Είναι εύκολο να μεταφερθεί ένα μυθιστόρημα-ποταμός όπως «Οι Αδελφοί Καραμάζοφ» στο θέατρο; «Αν οραματιστείς κάτι, έρχεται πιο κοντά, παύει να είναι δύσκολο. Μια παράσταση είναι πάντα μια ματιά, μια ανάγνωση. Επιλέγεις τι θα φωτίσεις. Και ξέρετε κάτι; Και λίγο να ακουμπήσεις αυτά τα έργα, φτάνει, έχεις μπει στην κολυμπήθρα».
Νιώθετε πιο κοντά στην Κατερίνα Ιβάνοβνα των «Αδελφών Καραμάζοφ» ή στην Τέα Ελβστεντ της «Εντα Γκάμπλερ»; «Δουλεύω πολύ ώστε να τις έχω κοντά μου και τις δύο. Η Κατερίνα Ιβάνοβνα αποτελεί ένα ταξίδι στη νεύρωση και στον ρομαντισμό. Είναι μια γυναίκα προσηλωμένη σε έναν άνδρα που δεν τη θέλει. Η Τέα, από την άλλη, αγωνίζεται για κάτι αληθινό, η σχέση της είναι πραγματική και εκείνη είναι άξια της σχέσης της».
Στους «Αδελφούς Καραμάζοφ» η πίστη στον Θεό ίσως φαντάζει θεμέλιο της κοινωνίας: αν δεν υπάρχει Εκείνος, τα πάντα επιτρέπονται, ακόμη και ο φόνος… «Ο άνθρωπος είναι ένθεο ον, το σκοτάδι και το φως είναι επιλογή του. Δεν θέλω να δω τον Θεό ως το μαστίγιο, ως το φρένο που θα μας κρατήσει μακριά από το κακό».
Εσείς πώς τα πάτε μαζί Του; «Θέλω να αισθάνομαι ότι δεν ερχόμαστε στον κόσμο με μια ημερομηνία γέννησης και λήξης. Η φράση «θανάτω θάνατον πατήσας» με συγκινεί βαθιά σε συμβολικό επίπεδο: ο θάνατος νικήθηκε με τον θάνατο. Το αναγνωρίζω, το προσδοκώ, τουλάχιστον θα ήθελα να είναι έτσι».
Ντοστογιέφσκι, Ιψεν, αλλά και «Κάτω Παρτάλι». Σας αρέσουν οι διαφορετικές επιλογές; «Είναι και η Λέλα, η λαϊκή τραγουδίστρια στην ταινία «Ουζερί Τσιτσάνης» που γυρίζει αυτή την περίοδο ο Μανούσος Μανουσάκης. Είναι αίτημά μου να κάνω διαφορετικά πράγματα. Επιθυμώ να είμαι λευκό χαρτί, ο καθένας να φανταστεί οτιδήποτε θέλει επάνω μου, δημιουργικά μιλώντας».
Είχατε ενδοιασμούς όταν αποφασίσατε να παίξετε στην τηλεόραση; «Οχι. Μέχρι όμως να δεχτώ την πρόταση δεν θεωρούσα την τηλεόραση μέρος της δουλειάς μου, γιατί απλά τα τελευταία χρόνια δεν γίνονταν σειρές. Για το «Kάτω Παρτάλι» είμαι χαρούμενη. Εχω όμως σκεφτεί ότι ίσως χρειαστεί να κάνω κάποια στιγμή και δουλειές που να μη με ευχαριστούν τόσο. Αυτή η δουλειά είναι και βιοπορισμός. Δεν θεωρώ παράσημο να σε συντηρούν οι γονείς σου».
Την κριτική τη δέχεστε; «Βεβαίως. Υπάρχει όμως και αυτή η μάστιγα του Διαδικτύου, των social media. Βλέπεις ανθρώπους φτωχά εξοπλισμένους να μιλούν αβίαστα για πράγματα που έχουν γίνει με κόπο. Το θέατρο είναι εργατιά. Γενικά νομίζω ότι δεν πρέπει να κάνεις πράγματα για να είσαι αρεστός. Γι’ αυτό ίσως και να βλέπουμε ηθοποιούς εξαιρετικούς να εγκλωβίζονται στη μανιέρα τους».
Τη γενιά σας πώς θα τη χαρακτηρίζατε; «Πλησιάζουμε τα 30, είμαστε μεγάλοι και ζούμε σαν παιδιά, εξαρτημένα μέλη της οικογένειάς μας, λόγω των οικονομικών συνθηκών. «Θέλω να αλλάξω ουρανό, μα δεν υπάρχουν δρόμοι» που λέει και το τραγούδι. Μια γενιά-κοινωνικό πείραμα: είμαστε μικρομέγαλοι ή μάλλον «μεγαλόμικροι»».
Την έξαρση της βίας στην κοινωνία την καταλαβαίνετε; «Θα απαντήσω με μια φράση από τους «Aδελφούς Καραμάζοφ». «Θα περάσουν αιώνες και αιώνες και η ανθρωπότητα θα διακηρύξει με το στόμα της σοφίας και της επιστήμης της πως έγκλημα δεν υπάρχει και πως υπάρχουν μονάχα πεινασμένοι. Χόρτασέ τους πρώτα και ύστερα να τους ζητάς αρετή»».
Αν ήσασταν ο dj της πόλης, ποιο τραγούδι θα θέλατε να ακουστεί από τα μεγάφωνα; «Το «Wake Up» των Arcade Fire. Το είχα δει κάποτε στο όνειρό μου να συμβαίνει».
Εχετε πει ότι σας αρέσει να μπαίνετε στα πράγματα με άγνοια κινδύνου. «Ισχύει. Φοβάμαι τη συντηρητικοποίηση. Θέλω να μπαίνω ολόκληρη στα πράγματα. Μεγαλώνοντας όμως προσπαθώ να μη φθείρομαι. Εχει τύχει να κάνω πράγματα που δεν χρειαζόταν τελικά να τα πληρώσω τόσο ακριβά όσα τα πλήρωσα, τόσο σε συνεργασίες όσο και σε σχέσεις».
Από τα λάθη όμως δεν μαθαίνουμε; «Γιατί να μάθεις όμως με τον δύσκολο τρόπο; Προσπαθώ να προφυλάσσομαι πλέον. Ο ενήλικος κόσμος είναι δύσκολος αλγόριθμος».
* Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 19 Απριλίου 2015
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
