Η χρονιά του ήταν επιτυχημένη. Στο «Κουρδιστό Πορτοκάλι», σε σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα, ήταν αρκετά καλός. Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι ο Αρης Σερβετάλης έχει εξελιχθεί υποκριτικά τα τελευταία χρόνια, ειδικά αν ανατρέξει στο παρελθόν του και θυμηθεί τις φωνασκίες του στην παράσταση «Μια ιστορία στον ζωολογικό κήπο» του 2003.
Ο συμπαθής ηθοποιός βαδίζει με συνέπεια και ευλάβεια στην όχθη του ποιοτικού, χωρίς ατασθαλίες. Σε λίγες ημέρες ξεκινά και η τρίτη συνεργασία του με τον Δημήτρη Παπαϊωάννου στην παράσταση «Still Life», η οποία θα παρουσιαστεί στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση. Ανατρέχοντας στην επίσημη σελίδα παρουσίασης, παρατηρήσαμε ότι πλέον το μικρό όνομα του κυρίου Σερβετάλη αναγράφεται «Αριστείδης» και όχι απλώς «Αρης». Φαίνεται ότι μερικές συλλαβές παραπάνω προσθέτουν το ειδικό βάρος που επιζητεί…
Το ευρύ κοινό τον γνώρισε το 2001 με την τηλεοπτική σειρά «Είσαι το ταίρι μου». Ο ιδιόρρυθμος Λάζαρος με το ιγκουάνα του, τον Μήτσο, μονίμως στον ώμο, επιβλήθηκε ως καλτ τηλεοπτικός χαρακτήρας. Ο συμπαθής ηθοποιός πολλάκις μίλησε για τον αντίκτυπο που είχε ο συγκεκριμένος ρόλος επάνω του. Σχεδόν τρομαγμένος από την απήχηση που είχε, «αποσύρθηκε από τα εγκόσμια», δουλεύοντας ως μαραγκός σε μια μάντρα στο Ελληνικό. Το μικρόβιο της τέχνης υπήρχε. Επέστρεψε για να παίξει Παπακαλιάτη. Επειτα άλλαξε πλώρη και ήρθαν οι συνεργασίες με τον Δημήτρη Παπαϊωάννου και τον Γιώργο Λάνθιμο. Η εξαιρετική χορευτική κίνησή του, το «σαλεμένο» βλέμμα, ακόμη και η όψιμη νεορθοδοξία με αποχρώσεις πλατείας Εξαρχείων που αποπνέει –έχει δηλώσει ότι η Ορθοδοξία είναι η απόλυτα αναρχική θρησκεία, ενώ εντρυφά και στους Βίους Αγίων –τον καθιστούν συμπαθή στα μάτια του new age σκεπτόμενου Ελληνα.
Σε κάθε περίπτωση, πρόκειται για έναν ιδιαίτερα χαμηλών τόνων άνθρωπο, μακριά από λαϊφστάιλ σειρήνες. Συχνά μπορείς να τον συναντήσεις στο μετρό ή στην περιοχή του Παπάγου, όπου κατοικεί με τη σύζυγό του και έναν τεράστιο σκύλο. Συχνάζει, μάλιστα, στα παρακείμενα μοναστήρια του Υμηττού, όπου εκκλησιάζεται τακτικώς.
…που θέλει να γίνει Αριστείδης
Λέγεται ότι το παρακάτω περιστατικό είναι αληθινό. Δημοσιογράφος παρέδωσε κείμενο στο οποίο έγραφε για την ερμηνεία του Αρη Σερβετάλη στην παράσταση «Πλατόνοφ» του Εθνικού Θεάτρου σε σκηνοθεσία Γιώργου Λάνθιμου. Αφού παρέδωσε το κείμενο, είχε μια έντονη διαφωνία με τη διεύθυνση. Ο λόγος; Ο διευθυντής επέμεινε πεισματικά στον εξής τίτλο: «Από τη σαύρα στο Εθνικό».
Η ιστορία περιγράφει επακριβώς το δράμα του Αρη Σερβετάλη εξαιτίας του ρόλου που τον έχει στιγματίσει. Βέβαια, οι κακές γλώσσες δεν παύουν να υπενθυμίζουν ότι ακριβώς σε εκείνη την ανάλαφρη τηλεοπτική σειρά έδωσε ίσως την καλύτερη ερμηνεία του…
Η αλήθεια είναι ότι αρκετοί τον αμφισβητούν. Μιλούν για μια εξαιρετική αίσθηση της κίνησης – που τον χρίζει ιδανικό συνεργάτη του Παπαϊωάννου –, για έναν πολύ εργατικό ηθοποιό, για ένα πραγματικά κινηματογραφικό πρόσωπο, το οποίο βέβαια υστερεί κάπως υποκριτικά. Ως παράδειγμα φέρνουν τη νευρόσπαστη ερμηνεία του στον θεατρικό «Πλατόνοφ» καθώς και στις κινηματογραφικές «Αλπεις». Ας είμαστε αντικειμενικοί. Ο Σερβετάλης έμεινε απλώς πιστός στο στυλ του σκηνοθέτη του, Γιώργου Λάνθιμου. Τι φταίει ο ίδιος;
Από την άλλη πλευρά, με εξαίρεση ίσως το «Κουρδιστό πορτοκάλι», ο Αρης Σερβετάλης πράγματι δεν έχει καταφέρει ακόμη να δώσει τη μεγάλη ερμηνεία που θα κάνει και τον πιο στρυφνό διευθυντή εφημερίδας να ξεχάσει τον «κατηραμένο όφι» του τηλεοπτικού παρελθόντος του. Με το ταλέντο του να διακρίνεται μεν στη σκηνή, είναι αξιοπρεπής, πολλές φορές και καλός, χωρίς όμως να κάνει τη μεγάλη διαφορά, κινούμενος στα όρια του αναμενόμενου, όπως για παράδειγμα στην περυσινή παράσταση «Χάρτινα λουλούδια» με την Κατερίνα Λέχου.
Το καλοκαίρι του προβλέπεται γεμάτο. Μετά τον Παπαϊωάννου ακολουθεί η Επίδαυρος με τις «Βάκχες» της Αντζελας Μπρούσκου. Θα κάνει άραγε το μεγάλο άλμα; Γιατί, δυστυχώς, το κυνήγι των ποιοτικών συνεργασιών δεν αρκεί για να αναστηθεί ο «Λάζαρος»…
Αδέκαστη
*Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino τo Σάββατο 17 Μαΐου 2014
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
