Το στοίχημα του Τάσου Ιορδανίδη

Ας ξεκινήσουμε με την είδηση: την επόμενη θεατρική σεζόν ο Τάσος Ιορδανίδης θα υποδυθεί τον Αμλετ έχοντας στο πλευρό του στους βασικούς ρόλους τρεις ηθοποιούς που θαυμάζει και εκτιμά πολύ, την Ιωάννα Παππά, την Πέμη Ζούνη και τον Αρη Λεμπεσόπουλο, σε έναν θίασο καθ’ όλα άξιο (Δημήτρης Διακοσάββας, Δημήτρης Καπετανάκος, Θοδωρής Κατσαφάδος, Κίμων Κουρής, Νίκος Πουρσανίδης). Μεγάλο το στοίχημα για τον 34χρονο ηθοποιό, σκηνοθέτη και παραγωγό, όμως μέχρι στιγμής τα ρίσκα που έχει πάρει στο Θέατρο Ανεσις, όπου τελεί χρέη καλλιτεχνικού διευθυντή, αποδίδουν. Αδιάψευστος κριτής, η μεγάλη επιτυχία της παράστασης «Εγκλημα και τιμωρία», η οποία επαναλαμβάνεται φέτος με τον ίδιο ως Ρασκόλνικοφ (και συμπρωταγωνιστές τον Ιεροκλή Μιχαηλίδη και την Αννίτα Κούλη). Την παράσταση υπογράφει ο φημισμένος γεωργιανός σκηνοθέτης Λεβάν Τσουλάτζε –ο ίδιος που θα ανεβάσει το σαιξπηρικό αριστούργημα.

Τι σας γοήτευσε στον Λεβάν Τσουλάτζε όταν συνεργαστήκατε για πρώτη φορά μαζί του στο «Λεωφορείον ο Πόθος» το 2014; «Τα συναισθήματα που μου προκαλούσε κάθε φορά που τον έβλεπα να στήνει μια σκηνή. Οι εικόνες που δημιουργούσε. Και κάτι ακόμη, πολύ σημαντικό, η αντιμετώπιση που ενέπνεε και στους υπόλοιπους συναδέλφους. Στη συνέχεια, η απήχηση που είχε η παράσταση, ο τρόπος με τον οποίο τον αγκάλιασε το θεατρόφιλο κοινό με έπεισαν. Αυτά, σε επίπεδο συνεργασίας. Σε προσωπικό επίπεδο, πρόκειται για έναν γοητευτικότατο άνθρωπο, η ευγένειά του, η σεμνότητά του, η στάση του απέναντι στη ζωή δεν γίνεται να μη σε εντυπωσιάσουν».

Φοβηθήκατε όταν σας πρότεινε να παίξετε τον Ρασκόλνικοφ στη θεατρική μεταφορά του μνημειώδους μυθιστορήματος «Εγκλημα και τιμωρία» του Ντοστογέφσκι; «Στην αρχή τρόμαξα πολύ. Γιατί και η παραγωγή του εγχειρήματος απαιτούσε κάποια εχέγγυα τα οποία δεν ήξερα αν θα μπορούσα να τα εξασφαλίσω –εκείνος, βέβαια, πάντα βρίσκει τον τρόπο να ξεπερνάει τα εμπόδια. Και ως ηθοποιός, το να παίξεις τον Ρασκόλνικοφ, δεν γίνεται να μη φοβηθείς, δεν είναι ό,τι πιο εύκολο. Αλλά του είχα εμπιστοσύνη».

Γίνατε γρήγορα παραγωγός, θεατρώνης. Δεν σας αρκούσε ο ρόλος του ηθοποιού; «Ηθελα από την αρχή να πάρω τα πράγματα στα χέρια μου, επηρεασμένος ίσως και από τον πατέρα μου που είχε δική του δουλειά. Ηθελα από νωρίς, και ελπίζω να μην ακουστεί υπερφίαλο, να ορίζω εγώ τις συνεργασίες μου. Σίγουρα αυτό πηγάζει από μια υπέρμετρη αυτοπεποίθηση σε συνδυασμό με μια φοβερή ανασφάλεια. Ο κυκεώνας αυτών των συναισθημάτων, των σκέψεων και των αναγκών με οδήγησε σε αυτή την επιλογή».

Χάνεστε ποτέ στις πρακτικές απαιτήσεις της δουλειάς του παραγωγού παραμελώντας λίγο τον καλλιτέχνη μέσα σας; «Κάθε χρόνο χάνομαι. Θα το πω ακραία, αλλά όσον αφορά τη δική μου ερμηνεία πάντα προτιμώ να έρθει κάποιος να με δει έναν-ενάμιση μήνα μετά την πρεμιέρα. Οταν ξεκινάμε, ανεβαίνω στη σκηνή και έχω στο πίσω μέρος του μυαλού μου κάθε μικρή λεπτομέρεια, από το τηλεφώνημα στον λογιστή που ξέχασα να κάνω έως την πόρτα που δεν έκλεισε στο ακριβές σημείο ή την καταχώριση που δεν τυπώθηκε όπως την ήθελα. Εχω μάθει να ζω με αυτό. Αν σταματούσε, κάτι που μπορεί να συμβεί ανά πάσα στιγμή, θα μου κακοφαινόταν».

Τα τελευταία χρόνια συνεργάζεστε αποκλειστικά με τον Τσουλάτζε. Υπάρχει κάποιος έλληνας σκηνοθέτης, πέραν των πολύ γνωστών ονομάτων, με τον οποίο θα θέλατε στο μέλλον να συμπράξετε; «Υπάρχει. Συνεργάζομαι ήδη μαζί του ως παραγωγός. Είναι ο Δημοσθένης Παπαδόπουλος, ο οποίος θεωρώ ότι θα γράψει ιστορία στο ελληνικό θέατρο. Είναι βαθιά συναισθηματικός, αλλά και με βαθιά γνώση του θεάτρου. Βλέπω πώς δουλεύει στις πρόβες για το «Στρίψιμο της βίδας» και ανυπομονώ να ανέβει η παράσταση».

«Εγκλημα και τιμωρία»: Θέατρο Ανεσις (λεωφ. Κηφισίας 14, Αμπελόκηποι).

* Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 4 Δεκεμβρίου 2016