11 ερωτήσεις στον Δημήτρη Καταλειφό

Στον «Χορό του θανάτου», όπου πρωταγωνιστείτε, ένα παντρεμένο ζευγάρι τρώει τις σάρκες του. Είναι αυτή η φυσική κατάληξη ενός γάμου; «Ο Στρίντµπεργκ µιλάει για τον αδυσώπητο χρόνο. Γιατί γερνάς και αυτό είναι ένα γεγονός που δεν το αντέχεις καν µόνος σου, πόσω µάλλον συµβιώνοντας µε τον άλλον. Πέρα από την επιφανειακή σκληρότητα της σχέσης του ανδρόγυνου, φωτίζεται και η τροµερή εξάρτηση που δηµιουργεί ο χρόνος µεταξύ τους. Ο Στρίντµπεργκ, έχοντας κάνει τρεις γάµους, έλεγε συχνά για τη σύζυγό του «Τη µισώ τόσο, που την αγαπώ»».

Συμπαθείτε τον ήρωά σας, τον λοχαγό Εντγκαρ; «Πολύ. Είναι ένας άνθρωπος που γερνάει και όσο µεγαλώνει οι ψευδαισθήσεις υποχωρούν και βλέπει τη µόνη σίγουρη πραγµατικότητα: το τέλος. Αυτό δηµιουργεί στον ήρωα µια κυκλοθυµία και ενώ βρίσκει αφόρητη και τη ζωή αλλά και τη συνύπαρξη µε τη γυναίκα του, θέλει τελικά να ζήσει µε εκείνη πάντα δίπλα του. Πρόκειται για µια αντίφαση βαθιά συγκινητική».

Πώς εισβάλλετε στο μυαλό ενός ήρωα; «Γράφω πολύ για τον ρόλο, κατεβατά ολόκληρα. Ενας ήρωας υπάρχει και έξω από τις σκηνές του έργου. Μπορώ να φανταστώ πώς κοιµάται, πώς τρώει, τι σκέφτεται γράφοντας. Είχα µια µαθήτρια που παρακολουθούσε σεµινάρια. Βρέθηκε και σε ένα του αγαπηµένου µου ηθοποιού, του εκλιπόντος Φίλιπ Σέιµουρ Χόφµαν. «Tι σας είπε;» τη ρώτησα. «Nα γράφετε» απάντησε. Πέταξα από τη χαρά µου».

Kαι στην πρόβα πώς είστε; «Ενα σοβαρό παιδί. Δοκιµάζω πράγµατα πολύ τολµηρά, µέχρι να βρω ισορροπία».

Ποιος ήρωας σας βασάνισε περισσότερο; «Ο βασιλιάς Ληρ. Εύχοµαι να τον συναντήσω ξανά, γιατί η παράσταση παίχθηκε στο Εθνικό Θέατρο σε συνθήκες που προσωπικά δεν µου επέτρεψαν να κάνω αυτό που ελπίζω ότι µπορώ να κάνω».

Το θέατρο σας έκανε καλό; «Με έσωσε. Δεν είµαι πλασµένος για την πραγµατική ζωή, πολλές φορές τη φοβάµαι ή πλήττω, στο θέατρο εκδηλώθηκε ο άλλος µου εαυτός. Βλέπεις στις ειδήσεις ανθρώπους να πνίγονται και λες: «Μα είναι δυνατόν να κάνουµε παράσταση;». Και όµως, εκείνη τη στιγµή κλείνεις τις κουρτίνες στον έξω κόσµο και αυτή είναι µια φοβερή θεραπεία για εσένα και τον θεατή. Eνας από τους προορισµούς του θεάτρου είναι να δίνει την πραγµατικότητα µε έναν πιο ποιητικό τρόπο, ώστε να γυρνάς σε αυτήν συνειδητοποιηµένος».

Η σκηνή σάς έκανε ευτυχισμένο; «Η ευτυχία είναι µια κατάσταση σπάνια, η οποία, µε δική της πρωτοβουλία, µας συναντά σαν µια σταγόνα που πέφτει από τον ουρανό και µας δροσίζει για λίγο. Ερχεται από την πραγµατική ζωή…».

Στο ελληνικό θέατρο τι σας ενοχλεί; «Κάποιες φορές αισθάνοµαι ότι όλα έχουν γίνει πολτός. Ζούµε στην εποχή της αποδόµησης. Κυριαρχεί µια «σκηνοθετίτιδα» που καταργεί τους ηθοποιούς και, ενώ έχουµε σηµαντικούς ηθοποιούς, δεν ξέρω αν έχουµε πολλούς σηµαντικούς σκηνοθέτες. Οι θεατρικοί χώροι έχουν πρόβληµα. Λείπουν σκηνές στις οποίες µπορεί να ανοίξει η µατιά του σκηνοθέτη, να γίνει ένα πολυπρόσωπο έργο µε ωραία σκηνικά».

Εδώ προκύπτει και το θέμα των επιχορηγήσεων… «Το θέατρο ανθούσε στις µικρές θεατρικές σκηνές που επιχορηγούνταν, µε ό,τι καλό ή κακό µπορεί να σηµαίνει επιχορήγηση. Τώρα όλοι προσπαθούν να κάνουν επιτυχία και, ναι, αυτό βοηθά το θέατρο να προχωράει ως show business, αλλά δεν ξέρω πόσο προχωράει ως τέχνη».

Για τους μαθητές σας τι φοβάστε; «Να βλέπω παιδιά µε προοπτικές να αναλώνονται σε διαφηµιστικά ή ανόητα παιδικά. Και τι να πεις; Πρέπει να επιβιώσουν. Τη γενιά µου τη γοήτευε το δύσκολο, αλλά τώρα είναι δυσκολότερο να το ακολουθήσεις λόγω εποχής. Είναι αυτός ο πολτός που έλεγα: ο τραγουδιστής µπορεί να παίζει, ο ηθοποιός να τραγουδά ή να παίζει το πρωί σε διαφηµιστικό και το βράδυ Σαίξπηρ».

Ψηφίσατε «Οχι» στο δημοψήφισμα. Πώς σας φαίνεται σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ; «Δεν είµαι ούτε ενθουσιασµένος ούτε απελπισµένος. Αναµένω».