Μιλήστε μου για το έργο. «Πρόκειται για προαναγεννησιακό κείμενο. Ο συγγραφέας του, Γιοχάνες φον Τεπλ, έχασε τη γυναίκα του στη γέννα και έγραψε ένα έργο που θέτει τον άνθρωπο αντιμέτωπο με τον θάνατο. Ο Θάνατος κυνικός, πραγματιστής, του λέει «αυτή είναι η μοίρα των πραγμάτων, στον θάνατο δεν υπάρχουν ηλικίες» και ο άνθρωπος αντιπαρατίθεται επικαλούμενος τη χαρά της ζωής, τον έρωτα και την αγάπη. Ο μεταφραστής του έργου αλλά και συνέταιρός μου στο Faust, Αντώνης Πέρης, γράφει στο σημείωμά του ότι ο Τεπλ επέλεξε να αντικαταστήσει «τον θρήνο με το επιχείρημα και την παρηγοριά με τη δικαιοσύνη»».
Γιατί σας κέντρισε το ενδιαφέρον; «Οι παραστάσεις ξεκίνησαν τον Απρίλιο. Ημουν σε μια περίοδο που έχανα τη μητέρα μου και επίσης τελείωνα μια ερωτική σχέση. Η απώλεια ήταν έντονη».
Μπορεί κάποιος να συμβιβαστεί με την ιδέα του θανάτου; «Εχω χάσει και τους δύο γονείς μου. Αντιμετώπισα τον θάνατο των άλλων γιατί, όταν ο δικός μας θάνατος έρχεται, εμείς φεύγουμε, δεν συναντιόμαστε. Ναι, έχω αρχίσει και εξοικειώνομαι».
Με τη συμπρωταγωνίστριά σας Ρούλα Πατεράκη πώς είναι η συνεργασία; «Είναι μεγάλη δασκάλα. Γνωρίζει να δημιουργεί ένα σύμπαν μέσα από το οποίο μπορεί να φωτίσει κάθε έργο. Είμαστε και φίλοι, και αυτό είναι σωτήριο στη σκηνή».
Δημιουργήσατε τον πολυχώρο Faust σε μια περίοδο κρίσης. Μετανιώσατε; «Η πορεία είναι πάρα πολύ καλή. Το θέατρο λειτουργεί για τέταρτη χρονιά με πολλές παραστάσεις. Εχουμε επίσης τα 170 live που παρουσιάζουμε στον ισόγειο χώρο και τη λειτουργία του μπαρ. Με γεμίζει. Η δουλειά του ηθοποιού στην τηλεόραση και στον κινηματογράφο έχει εξαλειφθεί. Κανείς πρέπει να στήσει τη δική του βιοποριστική ομπρέλα».
Εχετε επίσης την ευκαιρία να παίζετε και τα έργα που θέλετε… «Ναι, και έτσι υπάρχει περιθώριο βελτίωσης. Η αγορά είναι σκληρή και αν δεν σε φωνάξουν να κάνεις κάτι που αξίζει, πρέπει να το δημιουργήσεις μόνος σου».
Προσπάθησαν να σας εγκλωβίσουν στο καλούπι του ωραίου; «Δεν είναι εύκολο να αποποιηθείς την εικόνα σου. Και ξέρετε, εμείς οι άνθρωποι που γυμναζόμαστε και ίσως έχουμε μια τάση ναρκισσισμού είναι δύσκολο να αφήσουμε την εικόνα στην άκρη. Πράγματι, για μια μεγάλη περίοδο ο χώρος ταύτιζε την εικόνα μου με εκείνη του ωραίου, αλλά θεωρώ ότι έχω αποδείξει πως υπάρχει κάτι πέρα από αυτό, έχω τσαλακωθεί».
Βιώσατε προκατάληψη; «Μα εξακολουθώ να τη βιώνω. Επειτα από είκοσι χρόνια που είμαι στη δουλειά, για κάποιους είμαι ένα ακόμη πρώην μοντέλο».
Η επαφή με τα μεγάλα κείμενα του θεάτρου σάς έκανε καλό; «Από το θέατρο δεν βγάζω χρήματα. Αν δεν είχα το μπαρ, δεν θα μπορούσα να ζήσω. Ο λόγος για τον οποίο παίζω είναι για την αυτογνωσία. Είναι ένα μεγάλο σχολείο το θέατρο, όχι μόνο για τον ηθοποιό αλλά και για τον θεατή. Ο κόσμος έρχεται στο θέατρο μέσω μιας υποσυνείδητης λειτουργίας, για να δει κάτι που θα του δείξει ποιος τελικά είναι».
Μετά τον «Θάνατο και τον Αγρότη» τι ακολουθεί; «Στις 28 Οκτωβρίου μαζί με την Μάνια Παπαδημητρίου, πάλι στο Faust, παρουσιάζουμε την «Kραυγή», ένα έργο του Τενεσί Γουίλιαμς σε σκηνοθεσία Ελλης Παπακωνσταντίνου. Πρόκειται για «αυτοβιογραφικό» έργο, το οποίο έγραψε ο Γουίλιαμς ενώ βρισκόταν σε περίοδο κάμψης. Βάζει τον εαυτό του και την αδελφή του σε μια ιστορία όπου παίζουν θέατρο εν θεάτρω».
Γιατί σας ενοχλούν οι προσωπικές ερωτήσεις; «Μα για τον ίδιο λόγο που θα ενοχλούσαν και εσάς. Αν γυρίσω την κουβέντα στο τι κάνετε στην ερωτική σας ζωή, θα αμυνόσασταν. Ετσι δεν είναι;».
Η παράσταση «Ο Θάνατος και ο Αγρότης», σε σκηνοθεσία Ρούλας Πατεράκη, παρουσιάζεται κάθε Πέμπτη έως Κυριακή στο Faust (Καλαμιώτου 11 και Αθηναΐδος 12).
* Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 04 Οκτωβρίου 2015
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
