Ο στίχος του Κουν «Να μείνω έξω, στ’ ανοιχτά» είναι το σύνθημα για το νέο πρόγραμμα του Θεάτρου Τέχνης. Τι οριοθετεί; «Δείχνει μια διάθεση «ανοιχτωσιάς». Δίνεται βήμα στις νέες δημιουργικές δυνάμεις, στους ανθρώπους που πιστεύουν στο «μαζί» –γιατί αυτή ήταν άλλωστε και η αρχή του Κουν: δεν υπάρχει το θέατρο του πρωταγωνιστή».

Νιώθετε ότι ίσως κληρονομήσατε το δυνατό όνομα του Θεάτρου Τέχνης χωρίς το αντίστοιχο περιεχόμενο; «Το Θέατρο Τέχνης διανύει την όγδοη δεκαετία του και εξακολουθεί να υπάρχει με δύο σκηνές και μία σχολή –αυτό
είναι το σημαντικό. Η διαχείριση μετά τον θάνατο του Κουν ήταν δύσκολη. Το Θέατρο Τέχνης δεν χάθηκε όμως, όπως δεν χάθηκε και η γενικότερη φιλοσοφία του Κουν πάνω στο ελληνικό θέατρο».

Ποια είναι η μεγαλύτερη δυσκολία που αντιμετωπίζετε; «Το οικονομικά. Η κρατική επιχορήγηση έχει κοπεί. Είναι δύσκολα».

Τόσο απαραίτητες είναι οι επιχορηγήσεις; «Ναι, όταν θέλεις να χτίσεις ένα ρεπερτόριο με κριτήρια βαθιά καλλιτεχνικά. Οι ιδιωτικές χορηγίες βέβαια θα ήταν ένας τρόπος αλλά και εδώ χρειαζόμαστε τη στήριξη της Πολιτείας: θα μπορούσαν να δοθούν κίνητρα φοροαπαλλαγής στις εταιρείες για να δώσουν χρήματα στον πολιτισμό».

Βέβαια υπάρχουν και αυτοί που λένε «ο κόσμος πεινά, τι να το κάνουμε το θέατρο;»… «Ενα νοσοκομείο έχει προτεραιότητα. Δείτε όμως, στους δύσκολους καιρούς το θέατρο έχει άνθηση γιατί παρηγορεί: άνθρωποι βλέπουν άλλους ανθρώπους επάνω στη σκηνή και καταλαβαίνουν ότι δεν είναι μόνοι τους και ότι και άλλοι πιο παλιά τα ίδια έχουν περάσει. Αλλά πέρα απ’ όλα αυτά, και στο θέατρο άνθρωποι δουλεύουν. Αυτοί δεν δικαιούνται να επιβιώσουν;».

Μπήκατε στον πειρασμό να σκεφθείτε πιο εμπορικές επιλογές; «Το Θέατρο Τέχνης θα πορευτεί όπως πορευόταν: η εμπορικότητα δεν θα είναι σε βάρος της ουσίας. Επιδιώκουμε φυσικά να ανεβάζουμε ποιοτικές παραστάσεις που θα αγκαλιάσει ο κόσμος. Και ο Κουν από ένα σημείο και μετά εμπορικά ποιοτικός ήταν, το θέατρο ήταν γεμάτο».

Τον Κουν δεν τον γνωρίσατε. Γνωρίσατε όμως τον Ανδρέα Βουτσινά. «Ναι, στο Παρίσι. Ηταν τρομερός δάσκαλος. Βέβαια, μπορούσε να σου πει ότι αυτό που έκανες ήταν φρικτό.

Ο στόχος δεν ήταν να σε εξευτελίσει, αλλά να σε απογυμνώσει από τον εγωισμό. Καθόταν σε μια καρέκλα με ρόδες θυμάμαι. Οταν τελείωνες τη σκηνή, άκουγες το σύρσιμο της καρέκλας που πλησίαζε και ήσουν έντρομος για το τι θα ακούσεις».


Στην Αθήνα υπάρχουν δεκάδες σκηνές. Αυτό είναι καλό ή κακό; «Από τη μία είναι υπέροχο να εκφράζονται όλοι. Από την άλλη 1.000 παραγωγές, δεν είναι υπερβολή; Είναι πάντως ένα θέμα προς μεγάλη συζήτηση και το σίγουρο είναι ότι το κοινό μπερδεύεται».

Πώς σχολιάζετε την απονομή του βραβείου αρχαίου δράματος στον Σάκη Ρουβά στα Βραβεία Κουν; «Με την ευκαιρία να ξεκαθαρίσουμε ότι το Θέατρο Τέχνης δεν έχει καμία σχέση με τα βραβεία αυτά. Εντάξει, το βραβείο το πήρε ο άνθρωπος. Το ερώτημα για εμένα είναι άλλο: με ποια κριτήρια η επιτροπή διάλεξε τις παραστάσεις που έθεσε προς αξιολόγηση. Εγώ αυτά τα δύο χρόνια έχω δει σημαντικά πράγματα. Ο Σάκης Ρουβάς μπορεί να ήταν εξαιρετικόςστον ρόλο του –την παράσταση δεν την έχω δει -, δεν του δόθηκε πάντως βραβείο ερμηνείας, αλλά βραβείο αρχαίου δράματος. Δεν είναι λίγο υπερβολικό όταν υπάρχουν καλλιτέχνες που αφιερώνουν τη ζωή τους στο αρχαίο δράμα;».

Γενικότερα, η εισβολή ανθρώπων από άλλους χώρους στο θέατρο πώς σας φαίνεται; «Το θέατρο είναι ανοιχτό. Τα πάντα κρίνονται στη σκηνή και στη διάρκεια».

Γνωρίσαμε τους πολιτικούς που μας αξίζουν; «Θα πω ότι δεν πρέπει να είμαστε πρόβατα, ούτε να ψηφίζουμε σαν πρόβατα».

Καλλιτεχνική διευθύντρια, σκηνοθέτις, μητέρα δύο μικρών παιδιών. Πώς τα συνδυάζετε; «Δύσκολα. Κάθε άνθρωπος δεν μπορεί όμως να ξεχνάει τι είναι και τι ονειρεύεται».

* Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 11 Ιανουαρίου 2015

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ