Tραγουδήσατε το πρώτο τραγούδι της ζωής σας από χαρά ή από λύπη; «Δεν θυμάμαι. Ξέρω μόνο ότι ήταν η «Ρούσα παπαδιά», ένα δημοτικό, Ο πατέρας μου, ο οποίος ήταν γιατρός, τραγουδούσε υπέροχα δημοτικά και οπερέτες».
Ποια ανάγκη γέννησε το πρώτο τραγούδι στην ανθρώπινη ιστορία; «Υποθέτω η μίμηση, μια μίμηση που εγώ την ονομάζω ζήλια. Θα άκουγαν τα πουλιά να κελαηδάνε, τα νερά να τρέχουν, θα άκουγαν τον αέρα να σφυρίζει και άρχισαν να τραγουδούν».
Θέλετε να μπείτε ξανά στο στούντιο ή σας ενδιαφέρει περισσότερο η εμπειρία του live; «Προχθές γράψαμε ένα τραγούδι με τον Λάκη Παπαδόπουλο. Είχα καιρό να μπω στο στούντιο και οφείλω να ομολογήσω ότι με κούρασε λιγάκι. Αυτή την εποχή το live μού είναι πολύ πιο ευχάριστο. Κουράζομαι όμως εύκολα, πράγμα το οποίο το είχα από πολύ νέα, αλλά τώρα έχει ενταθεί, γιατί τώρα δεν είμαι καθόλου νέα».
Πού θα σας συναντήσουμε αυτόν τον χειμώνα; «Ελπίζω ότι θα έχω την αντοχή να παίξω πάλι στο Half Note. Να πάρω μία ημέρα την εβδομάδα και να παίζω ένα πρόγραμμα μπουάτ, να τραγουδάω απλά όπως ξεκίνησα».
Εχετε ξεχωρίσει κάτι το τελευταίο διάστημα, ένα τραγούδι ή έναν δίσκο που να σας άρεσε; «Δεν έχω γνώμη γιατί δεν παρακολουθώ. Βγαίνουν ωραίες φωνές. Εκείνο που με ενοχλεί είναι ότι γίνονται στυγνοί επαγγελματίες νωρίς. Δεν μπορεί τη μία χρονιά να βγαίνει κάποιος και την άλλη να τραγουδά στο Ηρώδειο, σόλο συναυλία, για παράδειγμα. Με ποιο ρεπερτόριο μέσα σε έναν χρόνο;».
Η μουσική σάς έδωσε χαρές; «Μια μέρα μπαίνω σε ένα ταξί και ακουγόταν μια κασέτα μου. Λέω του ταξιτζή: «Ρε παιδάκι μου, δεν τη βγάζεις; Χάλια είναι». Και μου απαντάει: «Αν δεν σου αρέσει, κατέβα». Ευτυχώς δεν με αναγνώρισε. Υπάρχει μια άποψη ότι εγώ είμαι για τους λίγους. Αυτά είναι βλακείες. Ξέρω ανθρώπους που δεν έχουν απολύτως καμία καλλιέργεια και τους αρέσω και ανθρώπους που είναι πολύ καλλιεργημένοι και με σιχαίνονται από βάθους καρδίας».
Λέγεται ότι στην Ελλάδα οι μισοί θέλουν να γίνουν τραγουδιστές και οι άλλοι μισοί ηθοποιοί. Πώς το σχολιάζετε; «Το θέμα είναι ότι σήμερα είναι της μόδας να είσαι καλλιτέχνης. Δεν υπάρχει τίποτα πιο βλακώδες. Δηλαδή είναι σαν να λες ότι είναι της μόδας να είμαι πουλί ή να είμαι ψάρι».
Για τις ημέρες που έρχονται είστε αισιόδοξη; «Είμαι αισιόδοξη αν οι άνθρωποι αλλάξουν νοοτροπία. Δυστυχώς oι Ελληνες δεν αλλάζουν. Ας διαβάσει κάποιος τα απομνημονεύματα του Μακρυγιάννη και ας έρθει να συζητήσουμε γιατί βρισκόμαστε εδώ και πού πάμε».
Γιατί δεν παντρευτήκατε; «Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ήμουν κατά του γάμου, του δικού μου όχι των άλλων. Δεν ήταν το ζητούμενο, είχα άλλα πράγματα. Αν έκανα παιδιά, γιατί εγώ θεωρώ ότι κάποιος παντρεύεται μόνο για να κάνει παιδιά –θα ήμουν πολύ άδικη απέναντί τους και τα παιδιά εγώ τα αγαπώ. Οπως αγαπώ και τα ζώα».
Αναθεωρήσατε πράγματα μετά τη σοβαρή περιπέτεια υγείας που περάσατε; «Εμαθα να πιστεύω στα θαύματα και επίσης βεβαιώθηκα ότι υπάρχει Θεός. Τον είδα. Και ας σας ακούγεται αστείο όπως το λέω. Δεν μπορώ να το περιγράψω. Είναι δύσκολο να το εξηγήσω, αλλά είναι σαν όλα να είχαν συνωμοτήσει για να μην πεθάνω. Και το οφείλω στους γιατρούς μου, στις συμπτώσεις, στην αμέλειά μου και σε μια φίλη».
Βεβαιωθήκατε για την ύπαρξη του Θεού λοιπόν; «Ο Πεσόα λέει κάπου κάτι χαρακτηριστικό, ότι δεν είναι δυνατόν να βλέπουμε αυτό το παγκόσμιο ρολόι, τους αστερισμούς κ.τ.λ. και να λέμε ότι δεν υπάρχει ρολογάς. Δεν μιλάω για θρησκείες, μιλάω για τον Θεό ή για τους θεούς που είναι η δύναμη που διέπει το σύμπαν».
Υπάρχει πιο ωραίο άκουσμα από τη μουσική; «Ναι. Η φωνή ενός ανθρώπου που αγαπάς».
*Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 19 Οκτωβρίου 2014
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
