Είναι δύσκολο να πιστέψεις ότι αυτή η κοριτσίστικη, συνεσταλμένη φωνή που σου μιλάει στα αγγλικά με γαλλική προφορά ανήκει σε μια 40χρονη ντίβα της μουσικής σκηνής που μετρά σχεδόν είκοσι χρόνια παρουσίας στο τραγούδι. Η Εμα Σάπλιν, σοπράνο που θέλησε από νωρίς να διαρρήξει τα όρια της κλασικής μουσικής φλερτάροντας ταυτόχρονα και με την όπερα αλλά και με την ποπ μουσική, γνώρισε μεγάλη επιτυχία από τον πρώτο της κιόλας δίσκο «Carmine Meo», με κομμάτια όπως το «Spente le Stelle», που αγαπήθηκε πολύ και στην Ελλάδα. Η ερμηνεύτρια έχει πολλές και καλές αναμνήσεις από τις πολυάριθμες συναυλίες που έχει δώσει στη χώρα μας και ετοιμάζεται να μας επισκεφτεί για μία ακόμη φορά στις 3 Απριλίου, στην Ιερά Οδό, στο πλαίσιο της περιοδείας της «The Dandy’s Tour». Κατά τη διάρκεια της συνομιλίας μας, ανέτρεχε συχνά στη μητρική της γλώσσα για να εξηγήσει πράγματα που της διέφευγαν στα αγγλικά, μίλησε με πάθος για τη δουλειά της, που είναι συνώνυμο της ζωής της, και σου έδινε μονίμως την αίσθηση ότι εκτός σκηνής είναι ένα ντροπαλό κοριτσάκι το οποίο με το που θα περάσει τη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στην αναγκαία καθημερινότητα και στη φωταγωγημένη σκηνή μεταμορφώνεται σε παθιασμένη γυναίκα.
Ποια νέα εκδοχή του εαυτού σας και της μουσικής σας φέρνει μαζί του το καινούργιο σας άλμπουμ; «Ηθελα να γράψω κάτι που ουσιαστικά θα αποτελούσε τη δεύτερη πράξη της προηγούμενης δουλειάς μου. Το προηγούμενο άλμπουμ ήταν πολύ θηλυκό, εύθραυστο, ντροπαλό, εσωστρεφές και ευαίσθητο. Τώρα τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά. Εχουμε να κάνουμε με μια γυναίκα που παίρνει στοιχεία από έναν δανδή, θα έλεγα ότι εγκολπώνεται όλες εκείνες τις ανδρικές αρετές που την κάνουν πιο ολοκληρωμένη και ποθητή. Η φωνή μου φλερτάρει εδώ με πιο χαμηλές νότες και συχνότητες, ασχολούμαι με πιο σκοτεινές, αθέατες πλευρές του εαυτού μου, που όμως τελικά πάλι στο φως καταλήγουν κάνοντας έναν μεγάλο κύκλο. Αυτή η δουλειά είναι σαν μια δυνατή κραυγή. Και ναι, μια γυναίκα για να καταφέρει να επιβιώσει πρέπει να συμπεριφέρεται και σαν άνδρας μερικές φορές. Ή, καλύτερα, χρειάζεται να έχουμε ένα κέλυφος, ένα κοστούμι σκαντζόχοιρου, που όμως μπορείς να βάζεις και να βγάζεις με ευκολία ανά πάσα στιγμή. Το κέλυφος μπορεί να γίνει η φυλακή σου, αν δεν είσαι σε θέση να το ξεφορτωθείς όποτε πρέπει».
Το ελληνικό κοινό σάς έχει αγκαλιάσει με ενθουσιασμό. Εσείς τι κρατάτε από αυτό; «Εχω έρθει τόσες φορές στην Ελλάδα, που πλέον τη θεωρώ σαν δεύτερο σπίτι μου. Νιώθω ζεστά και οικεία κάθε φορά που την επισκέπτομαι. Υπάρχει κάτι πολύ μοναδικό στην ατμόσφαιρα, στον τρόπο με τον οποίο οι άνθρωποι κοιτάζουν και χειρονομούν. Δεν είναι ούτε μεσογειακό ούτε βαλκανικό. Είναι ελληνικό».
Εχετε έρθει στην Ελλάδα και για διακοπές ή αποκλειστικά για συναυλίες; «Θα σας πω κάτι που μπορεί και να σας σοκάρει: σιχαίνομαι τις διακοπές. Δεν είμαι καθόλου ο τύπος των διακοπών. Θεωρώ θλιβερό να ζεις μια ολόκληρη χρονιά, κάθε χρόνο, για όλη σου τη ζωή, περιμένοντας τις διακοπές, ενώ όλοι οι υπόλοιποι μήνες είναι συνδυασμένοι με καταπιεσμένα ένστικτα και κακή ψυχολογία. Δεν εννοώ ότι πρέπει να δουλεύεις συνέχεια και ασταμάτητα. Ο χρόνος στον οποίο δεν κάνεις απολύτως τίποτα είναι πολύτιμος και αναζωογονητικός. Αλλά πρέπει να διανέμεται αλλιώς, γιατί στο δικό μου σύμπαν φαντάζει πολύ παράξενο να σχεδιάζεις επί μήνες όλες τις «ξεχωριστές» στιγμές που θα σου συμβούν σε μισό χρόνο από τώρα. Ξεχνάς να ζεις, αν ζεις μόνο για το καλοκαίρι».
Πώς καταφέρνετε να ισορροπήσετε ανάμεσα στους δύο πόλους, της κλασικής και της ποπ μουσικής; «Δεν θεωρώ ότι είμαι τραγουδίστρια της όπερας. Ισως να είμαι μια ημίαιμη εκδοχή της. Το να είσαι τραγουδίστρια της όπερας σημαίνει ότι κάνεις πρωταθλητισμό σε όλη τη διάρκεια της καριέρας σου. Δεν σταματάς ποτέ να προπονείσαι και να εκπαιδεύεσαι. Συνεχίζω τα μαθήματα, όποτε έχω χρόνο πηγαίνω σε μια καταπληκτική ρωσίδα δασκάλα στην Αγία Πετρούπολη. Εχω όμως πιο ατίθαση φύση. Ενώ την πρώτη εβδομάδα είμαι απολύτως δοσμένη, ξαφνικά αρχίζει να μου λείπει η ποπ και ένας πιο ελεύθερος τρόπος έκφρασης, σαν παιδί που θέλει να ζωγραφίσει και έξω από το περίγραμμα χωρίς να έχει το άγχος ότι θα το μαλώσουν επειδή δεν τα κάνει όλα τέλεια».
Δεν μπορώ να μη σχολιάσω το πόσο νεανική, σχεδόν κοριτσίστικη, ακούγεται η φωνή σας τώρα που σας μιλάω στο τηλέφωνο… «Είμαι πάρα πολύ ντροπαλή, στα όρια παρεξήγησης. Και πολύ μοναχικός τύπος. Το τραγούδι μού δίνει τη δυνατότητα να συνδεθώ με τον κόσμο και να δώσω νόημα στην ύπαρξή μου. Η μουσική είναι πολύ πιο σημαντική για μένα απ’ ό,τι μπορεί να φανταστεί κάποιος. Ξέρω ότι ακούγεται φρικτό κλισέ, αλλά αν αναγκαζόμουν να σταματήσω να τραγουδώ, δεν θα είχα λόγο να ζω. Θα κλεινόμουν πολύ στον εαυτό μου, δεν θα ήξερα τι να κάνω με τη ζωή μου. Το τραγούδι είναι η καλύτερη και πιο αποτελεσματική ψυχοθεραπεία. Ολοι πρέπει να τραγουδούν. Ακόμη κι αν δεν έχουν αυτό που λέμε «καλή φωνή», έχουν πάντως φωνή και πρέπει να την ανακαλύψουν. Οταν τραγουδάς, στην ουσία ακούς τι έχει να σου πει ο αληθινός εαυτός που έχεις μέσα σου, και καλά θα κάνεις να τον ακούσεις πολύ προσεκτικά».
Με τι μουσικές χαλαρώνετε όταν είστε μόνη; «Κυρίως με ανδρικές φωνές και συνθέσεις. Οταν μια ανδρική ερμηνεία είναι πολύ δυνατή και αληθινή, μου δίνει την αίσθηση ότι αυτός που τραγουδά ή που έχει συνθέσει το έκανε από απεγνωσμένο έρωτα για μια γυναίκα. Πιστεύω ότι οι άνδρες ερωτεύονται πιο βαθιά και πιο παράφορα από τις γυναίκες. Εμείς ζούμε το δράμα μας επιδερμικά, το σκηνοθετούμε και το παίζουμε. Οι άνδρες, όμως, όταν τους συμβεί –δεν τους συμβαίνει συχνά είναι η αλήθεια -, το βιώνουν με μεγαλύτερη αλήθεια. Εμείς είμαστε πιο χοντρόπετσες, γεννημένες για να επιβιώσουμε. Οι άνδρες έχουν μεγαλύτερη εσωτερικότητα κι ας μην τους φαίνεται. Ποιος ξέρει γιατί;».
«Emma Shapplin – The Dandy’s Tour»: Ιερά Οδός (Ιερά Οδός 18-20), στις 3 Απριλίου.

* Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 22 Μαρτίου 2015

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ