Το αυτόγραφο του Ρίτσαρντ Γκιρ που έχει πάρει ο Γιάννης Ζουμπουλάκης για τη δημοσιογράφο του «Βήματος της Κυριακής» Αφροδίτη Γραμμέλη.

«Η Ινδία είναι ένα μέρος που σου δίνει την εντύπωση ότι σχετίζεται άμεσα με την προσωρινότητα. Εκεί στ’ αλήθεια γερνάς. Εκεί το σώμα σου στ’ αλήθεια σε εγκαταλείπει. Στην Ινδία το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να αναπνέεις. Πετάς το ρολόι σου μακριά και είσαι απλώς εκεί. Μπαίνεις στον ρυθμό της εκεί ζωής και βλέπεις ότι υπάρχει μια δυναμική στο να γεννιέται και να πεθαίνει κανείς. Και δεν μπορείς παρά να τη θαυμάσεις». Ο Ρίτσαρντ Γκιρ είναι απόλυτος σε κάποια πράγματα. Και η Ινδία είναι ένα απ’ αυτά.

Για τον 65χρονο ηθοποιό (γεννήθηκε στις 31 Αυγούστου 1949) είναι λυπηρό που στη Δύση δεν υπάρχει αυτή η νοοτροπία. «Δεν αγκαλιάζουμε αυτές τις ιδέες όσο θα έπρεπε, και τα πράγματα θα ήταν πολύ καλύτερα αν το κάναμε. Εχεις την αίσθηση ότι όλος ο δυτικός πολιτισμός είναι κατά τέτοιο τρόπο δομημένος ώστε να αρνείται τη φυσική ροή των πραγμάτων». Ο Γκιρ φέρνει ως παράδειγμα την ωριμότητα με την οποία τα παιδιά στην Ινδία «πολύ σύντομα αντιλαμβάνονται ότι οι μελλοντικές ευθύνες τους θα είναι να προσέξουν τους γονείς τους και ότι τα δικά τους παιδιά θα προσέξουν αργότερα εκείνα…».
Η Ινδία είναι μια χώρα που ο Ρίτσαρντ Γκιρ λατρεύει. Ενώ μεγάλωσε ως μεθοδιστής στη γενέτειρά του Φιλαδέλφεια της Πενσυλβάνια, πολύ σύντομα προσηλυτίστηκε στον βουδισμό. Επισκέπτεται την Ινδία κάθε χρόνο εδώ και περίπου 40 χρόνια και γνωρίζει απέξω και ανακατωτά τα Ιμαλάια όπου έχει δασκάλους σε κοινότητες του Θιβέτ. «Εχω συνηθίσει τα βουνά γιατί οι περισσότεροι δάσκαλοί μου βρίσκονται στην Νταραμσάλα ή στο Κατμαντού στο Νεπάλ. Εχω ταξιδέψει στην ευρύτερη περιοχή αλλά νομίζω ότι την Ινδία τη γνώρισα καλύτερα από τη στιγμή που άρχισα να συμμετέχω σε φιλανθρωπικές δραστηριότητες κατά του AIDS. Η οργάνωση όσων προσπαθούσαμε να κάνουμε δεν ήταν καθόλου εύκολη υπόθεση γιατί στην Ινδία δεν υπάρχει κεντρικός πυρήνας σε ό,τι αφορά τα media».

Ο Δαλάι Λάμα με τον Γκιρ, έξω από το κτίριο του Καπιτωλίου στην Ουάσιγκτον. Ο ηθοποιός επισκέπτεται την Ινδία κάθε χρόνο εδώ και 40 χρόνια. «Εχω συνηθίσει τα βουνά γιατί οι περισσότεροι δάσκαλοί μου βρίσκονται στην Νταραμσάλα ή στο Κατμαντού στο Νεπάλ».

Ολως περιέργως και παρά το γεγονός ότι ο Γκιρ έχει ροπή προς την ευρύτερη κουλτούρα της Ασίας, ποτέ δεν του δόθηκε η ευκαιρία να δουλέψει στην Ινδία. Και ίσως αυτός να ήταν τελικά ο βασικότερος λόγος για το χαρακτηριστικό guest που κάνει στο «Εξωτικό ξενοδοχείο Μάριγκολντ II» που βλέπουμε εδώ και λίγο καιρό στις αίθουσες. Στην ταινία του Τζον Μάντεν, που αποτελεί συνέχεια του «Εξωτικού ξενοδοχείου Μάριγκολντ» του ιδίου, ο Γκιρ προστίθεται στην παρέα των Τζούντι Ντεντς, Μάγκι Σμιθ, Μπιλ Νάι και αναζητεί τη γαλήνη, τον έρωτα και τη λογοτεχνική έμπνευση στο ξενοδοχείο του τίτλου. «Το παράξενο είναι», λέει ο Γκιρ, «ότι επί χρόνια προσπαθούσα να συνεργαστώ με τον Τζον Μάντεν στέλνοντάς του σενάρια που τα απέρριπτε. Θα μπορούσα να πάρω το αίμα μου πίσω απορρίπτοντας την πρότασή του για το «Εξωτικό ξενοδοχείο Μάριγκολντ II», όμως το σενάριο παραήταν καλό για να το κάνω…».

Εκτός από πολύ γοητευτικός άνδρας και ηθοποιός, ο Ρίτσαρντ Γκιρ, χωρίς ποτέ να το προβάλλει, έχει δικαίως κερδίσει τον τίτλο ενός από τους ουσιαστικότερους φιλάνθρωπους-celebrities στον κόσμο. Η ειδικότητά του στον ακτιβισμό είναι τα ανθρώπινα δικαιώματα στο Θιβέτ. Συνιδρυτής του μη κερδοσκοπικού ιδρύματος «Το σπίτι του Θιβέτ» (Tibet House), οι απόψεις του για την ανεξαρτησία της χώρας είναι τόσο ισχυρές που του έχει απαγορευτεί διά βίου η είσοδος στην Κίνα. Στην απονομή των Οσκαρ του 1993 επιτέθηκε κατά μέτωπο στην κυβέρνηση της Κίνας και ως εκ τούτου από τότε δεν τον έχουμε δει ποτέ να παρίσταται στις απονομές των Οσκαρ –πόσω μάλλον να διεκδικεί το βραβείο. Δεν έχει κερδίσει ποτέ στη ζωή του υποψηφιότητα για Οσκαρ και στην περίπτωση του «Σικάγο» η αδικία της απουσίας του από τις υποψηφιότητες ήταν τόσο καταφανής που είχε γίνει θέμα.
Ο ίδιος μου είπε ότι δεν τον απασχόλησε ποτέ ο «αποκλεισμός» του από τις απονομές των Οσκαρ. «Για να είμαι ειλικρινής, συνηθίζω να βρίσκομαι στην Ινδία τη συγκεκριμένη περίοδο, οπότε ο «αποκλεισμός μου» μου έρχεται κουτί» μου είχε απαντήσει στη Νέα Υόρκη όταν τον είχα συναντήσει για την ταινία «Ο χρησμός της πεταλούδας». Τον ξαναρώτησα μερικά χρόνια αργότερα στο Βερολίνο με αφορμή μια άλλη ταινία, τις «Νύχτες στη Ροδάνθη», και η απάντησή του ήταν πανομοιότυπη.
Από την άλλη μεριά από πολύ νωρίς στη ζωή του ο Ρίτσαρντ Γκιρ μπλεκόταν άθελά του σε φασαρίες. Από το 1995, χρονιά χωρισμού του με τη Σίντι Κρόφορντ, το πρόσωπό του έπαψε να «φιλοξενείται» σε εξώφυλλα σκανδαλοθηρικών περιοδικών και στο ιστορικό του δεν θα βρούμε σεξουαλικά σκάνδαλα ή θέματα με ναρκωτικά και αλκοόλ. Μπορεί να μην μπαινοβγαίνει σε κλινικές αποτοξίνωσης, όμως γινόταν πάντα εύκολος στόχος επειδή δεν δίστασε ποτέ να εκφράσει δημοσίως αυτά που πιστεύει.


Το reunion της «Pretty Woman», 25 χρόνια μετά. Ο σκηνοθέτης Γκάρι Μάρσαλ, η Τζούλια Ρόμπερτς και ο Ρίτσαρντ Γκιρ συναντήθηκαν πριν από λίγες ημέρες στη Νέα Υόρκη.

Στις αρχές της δεκαετίας του 1980 ταξίδευε συχνά στην Κεντρική Αμερική, καταδικάζοντας ανοιχτά την εξωτερική πολιτική της χώρας του. «Κάνουμε το λάθος να εμπιστευόμαστε ακροδεξιές κυβερνήσεις» έλεγε για την κυβέρνηση Ρόναλντ Ρέιγκαν. Ακόμη και η φιλειρηνική στάση του έχει παρεξηγηθεί στην Αμερική, όχι χωρίς συνέπειες: «Πρέπει να μάθουμε πώς να συγχωρούμε» είχε πει λίγο μετά το τρομοκρατικό χτύπημα της 11ης Σεπτεμβρίου 2001 στη Νέα Υόρκη όταν έδωσε το «παρών» σε μια μουσική συναυλία που διοργανώθηκε προς τιμήν των θυμάτων της επίθεσης. Ο Γκιρ αψήφησε τις αρνητικές αντιδράσεις του κοινού και για μια ακόμη φορά στη ζωή του κατάφερε να γίνει ενοχλητικός σε πολύ κόσμο αφού αμέσως μετά τη δήλωση χαρακτηρίστηκε αντιαμερικανός. Δεν ήταν η πρώτη φορά που ερχόταν σε σύγκρουση με την αμερικανική κοινή γνώμη.

«Οταν μιλάω δεν το πολυσκέφτομαι» μου είχε πει. «Λες κάτι και τελικά δεν αρέσει στον κόσμο. Την ώρα όμως που το λες, δεν ξέρεις τι αντίκτυπο θα έχει» συνέχισε. Το εντυπωσιακό είναι ότι η ασυνήθιστη στάση που ο Γκιρ έχει επιλέξει να τηρεί δεν έχει επηρεάσει αρνητικά την καριέρα του. Επί μία τριακονταετία παραμένει σταθερά ένα πρόσωπο στις κινηματογραφικές οθόνες, αν και οι τελευταίες ταινίες του δεν σημειώνουν αστρονομικά νούμερα εισπράξεων. Ο Ρίτσαρντ Γκιρ, όπως παλαιότερα ο Ρόμπερτ Μίτσαμ και ο Μάρλον Μπράντο, ανήκει στη μειονότητα των αστέρων που έχουν καταφέρει να επιβιώσουν αποδοκιμάζοντας το κινηματογραφικό κατεστημένο το οποίο υπηρετούν.
«Το ότι ζω εκτός Χόλιγουντ κάνει τη ζωή μου πιο άνετη και θα πρέπει να ομολογήσω ότι αισθάνομαι αρκετά τυχερός που μπορώ και κάνω αυτή τη δουλειά από μακριά» μου είπε. «Η ηθοποιία όμως δεν παύει να είναι μια δουλειά. Δεν είναι κάτι πολύτιμο. Είναι μια πραγματικά καλή δουλειά, μια υπέροχη δουλειά και μου αρέσει. Αλλά δεν παύει να είναι μια δουλειά. Τίποτε περισσότερο, τίποτε λιγότερο» συμπλήρωσε.
Ασφαλώς, δεν είναι μια δουλειά σαν όλες τις άλλες και ο Γκιρ το γνωρίζει. Δηλώνει άλλωστε ότι προκειμένου να συγκεντρώσει χρήματα για τον αγώνα των Θιβετιανών χρησιμοποιεί το πρεστίζ του. Για παράδειγμα, δεν έβαλε ούτε ένα σεντ στην τσέπη του από τα χρήματα που πήρε παίζοντας πριν από μερικά χρόνια στη διαφήμιση της Lancia, με φόντο το Θιβέτ. Εχει πει ότι είναι αρχή του να μην παίρνει ποτέ χρήματα από τις διαφημίσεις στις οποίες εμφανίζεται. Ολα τα χρήματα δόθηκαν σε σχέδια που αφορούν τον αγώνα του Θιβέτ, εντός και εκτός χώρας. Επίσης, ένας από τους όρους του ήταν η διαφήμιση να προβληθεί κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων της Κίνας γιατί ήθελε να δει τους Κινέζους να φρικάρουν από τη μετάδοσή της, όπως και έγινε.

Πρόσφατα ο Ρίτσαρντ Γκιρ και η Τζούλια Ρόμπερτς συμμετείχαν σε μια ειδική εκδήλωση για τα 25 χρόνια της «Pretty Woman», της πιο διάσημης ίσως ταινίας και των δύο. Η επανασύνδεσή τους με τον σκηνοθέτη Γκάρι Μάρσαλ και τους ηθοποιούς Εκτορ Ελιζόντο και Λόρα Σαν Τζιάκομο μου έφερε στο μυαλό το δικό μου ενσταντανέ με τον Ρίτσαρντ Γκιρ στο Βερολίνο το 2008, όταν στο τέλος της συνέντευξης του ζήτησα να υπογράψει μια φωτογραφία του από το «Ρretty Woman» για μια φίλη, φανατική οπαδό της «Pretty Woman», τη συνάδελφο Αφροδίτη Γραμμέλη. Ακουσα ξανά την ηχογράφηση από το αρχείο μου. «Πέρασαν κιόλας τόσα χρόνια…» είχε μουρμουρίσει ο 59χρονος τότε Γκιρ. «Οταν παίζεις σε μια ταινία, ποτέ δεν ξέρεις, ποτέ, μα ποτέ δεν μπορείς να διανοηθείς πού θα φτάσει. Αυτή η ταινία, στην οποία κανείς μας δεν είχε πιστέψει, υπήρξε πραγματικά ένα φαινόμενο. Με την «Pretty Woman» εξακολουθούν να μεγαλώνουν ακόμη γενιές. Κρίμα που δεν συναντάς καθημερινά αυτή την επιτυχία…».

Η απρόσμενη επιτυχία μιας ταινίας
Ηταν το απόλυτο ζαχαρένιο παραμύθι με μια μικρή δόση τσαχπινιάς αφού η Βίβιαν (Τζούλια Ρόμπερτς), το ωραίο κορίτσι που ερωτεύεται ο εξίσου ωραίος, πλούσιος πρίγκιπας Εντουαρντ (Ρίτσαρντ Γκιρ), ήταν πόρνη πολυτελείας στο Λος Αντζελες της δύσης της δεκαετίας του 1980.

Κάτι σαν μια παραλλαγή της Traviata, που είναι άλλωστε η όπερα στην οποία ο Εντουαρντ πηγαίνει με τη Βίβιαν. Ναι, είναι ένα στόρι που το έχουμε δει πολλές φορές, είτε στον «Πυγμαλίωνα» είτε στην «Ωραία μου κυρία».

Ισως γι’ αυτό ουδείς περίμενε ότι η «Pretty woman» θα έκανε τη θραύση που έκανε. Από την άλλη, ίσως γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο ξεπέρασε τα 463 εκατομμύρια δολάρια εσόδων παγκοσμίως (μόνο στις αίθουσες) έχοντας κοστίσει μόλις… 14 εκατομμύρια δολάρια! Εκανε σταρ τη Ρόμπερτς (που προτάθηκε για Οσκαρ, η μοναδική υποψηφιότητα της ταινίας) και έσωσε την καριέρα του Γκιρ που τα προηγούμενα χρόνια μετρούσε αποτυχίες («Βασιλιάς Δαβίδ», «Χωρίς οίκτο», «Χωρίς φραγμό»). Ενδεχομένως να μην είχε γίνει επιτυχία αν είχε βγει με τον αρχικό τίτλο, «3.000», που ήταν το χρηματικό ποσό που συμφωνήθηκε ανάμεσα στον Εντουαρντ και τη Βίβιαν. Ομως ο Ρόι Ορμπισον έδωσε τα δικαιώματα του τραγουδιού του και έτσι η ταινία βαφτίστηκε «Pretty woman». Τα υπόλοιπα είναι κινηματογραφική ιστορία.

Η ταινία «Εξωτικό ξενοδοχείο Μάριγκολντ II» προβάλλεται ήδη στις αίθουσες σε διανομή Odeon.

* Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 5 Απριλίου 2015

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ