλλά µου έδωσε πολλή αγάπη». Δέχτηκα ένα µήνυµα από έναν άθεο που µου έγραφε ότι δεν µπορούσε να καταλάβει πώς το έλεγα αυτό. Γεννήθηκα στην Ελλάδα, είµαι χριστιανός, κάνω τον σταυρό µου. Αν είχα γεννηθεί στην Ινδία, θα ήµουν ινδουιστής. Εχω ερωτήµατα σε κάποια πράγµατα. Θα έλεγα ότι βρίσκοµαι κάπου µεταξύ θρησκείας και επιστήµης: στο πίστευε και ερεύνα».

Τα μετάλλιά σου πού τα φυλάς; «Τα µοιράζω σε ανθρώπους που αγαπώ. Δεν έχω, βέβαια, και πάρα πολλά. Εχω δώσει στις γιαγιάδες µου, θέλω µελλοντικά να δώσω σε φίλους. Μακάρι δηλαδή…».

* Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 3 Ιανουαρίου 2016