11 ερωτήσεις στην Αννα Κοκκίνου

Για μία ακόμη χρονιά επιστρέφετε στην παράσταση «Εγώ ο Θουκυδίδης, ένας Αθηναίος». Γιατί σας ασκεί τόση γοητεία; «Η σχέση μου με τον Θουκυδίδη ξεκινά από παλιά. Οι άνθρωποι του θεάτρου, όταν αγαπάμε ένα κείμενο, σκεφτόμαστε συνεχώς πώς να το μεταφέρουμε στη σκηνή. Εψαχνα τρόπο να το κάνω και δεν τον έβρισκα. Μέχρι που τελικά τον βρήκα. Και το ανέβασμα συνέπεσε με τις ακραίες καταστάσεις που βιώνει η χώρα. Υπάρχει μια ανατριχιαστική ομοιότητα του τότε με το τώρα. Ο τρόπος περιγραφής των πολιτικών από τον Θουκυδίδη, το πώς αυτοί οι άνθρωποι βάζουν το κόμμα και τον εαυτό τους πάνω από το συμφέρον της χώρας… Εννοώ, όλα είναι ίδια με τότε. Ιδια. Και δεν χρησιμοποιώ λέξεις δικές μου, χρησιμοποιώ του Θουκυδίδη».

Μάλλον δεν διαβάσαμε τον Θουκυδίδη και επαναλαμβάνουμε τα ίδια λάθη…
«Το λέει και ο ίδιος. Ιδια πράγματα θα γίνονται όσο η φύση του ανθρώπου παραμένει η ίδια. Νομίζω, πάντως, ότι ο άνθρωπος όλο και προσπαθεί, προσπαθεί, προσπαθεί, κάνει ένα βήμα εμπρός, ένα πίσω…».

Κατά τη διάρκεια της παράστασης είστε καθισμένη σε αμαξίδιο και ένα πρόγραμμα στο laptop αλλάζει τη φωνή σας. Δεν φοβηθήκατε τη χρήση της τεχνολογίας; «Καθόλου. Ολο αυτό που περιγράφετε λειτουργεί ως προσωπείο, σαν μάσκα, για εμένα.
Το αμαξίδιο το ονομάζω μηχανή πολέμου. Πάνω της βρίσκεται ένας «άνθρωπος-μηχανή», ένας ιστορικός-ρομπότ που μιλάει για τον μακρινό Πελοποννησιακό Πόλεμο, ο οποίος μοιάζει να έρχεται τελικά από το μέλλον».

Εχετε επισκεφθεί με την παράσταση δεκάδες σχολεία. Ποια είναι η αντίδραση των εφήβων; «Στην αρχή τα παιδιά δεν παρακολουθούσαν. Σιγά σιγά, μη με ρωτάτε πώς ακριβώς, αλλά έμαθα να τα πλησιάζω. Ανταποκρίθηκαν. Ηταν συγκινητικό. Είδα πόσο ευάλωτα είναι, πόσο διψάνε. Δυστυχώς, η Παιδεία σε αυτή τη χώρα είναι πολύ χαμηλού επιπέδου. Kανείς από το κράτος δεν νοιάστηκε ποτέ, και τώρα και τα προηγούμενα χρόνια. Και λυπάμαι που το λέω, αλλά θεωρώ ότι οι καθηγητές που νοιάζονται και δίνονται είναι ελάχιστοι, γιατί είναι και αυτοί κομμάτι της ελληνικής πραγματικότητας».

Δημιουργήσατε τη Σφενδόνη, ένα δικό σας θέατρο. Είναι δύσκολη η διαχείρισή του; «Είναι τρομακτική. Και εγώ προσωπικά αντιμετωπίζω πολλές δυσκολίες, επειδή δεν είμαι και τόσο οργανωτική. Είμαι, όμως, πολύ καλή μαθήτρια. Αν κάποιος μου πει «κάνε αυτό», το κάνω υποδειγματικά. Θα ήθελα, πάντως, να είμαι περισσότερο πρακτική και να έχω πιο πρακτικούς συνεργάτες».

Συνήθως παίζετε μόνη. Είναι μια μορφή συγκεντρωτισμού; «Δεν παίζω πάντα μόνη μου. Παίζω και με περισσότερους, απλώς συμβαίνει να παίζω και μόνη. Δεν είναι κάτι που το προτιμώ, με κανέναν τρόπο. Αρκετές φορές συμβαίνει για οικονομικούς λόγους».

Εχετε το άγχος της επιτυχίας; «Οχι με τον τρόπο με τον οποίο νομίζω ότι το εννοείτε. Το μόνο που θέλω είναι να κάνω σωστά αυτό με το οποίο ασχολούμαι. Και λέγοντας σωστά, εννοώ να εκφράζει με ακρίβεια αυτό που αισθάνομαι. Και εκεί, ναι, λυσσάω».

Στην τηλεόραση δεν έχετε παίξει ούτε μία φορά. Γιατί; «Πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, οι περισσότερες δουλειές δεν θα με εξέφραζαν ποτέ. Η τηλεόραση απαιτεί μια ευκολία, και η ευκολία δεν είναι του γούστου μου».

Για τη ζωή σας δεν γνωρίζουμε απολύτως τίποτα. Είναι τόσο ασκητική όσο φαντάζεται κανείς; «Δεν θα την έλεγα ασκητική. Ναι, μου αρέσει να είμαι μόνη αρκετές ώρες. Είμαι όμως και κοινωνική, βγαίνουμε, τρώμε με τους φίλους, συζητάμε. Α, και λατρεύω τα μπαρ. Εχω και τον Κιμ Κι Ντουκ, τον γάτο μου».

Γεννηθήκατε στο Κάιρο. Το νοσταλγείτε; «Πήγαινα συχνά παλαιότερα. Εκεί είναι ο τόπος μου. Λυπάμαι βαθιά για την κατάσταση που επικρατεί εκεί. Εχουν καταστρέψει αυτές τις υπέροχες χώρες από πλεονεξία, για κέρδος».

Τι σας λείπει από τη ζωή; «Απολύτως τίποτα. Μου λείπουν μόνο αυτοί που δεν υπάρχουν».