Τι πραγματεύεται η παράσταση; «Τη συνάντηση δύο ψυχών. Ο χαρακτήρας που ερμηνεύω είναι ένας άνθρωπος με ερωτική κατάθλιψη. Εχει κάνει ένα παιδί που αρνείται να τον αποδεχθεί και, ενώ στη δουλειά του είναι επιτυχημένος σκηνοθέτης διαφημίσεων, ουσιαστικά έχει απαρνηθεί τα πραγματικά όνειρά του. Θα συναντήσει τη Λόρα, μια άνεργη ηθοποιό που θα του τα θυμίσει. Πρόκειται για ένα έργο αισιοδοξίας, μια καθημερινή ιστορία με ρομαντικό happy end».

Στο έργο διακρίνεται η έντονη ανασφάλεια των ηθοποιών. Στην πραγματικότητα πόσο ισορροπημένα πλάσματα είναι; «Αν ο ηθοποιός βρει τη ρίζα της τέχνης του, ισορροπεί. Συνήθως όμως για να συμβεί αυτό πρέπει να σε αποδεχθούν. Το θέατρο είναι μια σκληρή υπόθεση: αισθάνεσαι ότι όταν απορρίπτουν την τέχνη σου απορρίπτουν εσένα. Ενσωμάτωσα ένα μότο του Oσκαρ Γουάιλντ στο έργο: «Να είσαι ο εαυτός σου, όλοι οι άλλοι ρόλοι είναι πιασμένοι». Ισως αυτή είναι και η απάντηση».

Το θέατρο όμως δεν είναι η τέχνη της μεταμόρφωσης; «Φυσικά. Μέσα όμως από τη μεταμόρφωση βρίσκεις τελικά τον εαυτό σου, μελετάς τον άνθρωπο. Ναι, μια τέχνη που στηρίζεται στη μεταμόρφωση πατά τελικά στην ατομικότητα».

Κάνετε λοιπόν θέατρο αναζητώντας τον εαυτό σας; «Οχι μόνο. Πάντα πίστευα ότι στο θέατρο πρέπει να βρεις κώδικες για να επικοινωνήσεις με το κοινό. Γιατί με ενδιαφέρει το μεγάλο κοινό, πάντα κινιόμουν σε πολυπληθείς αίθουσες, σε εμπορικά θέατρα αν θέλετε».

Οι κακεντρεχείς σάς κατηγορούν για μια εμπορική επιλογή στο πρόσωπο της Ζέτας Μακρυπούλια. Τι απαντάτε; «Εχουν δίκιο. Μπορώ να αρνηθώ ότι είναι δημοφιλής ηθοποιός; Πόσο όμορφο όμως όταν αυτή η επιλογή διαψεύδει τους κακεντρεχείς και επιβεβαιώνει τους καλοπροαίρετους γιατί η Ζέτα είναι ένα αστραφτερό πλάσμα, ένα πολύπλευρο ταλέντο, μια θεατρικά έξυπνη ύπαρξη».

Τον Απρίλιο επιστρέφετε σε μια προσωπική επιτυχία του παρελθόντος, στον «Βιολιστή στη στέγη». Τι καινούργιο φέρνετε; «Πρόκειται για μια υπερπαραγωγή στο θέατρο Badminton, μια επετειακή παράσταση για τον «Βιολιστή», που γιορτάζει τα 50 του χρόνια. Οταν πρωτόπαιξα το έργο ήμουν πολύ νέος για τον ρόλο. Τώρα είμαι κάποια πράγματα που έπαιζα τότε. Οπως λέει και ο Ελύτης, «έγινα αυτό που ήμουν»».

Από τους ρόλους που ερμηνεύσατε ποια φράση σάς στιγμάτισε; «Οταν ο Οιδίποδας τρυπάει τα μάτια του και τυφλώνεται λέει «τώρα βλέπω». Το έχω πει πολλές φορές στη ζωή μου. Είναι τα μάτια της ψυχής, η γνώση που έρχεται μέσα από τον πόνο και την περιπέτεια».

Τι θα λέγατε σε κάποιον που δεν ξέρει τίποτα για τη χώρα μας; «Πριν από τα χρόνια της κρίσης θα του έλεγα: «Ελα στην πατρίδα μου, θα περάσουμε ωραία. Δεν μας έχουν πάρει ακόμη χαμπάρι». Τώρα τα σύννεφα έχουν κρύψει τον υπέροχο ήλιο».

Και στους Ελληνες τι θα θέλατε να φωνάξετε; «Τη λέξη μνήμη, γιατί κουβαλά μια εθνική περηφάνια η οποία δεν σου επιτρέπει να εξευτελίζεσαι. Και εμείς θεωρήσαμε ότι ο εξευτελισμός δεν κοστίζει.
Και όμως κοστίζει».

Δηλώσατε ότι ο γάμος είναι μια αφύσικη κατάσταση και όμως παραμένετε χρόνια παντρεμένος. Πώς τα καταφέρνετε; «Είμαι συχνά αφηρημένος. Αστειεύομαι. Για να αντέξει κανείς τον γάμο –που, ναι, είναι κάτι αφύσικο –πρέπει να επιστρατεύσει χιούμορ, να δώσει στη σχέση μια αίσθηση ελευθερίας. Υπάρχουν βέβαια και οι χαρές, μην το κρύβουμε: η σχέση που μεταλλάσσεται και γίνεται αγάπη, ύστερα βλέπεις τα παιδιά σου να μεγαλώνουν, να κάνουν τα δικά τους παιδιά. Η ζωή που ξεκινά από εσένα συνεχίζεται».

Για έναν ηθοποιό όμως δεν είναι οδυνηρό να ακούσει κάποιον ξαφνικά να τον αποκαλεί παππού; «Οταν αποκτήσω εγγόνια θα τρελαθώ από τη χαρά μου. Θεωρώ άλλωστε ότι είναι εξαιρετικά αφροδισιακό».

Ποια ήταν η πιο απρόσμενη συνάντηση στη ζωή σας; «Οταν άνοιξα την πόρτα και είδα έπειτα από 20 χρόνια μπροστά μου τον πατέρα μου. Οι γονείς μου χώρισαν όταν ήμουν λίγων μηνών. Νόμιζα ότι δεν θα τον έβλεπα ξανά και τότε ήταν που άρχισα να τον γνωρίζω».

* Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 01 Μαρτίου 2015

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ