«Αναζήτηση νέων φωνών για το έργο του Μάνου Χατζιδάκι. O Σείριος ξεκινά έναν κύκλο ακροάσεων για επιλογή νέων ερμηνευτών – ερμηνευτριών με προοπτική τη συμμετοχή τους στην παρουσίαση έργων του Μάνου Χατζιδάκι. Οι ενδιαφερόμενοι, ηλικίας 18-35 ετών, πρέπει να στείλουν demo με δύο τραγούδια (σ.σ.: του Μάνου Χατζιδάκι): ένα που θα επιλέξουν από τους κύκλους: «Ματωμένος γάμος», «O μεγάλος ερωτικός» και «Μυθολογία», καθώς και ένα δικής τους επιλογής. Δεν απαιτείται επαγγελματική ηχογράφηση, και το demo πρέπει να συνοδεύεται από ένα σύντομο βιογραφικό».
Με αυτή την ανάρτηση, στην επίσημη στον Μάνο Χατζιδάκι σελίδα στο Facebook, ανακοίνωσε ο γιος του Γιώργος την πρόθεσή του να βρεθούν οι επόμενοι τραγουδιστές και οι τραγουδίστριες που θα άξιζε να ερμηνεύσουν εκ νέου έργα του σπουδαίου συνθέτη. Το BHMAgazino συνάντησε τον διαχειριστή της μεγάλης αυτής πολιτιστικής κληρονομιάς και μίλησε μαζί του για το χατζιδακικό αίσθημα και τα ζωτικά ψεύδη που λειτουργούν ως άλλοθι για τις ανεπάρκειές μας.

Για ποιον λόγο αναζητάτε αυτές τις νέες φωνές;
«Δεν πρόκειται για νέα ιδέα, ούτε για κάποια καινούργια έμπνευση, αλλά για μια φυσική εξέλιξη. Το έργο του Μάνου Χατζιδάκι ταξιδεύει μέσα στον χρόνο, νέοι άνθρωποι γεννιούνται και κάποιοι από αυτούς θα συνδεθούν μαζί του. Το έργο πρέπει να εκπροσωπείται στον παρόντα χρόνο από το αίσθημα των νέων ανθρώπων, το οποίο δεν έχει προλάβει να φθαρεί. Τα πράγματα εξελίσσονται».
O Γιώργος Χατζιδάκις φωτογραφημένος στο διαμέρισμα του Μάνου Χατζιδάκι στην οδό Ρηγίλλης. Δεξιά, πίσω από το γραφείο του πατέρα του, ο πίνακας του Νίκου Εγγονόπουλου «Εμφύλιος πόλεμος».

Ποια είναι, κατά τη γνώμη σας, τα χαρακτηριστικά μιας «χατζιδακικής» φωνής; «Ενα είναι το βασικό χαρακτηριστικό: να είναι αληθινή. Τώρα τι σημαίνει αληθινή… Κανείς δεν το καταλαβαίνει λογικά, αλλά το εισπράττει συναισθηματικά και μετά το μεταφράζει και διανοητικά. Τα νέα παιδιά είναι συναισθηματικά καθαρά. Οχι ισορροπημένα, αλλά καθαρά».

Ποια είναι η μεγαλύτερη δυσκολία που συναντάτε στη διαχείριση της κληρονομιάς του Μάνου Χατζιδάκι; «Οι άλλοι. Μια επιθυμία «ιδιοκτησίας» που δείχνουν. Ενώ θα έπρεπε να έχουν μια ποιητική σχέση με το έργο, έχουν μια σχέση «βουλιμική». Θέλουμε να τα οικειοποιούμαστε όλα σε αυτή τη χώρα».

Κινδυνεύει το έργο του από τους, ας πούμε, επίδοξους μνηστήρες;
«Το έργο του Μάνου Χατζιδάκι έρχεται αντιμέτωπο με την ανεπάρκειά μας, δεν κινδυνεύει, όμως, από αυτή. Ο ίδιος έλεγε «Αν είναι ιδιοφυές, θα υπάρχει για πάντα, αν είναι μέτριο, θα το ξεχάσουν –και πολύ σωστά»».
Πώς σας φαίνεται η έντονη και συχνή αποφθεγματική χρήση κάποιων απόψεών του; «Σωστή όταν γίνεται για αληθινούς λόγους και λάθος όταν λειτουργεί ως άλλοθι. Τον ονομάζουν προφήτη, μάγο, του προσδίδουν μεταφυσικές ιδιότητες, ενώ ο ίδιος μιλούσε για τα αυτονόητα, ένας άνθρωπος οφείλει να είναι ευαίσθητος, αληθινός και παραγωγικός. Ερχόμαστε εμείς μετά από χρόνια και ανακαλύπτουμε τα αυτονόητα, επειδή ακριβώς δεν προσπαθούμε να ζούμε αληθινά, αλλά αφηνόμαστε στο ζωτικό μας ψεύδος».
Τι ήταν, λοιπόν, ο Μάνος Χατζιδάκις; «Για όλους εμάς που τον γνωρίσαμε ήταν ένας τρυφερός άνθρωπος με μεγάλη συναισθηματική νοημοσύνη, για τον υπόλοιπο κόσμο είναι το έργο του».
Τι πιστεύετε ότι τον καθόρισε; «Η επιθυμία του να είναι αληθινός άνθρωπος. Το λέω αυτό για να λυθεί μια μεγάλη παρεξήγηση, ότι το ταλέντο είναι ο καταλύτης για όλα. Είναι λάθος. Είναι ένα φυσικό δώρο, που αν δεν το εξασκήσεις δεν έχει νόημα. Ολοι γεννιόμαστε, άλλωστε, με ένα ταλέντο. Και δεν αναφέρομαι στο μουσικό ταλέντο μόνο, αλλά και στις υπόλοιπες ανθρώπινες δυνατότητες. Ο Μάνος μελετούσε πολύ, σκεφτόταν πολύ και στη συνέχεια προχωρούσε στο επόμενο βήμα. Αλλωστε, όπως έλεγε και ο ίδιος, «Το ζήτημά μου είναι εάν το πρόβλημά μου είναι μεγαλύτερο από το ταλέντο μου»».
Τη σημερινή μας κατάσταση πώς θα την εξηγούσατε εν τάχει; «Υπονομεύσαμε το μέλλον μας, το μέλλον των παιδιών μας και των εγγονιών μας κυνηγώντας ρούχα, παπούτσια, ρόδες και σπίτια, ικανοποιώντας απωθημένα και ένα άρρωστο εγώ. Κατέρρευσαν σχεδόν όλα μέσα μας. Εχουμε πολύ σοβαρά δομικά προβλήματα ως κοινωνία και μάλλον χρίζουμε ψυχιατρικής παρακολούθησης. Ο Φρόιντ έχει πει ότι «όπου και να με πήγαν οι θεωρίες μου, πάντα βρήκα ότι ο ποιητής ήταν ήδη εκεί». Εμείς ήμασταν μια κοινωνία που ζούσε με τους ποιητές της, τώρα είμαστε μια κοινωνία που ζει με τους δανειστές της».

* Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 29 Μαΐου 2016

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ