Σία Κοσιώνη: «Συχνά έπρεπε να συμπεριφερθώ σαν άνδρας για να με πάρουν οι άλλοι στα σοβαρά»

Δηλώνω θαυμαστής της Σίας Κοσιώνη, παρά το γεγονός ότι τα δελτία ειδήσεων μου προκαλούν δυσθυμία και συνηθίζω να τα αποφεύγω. Αλλά όταν παρακολουθώ τη Σία, τότε η οθόνη μετατρέπεται σε μια αδιόρατη ασπίδα κατά της ειδησεογραφικής μελαγχολίας με αποτέλεσμα οι νέες πληροφορίες γύρω από την καχεξία της οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής πραγματικότητας να γίνονται ανεκτές χωρίς να οξύνουν τα ήδη υπάρχοντα ψυχολογικά προβλήματα που μπορεί κάποιος να αντιμετωπίζει. Είναι σαφές ότι η Σία, η δημοσιογράφος και ανκοργούμαν που έχει ήδη στο ενεργητικό της δέκα χρόνια στη διαμόρφωση και παρουσίαση του δελτίου ειδήσεων του ΣΚΑΪ καθιερώνεται όλο και περισσότερο στη συνείδηση των τηλεθεατών. Ξεκινώντας από το 2006, έχει παρουσιάσει ολόκληρο το ελληνικό «χρονικό της κρίσης» που, σαν ένα είδος μεταμοντέρνου Τρωικού Πολέμου, ακόμη δεν έχει τελειώσει. Μάλιστα, σε λίγο καιρό η κρίση θα ξεπεράσει σε διάρκεια ακόμη και αυτόν τον δεκαετή Τρωικό Πόλεμο. Το ιστορικό ρεκόρ οφείλεται ίσως στο γεγονός ότι παρά τις προσπάθειες των κάθε λογής θαυματοποιών και τσαρλατάνων δεν έχει εφευρεθεί ακόμη ένας Δούρειος Ιππος που θα ξεγελάσει τους «Τρώες –Τροϊκανούς». Κατά άλλους, βέβαια, ο Δούρειος Ιππος έχει ανακαλυφθεί από καιρό και είναι η ίδια η Ελλάδα, που χρησιμοποιείται από την κυβέρνησή της (και τους διεθνείς φίλους της) για την υπονόμευση της συνοχής της Ευρώπης.

Η Σία Κοσιώνη είναι ίσως η μοναδική νέα δημοσιογράφος που έχει ξεχωρίσει και έχει εδραιωθεί ως πρώτο όνομα στην τηλεόραση σε μια εποχή που η κρίση δεν ήταν καθόλου ευγενική με τους σταρ. Πολλούς τους έφθειρε και τους διέλυσε, κάποιους τους ανέδειξε και ορισμένους τους εκτόξευσε. Η Σία ανήκει στην τελευταία κατηγορία και αυτό το οφείλει στη σεμνότητα, στην εργατικότητα, στην εξυπνάδα και φυσικά στην ομορφιά της, σε αυτά τα γαλάζια μάτια που φωτίζουν κάθε απόγευμα έναν ατελείωτο αριθμό από ελληνικά living rooms στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Για όλους αυτούς τους λόγους θέλαμε να αποκρυπτογραφήσουμε το «φαινόμενο Σία». Ομως, επειδή εκτός των άλλων ορισμένοι από εμάς στον ΔΟΛ είμαστε και προληπτικοί, σκεφτήκαμε ότι μια συζήτηση και ένα εξώφυλλο με τη Σία θα μπορούσε να αποτελέσει ακόμη και ένα γούρι για να πάει καλά το 2017 μετά τις τελευταίες περιπέτειες του Οργανισμού, οι οποίες απασχόλησαν την επικαιρότητα.

Ελπίζουμε να μας φέρετε καλή τύχη για το 2017… «Το εύχομαι κι εγώ. Παρακολουθώ με πολύ μεγάλη αγωνία την περιπέτειά σας και στενοχωριέμαι πολύ. Ελπίζω να πάνε όλα καλά και ο ΔΟΛ να διασωθεί. Για την Ιστορία του και κυρίως τους ανθρώπους του. Γιατί ό,τι είναι και ό,τι δεν είναι τα media το οφείλουν στους ανθρώπους τους».

Αισθάνεστε η κορυφαία ανκοργούμαν; «Οχι, δεν αισθάνομαι η κορυφαία ανκοργούμαν».

Είστε όμως η νεότερη… «Δεν είναι παράσημο αυτό. Μπορεί αύριο να εμφανιστεί κάποια που να είναι μικρότερη από εμένα».

Δεν αισθάνεστε ξεχωριστή; «Οχι. Αυτή η δουλειά χτίζεται με πολλές μικρές νίκες. Νιώθω ότι είμαι μια δημοσιογράφος που δουλεύει πάρα πολύ, που επιδιώκει καθημερινά μικρές νίκες και έχει μπροστά της πάρα πολύ δρόμο…».

Αυτό ήταν το όνειρό σας; Να παρουσιάζετε τις ειδήσεις στην τηλεόραση; «Οχι, το όνειρό μου ήταν να γίνω μια επιτυχημένη δημοσιογράφος. Μάλιστα, όταν ήμουν στη Σχολή και άκουγα άλλους να λένε ότι θέλουν να παρουσιάζουν τις ειδήσεις τους θεωρούσα ψώνια».

Δεν σας αγχώνει η χαοτική φύση της επικαιρότητας; Εμένα με θυμώνει σχεδόν… «Δεν θεωρώ χαοτική την επικαιρότητα γιατί την αντιμετωπίζω σαν μια ενιαία αφήγηση. Η επικαιρότητα είναι μια ολότητα. Το καθετί εντάσσεται σε αυτή την ολότητα. Η επικαιρότητα είναι μια μεγάλη εικόνα που αποτελείται από πολλές μικρές».

Επιλέγετε δηλαδή να εντοπίζετε την κανονικότητα και την οργάνωση μέσα στο χάος; «Διακρίνω την ισορροπία. Κανένα γεγονός δεν είναι άσχετο από το άλλο. Κανένα γεγονός δεν είναι έκπληξη. Ολα τα γεγονότα έχουν μεταξύ τους μια συνάφεια που βγάζει νόημα».

Προεξοφλείτε αυτά που έρχονται; «Οχι, δεν έχω μαντικές ικανότητες ακόμη. Βέβαια οι δημοσιογράφοι κάνουμε προβλέψεις. Αλλά τελευταία δεν είναι δύσκολο να δεις πού πάνε τα πράγματα. Βλέπεις ότι πάνε κατά διαόλου…».

Τι σημαίνει «κατά διαόλου»; «Ζούμε την ίδια ημέρα συνεχώς. Είναι σαν να βλέπουμε την ίδια ταινία ξανά και ξανά».

Ζούμε τη μέρα της Μαρμότας… «Ξέρουμε πώς ξεκινά ένα επεισόδιο κρίσης, πώς κορυφώνεται και πώς καταλαγιάζει. Δεν χρειάζεται να το ζήσουμε εκατό φορές. Το έχουμε μάθει…».

Και τι θα γίνει τελικά; «Θα εξαρτηθεί. Από τις αντοχές μας, αλλά σε σημαντικό βαθμό και από τις αντοχές αυτής της κυβέρνησης».

Πώς γίνεται μια τόσο όμορφη γυναίκα να ενδιαφέρεται για την πολιτική; Είναι συμβατή η πολιτική με την ομορφιά; «Μα η πολιτική στην αυθεντική της φύση είναι όμορφο πράγμα. Είναι όμορφο πράγμα να αφιερώνει κάποιος τη ζωή του για να λύνει τα προβλήματα των άλλων ανθρώπων. Είναι ελκυστικό και γοητευτικό».

Θα είστε υποψήφια στο μέλλον; «Οχι, με τίποτα».

Γιατί όχι; Αφού είναι κάτι τόσο γοητευτικό, γιατί να μην το τολμήσετε; «Στην περίπτωσή μου θα ήταν και λίγο μαζοχιστικό».

Γιατί το λέτε αυτό; «Οταν είσαι σε μια θέση από όπου κρίνεις τους πάντες, γιατί να μετακινηθείς στη θέση εκείνου που κρίνουν οι πάντες;».

Γιατί μπορεί να έχεις περισσότερη εξουσία. «Προτιμώ να παραμείνω στην άλλη όχθη του ποταμού».

Μήπως στη δική σας όχθη του ποταμού βρίσκεται τελικά η πραγματική εξουσία; «Εγώ δεν δίνω καμία μάχη εξουσίας. Απλά κάνω τη δουλειά μου».

Σας παρακολουθούν εκατοντάδες χιλιάδες τηλεθεατές, ενώ εκατομμύρια άνθρωποι σας αναγνωρίζουν. Δεν σας πανικοβάλλει αυτό; «Υστερα από δέκα χρόνια στον αέρα αισθάνομαι πια ότι είμαι μπροστά σε μια παρέα. Αισθάνομαι πολύ άνετα στον αέρα, ίσως πιο άνετα απ’ όσο εκτός αέρα. Πάντοτε όμως θα συμπεριφερθώ με ευθύνη και με σεβασμό».

Δεν έχετε αποκαλύψει σε ποιον πολιτικό χώρο ανήκετε… «Αποκαλύπτω τις απόψεις μου πάνω σε συγκεκριμένα θέματα. Και ανάλογα με την περίπτωση, άλλοι με έχουν αποκαλέσει συριζαία και άλλοι νεοδημοκράτισσα. Αλλά δεν θέλω να ταυτίζομαι με κανένα κόμμα».

Θέλετε να είστε υπερκομματική; «Δεν είναι δουλειά του δημοσιογράφου να τάσσεται με συγκεκριμένο κόμμα. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχω ιδεολογική ταυτότητα».

Ζούμε σε μια ιδιαίτερη πολιτική εποχή; «Ζούμε στην εποχή του πολιτικού trash και των μετρίων».

Πού οφείλεται αυτό; «Στη μεγάλη έλλειψη ηγεσίας. Στην έλλειψη στιβαρού και εμπνευσμένου πολιτικού λόγου. Λείπει ο πολιτικός που θα σε κάνει να νιώσεις ασφάλεια και εμπιστοσύνη. Και επιπλέον ζούμε σε μια περίοδο που συγχωρούνται πράγματα τα οποία σε άλλες εποχές δεν θα συγχωρούνταν ούτε κατά διάνοια».

Γιατί συμβαίνει αυτό; «Παλαιότερα οι κυβερνήσεις που αισθάνονταν ότι δεν είναι αποδεκτές από την κοινωνία σηκώνονταν και έφευγαν. Τώρα δεν φεύγουν γιατί δεν αισθάνονται κάποια πίεση».

Πώς εξηγείτε αυτό το φαινόμενο; «Οι πολίτες έχουν γίνει κυνικοί, προσπαθούν απλώς να επιβιώσουν και έχουν απορρίψει σχεδόν πλήρως ότι μπορεί να υπάρχει διάκριση και διαφορά ανάμεσα στις κυβερνήσεις. Δεν πιέζουν λοιπόν για αλλαγές. Κι έτσι οι κυβερνήσεις, χωρίς τη λαϊκή πίεση, γίνονται όλο και χειρότερες. Είναι δε τέτοιο το επίπεδο στην πολιτική σήμερα που αποτρέπει και τους άξιους και ικανούς να εμπλακούν».

Πώς γίνεται να παραμένετε αισιόδοξη όταν έχετε καταλήξει σε αυτό το συμπέρασμα; «Τοποθετώ την ελπίδα στη νέα γενιά».

Η οποία φεύγει στο εξωτερικό… «Είναι η νέα γενιά της Ελλάδας. Είναι καταρτισμένοι και ικανοί. Μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα».

Τα λέμε όλα αυτά τα καλά για τη νέα γενιά εδώ και είκοσι χρόνια, αλλά δεν βλέπουμε κάποια βελτίωση στη χώρα, αντιθέτως βλέπουμε μόνο χειροτέρευση και υποβάθμιση του επιπέδου της δημόσιας ζωής. Μήπως είναι μια φούσκα όλη αυτή η φιλολογία για τη «νέα γενιά»; «Οχι, απλώς έσκασε επάνω της η κρίση. Αυτή είναι η ατυχία της χώρας. Η κρίση έσκασε πάνω στην καλύτερη μεταπολεμική γενιά».

Μήπως η γενιά των ευφυών, μορφωμένων και ικανών νέων που νομίζουμε ότι υπάρχει είναι στην πραγματικότητα μια υποκατηγορία, μια μικρή μειοψηφία στην οποία συγκαταλέγονται φίλοι και γνωστοί μας, και αυτό μας κάνει να νομίζουμε ότι έτσι μοιάζει και έτσι σκέφτεται η πλειονότητα των νέων, κάτι που προφανώς δεν ισχύει; «Και τότε με τι μοιάζει η πλειονότητα των νέων;».

Μια μεγάλη κατηγορία νέων, προϊόν του ξεχαρβαλωμένου εκπαιδευτικού συστήματος και της συντηρητικής ελληνικής οικογένειας, είναι μέτριοι, φοβικοί και έρμαια ακραίων δεξιών και αριστερών δοξασιών οι οποίες διαμορφώνουν άγονα μυαλά φανατικών και μια κοινωνία ανήμπορη, απροσάρμοστη και ηττημένη… «Οχι, διαφωνώ μαζί σας. Εγώ πιστεύω ότι η νέα Ελλάδα δεν είναι αυτή η Ελλάδα».

Πώς γίνεται από τη μία η νέα Ελλάδα να μην είναι «αυτή η Ελλάδα» και από την άλλη η νέα Ελλάδα να καταδικάζεται στην απραξία και στην υπανάπτυξη; Μήπως εμείς βλέπουμε μόνο τις λίγες εξαιρέσεις προοδευτικότητας και παραβλέπουμε ότι αυτές κολυμπάνε μέσα σε έναν χυλό φασισμού; «Μήπως υπερβάλλετε; Ποιος είναι αυτός ο «χυλός φασισμού»;».

Σκεφτείτε τη μαγική σκέψη για την οικονομία που επικρατεί. Σκεφτείτε τον φόβο ή ακόμη και το μίσος για τη διαφορετικότητα που επίσης επικρατεί. Σκεφτείτε τον φασισμό της καθημερινής ζωής. «Δεν συμφωνώ. Αλλά ακόμη κι αν είναι έτσι, οι μειοψηφίες κάνουν τις ανατροπές και πάνε τις χώρες μπροστά».

Μήπως εμείς οι Ελληνες πάμε ακόμη και τον κόσμο «μπροστά» προς μια κατεύθυνση οπισθοδρόμησης; Μήπως είμαστε η πρώτη «τραμπική κοινωνία»; Διότι εδώ πρώτα ευδοκίμησε, γοήτευσε και επικράτησε η αντιδυτική σκέψη, ο εθνοκεντρισμός και ο λαϊκισμός που εκδηλώθηκε μετά ως Brexit στην Αγγλία και ως τραμπική χυδαιότητα στον Λευκό Οίκο. «Αυτό είναι κάτι που αντικειμενικά το παρατηρείς. Βλέπεις να απλώνεται ο λαϊκισμός που δεν είναι παρά το να λες αυτό που ο άλλος θέλει να ακούσει κινητοποιώντας ακόμη και τα κατώτερα ένστικτα. Το θέμα είναι πώς διαχειρίζεσαι την ανάγκη του κόσμου για ασφάλεια. Ενας τρόπος είναι να του λες όμορφα ψέματα, αλλά και ένας άλλος τρόπος είναι να του λες όμορφες αλήθειες. Πάντως όλα αυτά δεν εμφανίστηκαν ως κεραυνός εν αιθρία. Για τον λαϊκισμό δεν έχουν ευθύνη μόνο οι λαϊκιστές. Εχουν ευθύνη και εκείνοι που έσπειραν το χώμα ώστε αυτοί να ευδοκιμήσουν».

Είναι η Δημοκρατία ευπαθές πολίτευμα; «Ναι, γι’ αυτό θέλει πολλή στοργή και φροντίδα».

Γιατί μπορεί να καταλυθεί δημοκρατικά… «Η Δημοκρατία είναι ευπαθής γιατί δίνει τη δυνατότητα ακόμη και σε όλους όσοι την επιβουλεύονται να κινηθούν εναντίον της».

Και αυτό είναι πολύ εύκολο στη σημερινή εποχή που πολλαπλασιάζονται οι πλαστές ειδήσεις (fake news). Τι έχετε να πείτε για το φαινόμενο αυτό; «Ηταν μοιραίο αυτό να συμβεί. Κάποτε λίγοι είχαν τη δυνατότητα να εκφράζουν άποψη δημοσίως. Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης άλλαξαν τους όρους και έδωσαν στον καθένα μια δημόσια πλατφόρμα. Ετσι σημειώθηκε μια επανάσταση στον τρόπο με τον οποίο επικοινωνούμε, αλλά από την άλλη εξισώθηκε η φωνή του οποιουδήποτε με τη φωνή του ειδικού που αξίζει να τον λαμβάνεις σοβαρά υπ’ όψιν. Τελικώς, πολλοί που ενημερώνονται μόνο από τα social media έπεσαν σε παγίδες».

Δεν σας τρομάζει αυτό; «Ναι, αλλά όσο με τρομάζει αυτό άλλο τόσο με τρομάζει η διαδικασία που βρίσκεται σε εξέλιξη παγκοσμίως για φιλτράρισμα των ειδήσεων. Δεν μπορεί μια επιτροπή να αποφασίζει τι είναι αλήθεια και τι δεν είναι γιατί αυτή η εξουσία επάνω στην αλήθεια μπορεί κάποια στιγμή να καταστεί αντικείμενο κατάχρησης».

Πιστεύετε ότι η Ελλάδα διατρέχει όντως τον κίνδυνο να διολισθήσει προς την έξοδο από το ευρώ και την εισαγωγή σε μια περίοδο ολοκληρωτισμού; «Οσο η χώρα παραμένει ευάλωτη και ασταθής, πάντα θα υπάρχουν κίνδυνοι».

Γιατί δεν μπορούμε να προσαρμοστούμε στις στοιχειώδεις απαιτήσεις της παραμονής στην Ευρώπη; «Πιστεύω ότι οι λαοί εκπαιδεύονται».

Γιατί οι Κύπριοι μπορούν; Εχουν εκπαιδευτεί; «Οι Κύπριοι έχουν ένα πολύ πιο συγκροτημένο πολιτικό σύστημα. Οταν ήρθε η κρίση, παρά τις διαφωνίες τους, είπαν «Είμαστε όλοι μαζί και θα λύσουμε το πρόβλημα όλοι μαζί». Εδώ δεν μας αρέσει να συνεργαζόμαστε και να συνεννοούμαστε».

Ισως η εισβολή του 1974 να είναι μια τραυματική μνήμη που έκανε τον κυπριακό λαό να αναπτύξει ισχυρότερο ένστικτο επιβίωσης και εντονότερη επίγνωση των κινδύνων που μπορεί να τον απειλήσουν… «Οι Πορτογάλοι, οι Ιρλανδοί, οι Ισπανοί, οι Ιταλοί, επίσης μπορούν να προσαρμοστούν στις απαιτήσεις της σύγχρονης Ευρώπης. Εδώ τι έχουν τα έρμα και ψοφάνε;».

Τι έχουν; «Εγώ πιστεύω ότι έχουμε ένα φοβερά ανώριμο πολιτικό σύστημα».

Το πολιτικό σύστημα, όμως, δεν δημιουργήθηκε εν κενώ… «Προφανώς και οι πολίτες έχουμε τις ευθύνες μας. Αλλά, αν δείτε, οι πολίτες αλλάζουν διαρκώς κυβερνήσεις στην Ελλάδα. Δεν τις έχουμε αφήσει σε χλωρό κλαρί. Αυτό που λείπει, επιμένω, είναι η ηγεσία. Ηγέτης είναι εκείνος που μπορεί να κάνει υπερβάσεις. Ηγέτης είναι εκείνος που ανοίγει δρόμους, αδιαφορώντας για τις κατεστημένες αντιλήψεις και το πολιτικό κόστος. Εδώ μας έχει φάει η δειλία…».

Αν τελικά οδηγηθεί η Ελλάδα εκτός Ευρωζώνης, θα είναι γιατί οι πολιτικοί ηγέτες της είναι δειλοί ή μήπως γιατί είναι υπερβολικά τολμηροί και θέλουν να ανοίξουν έναν πραγματικά «καινούργιο δρόμο» για τη χώρα μακριά από την Ευρωζώνη; «Δεν θέλω να το φανταστώ αυτό το σενάριο. Πραγματικά δεν θέλω να το φανταστώ».

Σας ενοχλεί που ο δημόσιος χώρος είναι για εσάς μια σκηνή; «Δεν μου είναι ευχάριστο, αλλά το θεωρώ φυσιολογικό».

Συχνά γίνεστε εξώφυλλο σε κάθε λογής περιοδικά χωρίς να το γνωρίζετε. «Είναι μια εισβολή στην καθημερινότητά μου, αλλά κατανοώ γιατί συμβαίνει».

Τελικά όλα τα κατανοείτε. Πώς κατορθώσατε να αναπτύξετε την ωριμότητα ώστε να έχετε μια απέραντη κατανόηση για ό,τι σας συμβαίνει; «Νομίζω ότι είναι θέμα άσκησης. Προσπαθώ προτού βγάλω συμπεράσματα να σκεφτώ γιατί έχει συμβεί κάτι. Προσπαθώ να μπω στα παπούτσια αυτού που το προκαλεί».

Αυτό λέγεται συναισθηματική νοημοσύνη. Το είχατε από μικρή αυτό το χαρακτηριστικό ή το καλλιεργήσατε; «Νομίζω ότι το καλλιέργησα. Εχω μάθει επίσης να μην παίρνω τα πράγματα στα σοβαρά, να συγχωρώ πιο εύκολα. Και να έχω πιο στιβαρές σχέσεις γιατί συγχωρώ τις ανθρώπινες αδυναμίες».

Μα πώς καλλιεργήσατε αυτή την ιδιότητα; Κάνετε διαλογισμό; «Οχι».

Κάνετε γιόγκα; «Οχι».

Προσεύχεστε; «Οχι. Σκέφτομαι. Θεωρώ ότι αυτή η συμπεριφορά είναι η κανονική συμπεριφορά. Θεωρώ ότι οι άνθρωποι που θυμώνουν με το παραμικρό απλώς δίνουν πολύ μεγάλη σημασία στον εαυτό τους και καθόλου στους υπόλοιπους».

Μήπως, αντίθετα, δίνουν πολλή σημασία στους υπόλοιπους και καθόλου στον εαυτό τους και γι’ αυτό ταλαιπωρούνται; «Οχι, γιατί το να θυμώνεις και να προσβάλλεσαι με το παραμικρό είναι, αν το σκεφτείτε, μια εγωκεντρική συμπεριφορά».

Μήπως, όμως, το να μην προσβάλλεσαι από κάτι που είπε κάποιος άλλος αποκαλύπτει έναν πολύ ανεπτυγμένο και εκλεπτυσμένο εγωισμό; «Δεν ξέρω, πιθανόν. Εγώ απλώς προσπαθώ προτού θυμώσω να καταλάβω την πηγή μιας συμπεριφοράς, μιας αντίδρασης. Αν το κάνεις αυτό, τότε
κατορθώνεις να έχεις μια καλύτερη κατανόηση των καταστάσεων».

Εγώ δεν το έχω καταφέρει αυτό, παρά το γεγονός ότι κάνω διαλογισμό… «Τότε συνεχίστε να κάνετε διαλογισμό…».

Θα αφήνατε τα πάντα για να αλλάξετε ζωή; «Ναι, το σκέφτομαι συχνά. Οχι το να αφήσω τη δημοσιογραφία. Αυτό αποκλείεται. Αναφέρομαι σε αυτό που κάνω τώρα. Μπορεί κάποια στιγμή να νιώσω ότι δεν μπορώ άλλο ή ότι δεν με μπορούν άλλο. Οτι δεν με αντέχει ο κόσμος ή το μέσο. Προετοιμάζομαι ώστε εκείνη τη στιγμή να είμαι προετοιμασμένη».

Πώς αντιμετωπίζετε τη φυσιολογική γέννηση ενός αισθήματος ναρκισσισμού που αναπόφευκτα αναπτύσσεται σε κάθε άνθρωπο όταν βλέπει τον εαυτό του σε μια οθόνη; «Θέλω να είμαι καλή, θέλω να είμαι όμορφη, αλλά δεν είμαι ερωτευμένη με τον εαυτό μου. Οταν κοιτάζω τον εαυτό μου στον καθρέφτη, δεν λέω «Φτου σου, κοπελάρα μου». Λέω «Εδώ κάτι είναι στραβό, εδώ κάτι δεν το είπες καλά»».

Αλλά αυτό δεν σας κλονίζει… «Είμαι αυστηρή με τον εαυτό μου, αλλά ταυτόχρονα έχω εμπιστοσύνη στον εαυτό μου. Δεν τον αντιμετωπίζω, πάντως, με όρους ναρκισσισμού. Οι νάρκισσοι θεωρούν ότι είναι τέλειοι και έτσι δεν βελτιώνονται ποτέ».

Αλλη μια έκφραση ισορροπίας. Είστε πραγματικά το υπόδειγμα της ισορροπίας… «Εκτός από τις στιγμές που περπατάω. Οταν περπατάω, σκοντάφτω συχνά. Γιατί σκέφτομαι και κοιτάω στον ουρανό!».

Ανάμεσα σε έναν μεγάλο έρωτα και σε μια μεγάλη επαγγελματική επιτυχία πού θα «σκοντάφτατε»; Τι θα θυσιάζατε; «Γιατί να πρέπει να θυσιάσω;».

Γιατί μπορεί να πρέπει π.χ. να μεταναστεύσετε σε μια άλλη χώρα, είτε για έναν έρωτα, αφήνοντας πίσω σας μια δουλειά, είτε για μια δουλειά, αφήνοντας πίσω σας έναν έρωτα. «Δεν θα ήθελα να βρεθώ σε μια στιγμή με τέτοια διλήμματα. Είμαι σαν μια κουκουβάγια, δίνω μεγάλη σημασία, προστατεύω και δένομαι με τους ανθρώπους που αγαπώ. Από την άλλη πλευρά η δουλειά μου είναι ο τρόπος έκφρασής μου, είναι η ζωή μου».

Η κουκουβάγια είναι σοφό πτηνό… «Και σαρκοβόρο. Αλλά το είπα με την έννοια της προστασίας. Η κουκουβάγια απλώνει προστατευτικά τις φτερούγες της».

Εκτός από προστατευτική είστε και επιθετική; «Γίνομαι επιθετική όταν κάποιος πατάει τις κόκκινες γραμμές μου. Οι κόκκινες γραμμές μου είναι πολύ ελαστικές. Για να τις παραβιάσει κάποιος πάει να πει ότι το έχει παρακάνει. Αν λοιπόν συμβεί αυτό, τότε θα βρεθεί αντιμέτωπος με μια θύελλα. Γενικά όμως πιστεύω ότι το ήρεμο νερό τρυπάει το βουνό. Δεν πιστεύω στις χωρίς μέτρο αντιδράσεις. Δεν πιστεύω στον χαμό, αλλά στους έξυπνους χειρισμούς και στη στρατηγική».

Ο κόσμος ενδιαφέρεται να συζητήσει πτυχές της ζωής σας και συχνά όταν πέφτει το όνομά σας στις συζητήσεις κάποιος θα πεταχτεί για να υπενθυμίσει τη σχέση σας με τον Κώστα Μπακογιάννη. Εσείς, όμως, ενώ δεν κρύβετε τη σχέση σας, ταυτόχρονα δεν μιλάτε γι’ αυτήν. «Και ο Κώστας και εγώ προσπαθούμε να αποφεύγουμε να μιλάμε δημόσια για εμάς, όχι φυσικά από σνομπισμό. Προσπαθούμε να κρατάμε καλυμμένη τη σχέση μας για να είναι προστατευμένη και να είναι προστατευμένα και τα τρία υπέροχα παιδάκια του. Για να είμαστε ήρεμοι και για να είμαστε καλά. Και οι δύο έχουμε δύσκολες και πολύπλοκες ζωές και προσπαθούμε απλώς να μην προσθέτουμε περισσότερες δυσκολίες».

Αγαπάτε τον εαυτό σας; «Τα τελευταία χρόνια προσπαθώ να περιποιούμαι τον εαυτό μου. Παλαιότερα ήθελα μόνο να είμαι καλή στη δουλειά μου και παραμελούσα τον εαυτό μου. Για παράδειγμα, ήταν απόγευμα Πρωτοχρονιάς και δεν είχα κλείσει πουθενά για ρεβεγιόν γιατί δεν είχα προλάβει. Για να πάω στο κομμωτήριο έπρεπε το μαλλί να έχει φτάσει σε ακραία κατάσταση. Κάποια στιγμή αποφάσισα ότι αυτό πρέπει να αλλάξει».

Σας αρέσει η πολυτέλεια και το χρήμα; «Θέλω να κάνω καλές διακοπές, όχι ακριβές, αλλά ξεκούραστες και ελεύθερες. Θέλω το καλό φαγητό, που θα το βρω σε ένα καλό εστιατόριο και σε ένα λαϊκό ταβερνάκι. Μου αρέσουν οι απολαύσεις, χωρίς να έχουν απαραίτητα άμεση συσχέτιση με το χρήμα και τον πλούτο».

Ως γυναίκα και μάλιστα ως διάσημη γυναίκα, ποια είναι η σχέση σας με τον χρόνο; «Είναι μια σχέση που πηγαίνει καλά. Δεν σάς κρύβω ότι κοιτάζω περισσότερο διερευνητικά τον εαυτό μου στον καθρέφτη από ό,τι πριν, αλλά νομίζω ότι θα τα πάμε καλά. Είμαι συμβιβασμένη με τη ροή του χρόνου».

Πιστεύετε ότι μια γυναίκα πρέπει να προσπαθήσει διπλά για να πετύχει; «Ναι. Αλλά εμένα ομολογώ πως δεν μου συμβαίνει πια. Μέχρι και πριν από κάποια χρόνια συχνά έπρεπε να συμπεριφερθώ σαν άνδρας για να με πάρουν οι άλλοι στα σοβαρά. Τα τελευταία χρόνια δεν χρειάζεται. Αλλά γενικώς ναι, πιστεύω ότι ισχύει».

Κάποιος θα έλεγε ότι τα τελευταία χρόνια έχει προχωρήσει η εκθήλυνση των ανδρών, ότι τα δύο φύλα έχουν συναντηθεί κάπου στη μέση και αυτό έχει δώσει στη γυναίκα μια μεγαλύτερη ευχέρεια να είναι ο εαυτός της… «Εγώ δεν το βλέπω αυτό που λέτε. Η brutalité ζει και βασιλεύει. Εγώ η ίδια συχνά έπρεπε να συμπεριφέρομαι συχνά σαν άνδρας, να δίνω μάχες με ανδρικούς όρους όταν ένιωθα ότι δεν υπήρχε άλλος τρόπος».

Στο δελτίο, όμως, αποφεύγετε τις συγκρούσεις. «Πιστεύω ότι ακόμη και οι πιο σκληρές ερωτήσεις πρέπει να γίνονται με σεβασμό».

Είστε λιγότερο αυστηρή από όσο τα προηγούμενα χρόνια. «Ηταν μια άμυνα. Ηθελα να αποδείξω ότι μπορώ. Γι’ αυτό είχα αυτή την αυστηρότητα».

Ενώ το δελτίο σας είναι το μόνο δελτίο που αντέχω να βλέπω γιατί είναι ένα πολιτισμένο δελτίο, από την άλλη πλευρά θα σας πω ότι το θεωρώ υπερβολικά ήπιο… «Δεν έχω αυτή την εικόνα…».

Το να έχει ένα κανάλι εσάς στη θέση της παρουσιάστριας του κεντρικού δελτίου, αλλά να επιμένει σε ήπιους και αργούς ρυθμούς, είναι σαν να έχεις μία Ferrari, αλλά να πηγαίνεις με τη Ferrari μόνο για καφέ στα σοκάκια ενός νησιού. «Σας ευχαριστώ για τις ευφάνταστες παρομοιώσεις σας, αλλά δεν συμφωνώ με τα συμπεράσματά σας. Δεν θέλουμε να είμαστε ένα φωνακλάδικο δελτίο με συρράξεις στα παράθυρα. Εχουμε τη δική μας συνταγή, τον δικό μας ρυθμό και το δικό μας κοινό. Επιλέγουμε τις μεμονωμένες συνεντεύξεις και όχι τα παράθυρα. Επενδύουμε στη δική μας συνταγή. Δεν θέλουμε να γίνουμε το πρώτο δελτίο με όρους φασαρίας. Δεν έχω πρόβλημα να συγκρουστώ στον αέρα, αλλά με τους δικούς μου όρους».

Ποια είναι η είδηση που θυμάστε περισσότερο από όσες έχετε πει; «Δεν θυμάμαι κάποια συγκεκριμένη. Εκείνο που θυμάμαι, όμως, είναι τις αρκετές φορές σε διάφορες φάσεις της οικονομικής κρίσης που σχεδόν αισθανόμουν έναν θόρυβο στο μυαλό μου επειδή προσπαθούσα να αποφασίσω πώς θα πω κάτι για να μην προκαλέσω πανικό».

Και ποια είναι η είδηση που δεν θα θέλατε ποτέ να μας μεταφέρετε; «Εχω έναν εφιάλτη, κάτι που με απασχολεί και το έχω δει και στον ύπνο μου. Πώς θα διαχειριστώ τη στιγμή που ίσως θα είμαι αναγκασμένη να πω ότι η Ελλάδα χρεοκόπησε και θα βγει από το ευρώ. Πώς το λες αυτό; Προσπαθώ να με φανταστώ και δεν μπορώ».

Μην ανησυχείτε, θα μας έχει προετοιμάσει τόσο καλά η εθνοσωτήριος κυβέρνηση που η έξοδος θα μοιάζει με κάτι απόλυτα φυσιολογικό και αυτονόητο. Ο λογαριασμός, βέβαια, για την οικονομία και τη Δημοκρατία θα έρθει μετά… «Δεν συμμερίζομαι την απαισιοδοξία σας και πιστεύω ότι δεν θα πάνε εκεί τα πράγματα».

Κι εγώ το ελπίζω. Σας ευχαριστώ πολύ. «Κι εγώ».

* Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino το Σάββατο 25 Μαρτίου 2017.