Ποιότητα
Αυτό το καλοκαίρι ο Χρήστος Λούλης βρίσκεται σε περιοδεία. Πρωταγωνιστεί με τον Γιάννη Μπέζο στο έργο «Παντρολογήματα» του Νικολάι Γκόγκολ. Η παράσταση είναι ανάλαφρη, δροσερή, ό,τι πρέπει δηλαδή για ένα όμορφο καλοκαιρινό βράδυ. Ο Γιάννης Μπέζος, όπως πάντα απολαυστικός, παίζει εξαιρετικά τον Γιάννη Μπέζο και ο Χρήστος Λούλης αποκαλύπτει και την κωμική πλευρά του, σε μια καλοδουλεμένη παράσταση. Κάποιοι, βέβαια, θα πουν ότι με τη συγκεκριμένη επιλογή αδικεί κάπως τον εαυτό του. Ισως και να μην έχουν άδικο.
Το θέατρο μπήκε στη ζωή του από ματαιοδοξία, όπως έχει ομολογήσει: τον ενδιέφεραν οι γυναίκες, τα εξώφυλλα, η δόξα.

Ωστόσο, ο ευθυτενής νεαρός, ο οποίος παράτησε τις σπουδές του στα Οικονομικά για την υποκριτική, ανακάλυψε στην πορεία ότι είχε και βαθύτερες ανάγκες. Οι θεατρόφιλοι τον ξεχώρισαν αμέσως από την εποχή που συμμετείχε στην παράσταση «Καθαροί πια» της Σάρα Κέιν, σε σκηνοθεσία Λευτέρη Βογιατζή. Ετσι, λοιπόν, η ανοδική πορεία συνεχίστηκε στο καλό θέατρο με την επιβράβευση να έρχεται το 2003 με τον σταυρό του Δημήτρη Χορν. Μάλιστα, εκείνη την εποχή η ερμηνεία του ρόλου του Ιωνα στην ομώνυμη ευριπίδεια τραγωδία στο πλευρό της Λυδίας Κονιόρδου είχε συζητηθεί πάρα πολύ, αφού ο ίδιος είχε νωρίτερα αρνηθεί, για λόγους υποκριτικής ανωριμότητας, τον ρόλο του Αμλετ σε παράσταση που ετοίμαζε ο Μιχάλης Κακογιάννης.

Κάπως έτσι, πολλοί έσπευσαν, όπως συνηθίζεται τα τελευταία χρόνια, να τον χρίσουν διάδοχο του Χορν. Η πορεία του μέχρι σήμερα τους διέψευσε, χωρίς να σημαίνει ότι έπαψε ποτέ να είναι αξιοπρεπής: αποτελεί έναν από τους καλύτερους μιας μέτριας γενιάς ηθοποιών.
Η επαφή του με το ευρύ κοινό τελικά δεν έγινε μέσω της υψηλής τέχνης του θεάτρου. Ο Χρήστος Λούλης αποτέλεσε αναπόσπαστο κομμάτι του «παπακαλιάτειου» σύμπαντος, πρωταγωνιστώντας σαν άξιος δευτεραγωνιστής στα πονήματα του πάντα δημιουργικού Χριστόφορου. Το φιλί που είχε ανταλλάξει με τον Κώστα Κάππα στη σειρά «Κλείσε τα μάτια» είχε ταράξει τα νερά προκαλώντας κύματα αντιδράσεων, μαζί με ένα οπισθοδρομικό πρόστιμο από το ΕΣΡ, το οποίο ευτυχώς τελικά ακυρώθηκε από το Συμβούλιο της Επικρατείας. Το σημαντικότερο όλων ήταν ο ντόρος γύρω από το όνομά του.

À la carte

Τα τελευταία χρόνια ο Χρήστος Λούλης διαγράφει μια καλή πορεία στο ελληνικό θέατρο, πρωταγωνιστώντας σε παραστάσεις που, ασχέτως με το καλλιτεχνικό τους αποτέλεσμα, είναι πάντα συνεπείς στο ποιοτικό τους στίγμα. Ετσι, για παράδειγμα, μπορεί να μην ήταν και τόσο δυνατός στην πρόσφατη παράσταση «Παραλλαγές θανάτου», σε σκηνοθεσία Γιάννη Χουβαρδά, αφού έμεινε σε μια εξωτερική περιγραφή του ρόλου του, κατά έναν περίεργο τρόπο, όμως, ήταν φανερή η δουλειά και η προετοιμασία που είχε κάνει.

Ατυχείς στιγμές πάντα υπάρχουν και στις καλύτερες θεατρικές οικογένειες. Το ζητούμενο είναι, άλλωστε, στο βιογραφικό του να συγκαταλέγονται και ερμηνείες που έχουν αφήσει εποχή. Το καλλιτεχνικό ιστορικό του Χρήστου Λούλη, ωστόσο, δεν περιλαμβάνει πολλές τέτοιες, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να ξεφύγει από τον κανόνα της χρυσής μετριότητας.

Ο Χρήστος Λούλης, για τους γνωρίζοντες, είναι από τα καλά παιδιά του ελληνικού θεάτρου. Σχεδόν ποτέ δεν δίνει δικαιώματα, δεν είναι θαμώνας κοσμικών εκδηλώσεων και διάγει μια μάλλον ήσυχη ζωή με την επίσης ηθοποιό σύζυγό του, Εμιλυ Κολιανδρή, και τον γιο τους. Ωστόσο, πριν από μερικά χρόνια, μια μάλλον άκομψη δήλωσή του για τη Ζέτα Μακρυπούλια τον έφερε στο προσκήνιο με αρνητικό τρόπο, χρίζοντάς τον πρωταγωνιστή σε μεσημεριανές εκπομπές: ούτε λίγο ούτε πολύ, είπε ότι εκείνος και η χαριτωμένη Ζέτα δεν κάνουν το ίδιο πράγμα.

Εν μέρει ίσως και να έχει ένα μικρό δίκιο. Ομως για να κάνει κανείς μια τέτοια δήλωση, θα πρέπει να είναι και ο ίδιος άσπιλος και αμόλυντος από τις σειρήνες της πλανεύτρας σόουμπιζ. Ο συμπαθής κύριος Λούλης δεν ανήκει σε αυτές τις περιπτώσεις, καθώς βρίσκεται με το ένα πόδι στην όχθη του ποιοτικού ενώ με το άλλο ενίοτε ανιχνεύει τις εξωτικές όχθες του εμπορικού. Πέρα από τα καλλιτεχνικά ένσημα που κόλλησε στις σειρές του Παπακαλιάτη, υπάρχουν και φωτογραφίσεις στις οποίες κοιτάζει με ηδυπάθεια τον φακό, καθώς και εμφανίσεις σε πρωινές εκπομπές, στις οποίες δεν είχε και τόσο μεγάλο πρόβλημα να αμπελοφιλοσοφεί περί ανέμων και υδάτων.

Σε κάθε περίπτωση, τα τελευταία χρόνια δείχνει να σταθεροποιείται στο ποιοτικό, μάλλον μετανιωμένος για κάποιες άστοχες επιλογές του παρελθόντος. Πλέον δεν υπάρχει και πολύ χρόνος για παρεκκλίσεις, καθώς πλησιάζει τα 40. Αν δεν κάνει τώρα την υπέρβαση, θα χαρακτηρίζεται ακόμη και στα 50 του – όπως, άλλωστε, μόνο στην Ελλάδα το συνηθίζουμε – ένας ακόμη ταλαντούχος ηθοποιός που εξακολουθεί να περιμένει τη μεγάλη ερμηνεία.

Αδέκαστη

*Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 27 Ιουλίου 2014

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ