«Αυτούς που αγαπάμε μπορούμε να τους μισήσουμε. Οι άλλοι μάς είναι αδιάφοροι». Η ρήση του αμερικανού φιλοσόφου Χένρι Ντέιβιντ Θόρο δεν σχετίζεται άμεσα με τον Μάικλ Κιβανούκα, ορίζει απλώς μια μορφή της σχέσης ανάμεσα στην αγάπη και στο μίσος, τα δύο συναισθήματα που έχουν δώσει τον τίτλο στο δεύτερο άλμπουμ του βρετανού τραγουδοποιού και τραγουδιστή, με καταγωγή από την Ουγκάντα: «Love & Hate». Το ομώνυμο τραγούδι ακούγεται ήδη πολύ στα ραδιόφωνα και τα υπόλοιπα κομμάτια φανερώνουν την εξέλιξη του 29χρονου φερέλπιδος σταρ της μουσικής που εμφανίστηκε στο προσκήνιο το 2012 με το υπέροχο «Home Again». Στην τηλεφωνική επικοινωνία που είχαμε μιλούσε συνεσταλμένα και με φειδώ. Ισως προτιμά να τα λέει όλα μέσω των τραγουδιών του –όποιος μπορεί να γράφει τόσο όμορφα τραγούδια το ίδιο θα επέλεγε.
Κάποιοι θα θεωρούσαν το τραγούδι «Black Man in a White World» ένα τραγούδι με πολιτικό μήνυμα. Είναι όντως ή μιλάει για κάτι άλλο, πιο προσωπικό; «Πιο πολύ αναφέρεται στο πώς είναι να αισθάνεσαι ότι βρίσκεσαι, κατά κάποιον τρόπο, στο περιθώριο. Θέτει ζητήματα ατομικής ταυτότητας. Οταν αναγνωρίζεις τον εαυτό σου και δεν ντύνεσαι, δεν μιλάς, δεν περπατάς όπως οι άλλοι, βρίσκεις τον δικό σου τρόπο και αυτό ήθελα να εκφράσω με το συγκεκριμένο τραγούδι. Ξέρετε, οι περισσότεροι κρίνουν τους άλλους με βάση κάποιες στερεοτυπικές αντιλήψεις. Kάποιες φορές υπάρχει βάση σε αυτές τις κρίσεις. Ομως στην περίπτωσή μου δεν ήθελα να επιβεβαιώσω αυτούς που περίμεναν από εμένα να ασχολούμαι με το ίδιο είδος μουσικής συνεχώς, ήθελα να κάνω κάτι άλλο».
Ο ήχος σου αφήνει μια ρετρό αίσθηση και φαίνεται να έχεις πιο πολλές αναφορές από καλλιτέχνες του παρελθόντος. Ποιους σύγχρονους μουσικούς θαυμάζεις; «Σίγουρα τον Danger Mouse, τον Νταν Αουερμπακ (σ.σ.: από τους Black Keys), τον Κέβιν Πάρκερ (σ.σ.: από τους Tame Impala) και φυσικά τον Frank Ocean –λάτρεψα το πρώτο άλμπουμ του, περιμένω με αγωνία το δεύτερο (σ.σ.: το «Boys Don’t Cry» ήταν προγραμματισμένο να κυκλοφορήσει στις 5 Αυγούστου)».
Πιστεύεις πως η μουσική αλλάζει τον κόσμο; «Δεν αλλάζει τον κόσμο, αλλά επειδή συγκινεί τους ανθρώπους, επειδή τους παρακινεί να γελάσουν, να κλάψουν, να χορέψουν, μπορεί να τους εμπνεύσει να γίνουν πιο δραστήριοι, ακόμη και κοινωνικά. Είναι σίγουρα σημαντική η μουσική».

Το περίμενες το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος για το Brexit; «Δεν το περίμενα. Ψήφισα Remain. Είναι λυπηρό αυτό που έγινε, απογοητεύτηκα. Τελικά γνωρίζω λιγότερα για τη χώρα μου απ’ όσα νόμιζα πως γνώριζα και καταλαβαίνω τελικά ότι το Λονδίνο δεν είναι αντιπροσωπευτικό δείγμα της Βρετανίας».

* Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 7 Αυγούστου 2016

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ