Η πρεμιέρα σας έγινε στην Επίδαυρο δύο ημέρες πριν από το δημοψήφισμα. Τι νιώσατε; «Ενιωσα πρώτη φορά το επάγγελµά µου ως λειτούργηµα. Στην Επίδαυρο συνήθως ο κόσµος έρχεται και για να κρίνει. Αυτή τη φορά µόνο βίωνε. Οταν ακουγόταν η Εκάβη να λέει «η Tροία δεν υπάρχει πια» και αυτό συνέβαινε δύο ηµέρες πριν από το δηµοψήφισµα, ο θυµός του κοινού γινόταν κλάµα. Είναι ένα έργο τροµακτικά επίκαιρο».
Δυστυχώς, τόσες χιλιάδες χρόνια μετά και το τέρας μέσα μας δεν δαμάζεται. «Δεν θα το ονόµαζα τέρας. Ο άνθρωπος εµπεριέχει τα πάντα: µίσος, ζήλια, αγάπη, λατρεία, και πρέπει να το αποδεχτούµε. Νοµίζω πάντως ότι εξελισσόµαστε».
Οι Ελληνες εξελισσόμαστε; «Nαι, λίγο πιο αργά ίσως. Για µένα, το πιο βαθύ πρόβληµά µας είναι ότι είµαστε απόγονοι αυτών των ανθρώπων που φώτισαν τον κόσµο. Μας έχει πέσει πολύ βαρύ το φορτίο και γι’ αυτό είµαστε και τόσο διαλυτικοί. Δεν αντέχουµε να είµαστε αυτοί που είµαστε».
Την Κασσάνδρα πώς την προσεγγίζετε; «Προσπαθήσαµε µε τον Σωτήρη Χατζάκη να είναι απτή, σύγχρονη, συναισθηµατική. Eίναι ένα «ένθεο» πρόσωπο. Ο Σωτήρης µού µίλησε για τους µοναχούς που περνούν από διάφορα στάδια. Ενα από αυτά είναι το στάδιο των δακρύων, όπου κλαις µε τρόπο συµπαντικό για τον πόνο όλων των ανθρώπων. Ενα τέτοιο πρόσωπο είναι η Κασσάνδρα».
Ο Σωτήρης Χατζάκης είναι ένα από τα πιο πολυσυζητημένα πρόσωπα της χρονιάς. Πώς ήταν η συνεργασία σας; «Είχαµε συνεργαστεί και το 2005 στις «Βάκχες» που ανέβασε. Ηµουν στον Χορό τότε. Περνάω πολύ ωραία µαζί του. Δεν µπορούµε να επικοινωνούµε µε όλους, εγώ µε τον Σωτήρη επικοινώνησα αµέσως».
Εχετε πει ότι η υποκριτική είναι μαθηματικά. Τι εννοείτε; «Το στήσιµο του ρόλου γίνεται και µε µαθηµατικό τρόπο. Διαχειριζόµαστε µεν συναισθήµατα, αλλά δεν ταυτιζόµαστε απόλυτα, χτίζουµε τον ρόλο και µε έναν τρόπο τεχνικό. Αν παίζω δηλαδή κάποια που κλαίει συνεχώς, εσύ δεν θα κλάψεις ποτέ. Χτίζω έτσι τον ρόλο µου, λοιπόν, αντιστεκόµενη στη συγκίνησή µου, ώστε, όταν τελικά κλάψω, να σε πάρω µαζί µου. Δεν γίνεται να βουτάω και να χάνοµαι συνέχεια σε συναισθήµατα».
Ακούγεται σαν να σκηνοθετείτε τον εαυτό σας. «Μα θέλω να γίνω σκηνοθέτις, γι’ αυτό ξεκίνησα να διδάσκω, για να δω αν µπορώ και να µεταδώσω γνώση. Ξέρετε, µπορεί να δουλεύεις µε έναν σκηνοθέτη και να µην του βγαίνει το έργο, να µην έχει σαφή άποψη, και καµιά φορά πρέπει και να αυτοσκηνοθετηθείς. Είναι ένα ταλέντο που αναπτύσσουν πολλοί έλληνες ηθοποιοί».
Ενας κωμικός ρόλος σας ενδιαφέρει; «Εγώ το λέω, είµαι κωµική ηθοποιός, κανείς δεν το καταλαβαίνει. Ακόµη και την Κασσάνδρα µε κωµικά στοιχεία την παίζω, µόνο ο κύριος Χατζάκης και ο θίασος γελάνε. Και στις κηδείες οι άνθρωποι γελούν και εµείς καλούµαστε να αναπαραστήσουµε τη ζωή. Στο δράµα δεν γίνεται να µην υπάρχει χιούµορ, δεν το αντέxει ο άνθρωπος».
Για ποια κατάκτησή σας έχετε παλέψει πιο πολύ; «Για την ψυχική µου υγεία. Εννοώ ότι έχω πασχίσει να συνειδητοποιήσω τι αισθάνοµαι στη ζωή, µου έλειπε η συναισθηµατική νοηµοσύνη και δούλεψα για να την αποκτήσω. Το πιο δύσκολο πράγµα είναι να ρωτήσεις κάποιον πώς νιώθει και αυτός να ξέρει αµέσως την απάντηση».
Τις δύσκολες ημέρες που περνάμε πώς τις βιώνετε; «Ενιωθα συνεχώς στενοχωρηµένη. Τώρα είµαι καλύτερα. Δεν γίνεται διαφορετικά. Μια ζωή έχω, είµαι καλά και έχω να φάω. Οπότε, τέλος, προχωράµε. Τώρα πρέπει να αρχίσουµε όλοι να κάνουµε παιδιά. Τώρα όµως».
Εσείς θα θέλατε ένα παιδί; «Εννοείται. Οταν κόβουν από τη ζωή, εσύ πρέπει να δώσεις ζωή, όχι να κόψεις και άλλη».
* Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 9 Αυγούστου 2015
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
