Η μελωδία του ταλέντου

«Εσύ έχεις ταλέντο» είπε σε ανύποπτη στιγµή ο Δηµήτρης Λιγνάδης στη Νάντια Κοντογεώργη, µε την ιδιότητα του δασκάλου της στη Δραµατική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου. «Ταράζοµαι εγώ, όµως πριν προλάβω να το ευχαριστηθώ, συµπληρώνει «Και;»» λέει γελώντας σήµερα η νεαρή ηθοποιός. Δεν γνωρίζουµε αν το εννοούσε ακριβώς όπως της το είπε ή αν ήθελε να την «ψαρώσει» λίγο, όµως για εκείνη «αυτό που ήθελε να µου πει ήταν πως µπορεί κάποιος να αναγνωρίζει µια έµφυτη ευκολία που έχεις σε κάτι, όµως πρέπει να µελετήσεις για να εξελιχθείς. Θέλει, κοινώς, πολλή δουλειά. Η αγαπηµένη µου µετζοσοπράνο, η Αµερικανίδα Τζόις Ντι Ντονάτο, λέει σε κάτι βιντεάκια στοYouTubeόπου δίνει συµβουλές ότι για να είσαι καλός λυρικός τραγουδιστής πρέπει να ζεις κανονικά και τη ζωή σου, να βγαίνεις, να πίνεις κρασί και όλα αυτά. Μου άρεσε αυτό όταν το άκουσα, όµως εκτιµώ απεριόριστα και την αφοσίωση που οδηγεί σε µια τεχνική αρτιότητα που αποδεικνύεται προς όφελος όλων των συνεργατών σου».

Αυτοί µε τους οποίους συνεργάζεται πιο στενά σήµερα η πρωταγωνίστρια της επιτυχηµένης τηλεοπτικής σειράς «Κάτω Παρτάλι» είναι οι συντελεστές της παράστασης «Η µελωδία της ευτυχίας». Κάποιοι από αυτούς είναι και µικρά παιδιά, τα οποία «πολύ γρήγορα σε επαναφέρουν στην ουσία, λειτουργούν αυθόρµητα και γεµίζουν τον χώρο µε θετική ενέργεια και αθωότητα». Για να φτάσει όµως η Κοντογεώργη να κρατά τον ρόλο της Μαρίας, ρόλο που ερµήνευσε στο σινεµά η Τζούλι Αντριους, έπρεπε προφανώς να πιάσει το υπονοούµενο του καθηγητή της και να στρωθεί στη δουλειά. Το έκανε, τα κατάφερε. Δεν µπορεί να σκεφτεί κανείς σήµερα κάποιο άλλο όνοµα που θα µπορούσε να αντεπεξέλθει σε ένα τόσο δύσκολο ζητούµενο. Για την ίδια, ένα όνειρο γίνεται πραγµατικότητα, αφού είναι σαν να προετοίµαζε πάντα τον εαυτό της για «αυτή την τόσο ιδιαίτερη τέχνη, η οποία συνδυάζει υποκριτική, τραγούδι και χορό».

Οσον αφορά τη συγκεκριµένη ηρωίδα: «Ηταν τέτοια η χαρά µου που καταπιανόµουν µε αυτήν, που αισθανόµουν ενίοτε ότι εφευρίσκω δυσκολίες για να νιώσω και λίγο άσχηµα. Με παίδεψε ωστόσο το πέρασµά της από την εφηβεία στην ενηλικίωση, το πώς µεταµορφώνεται από αθώο κορίτσι σε δυναµική γυναίκα, που σώζει µια ολόκληρη οικογένεια. Ταυτόχρονα, µε γοητεύει και πολύ βέβαια. Αυτή η γυναίκα είναι στραµµένη προς το φως, προς τη ζωή, σε βαθµό υπερθετικό. Κι είναι ωραίο να προχωράς προς τον έρωτα, την αλήθεια, προς ό,τι σε κάνει να νιώθεις χαρά». Το είδος του µιούζικαλ της πάει εµφανώς, όµως δεν αποκλείει τίποτα. «Και τραγωδία θα έκανα, και Φεϊντό θα έκανα, ό,τι µε γοητεύει θα ήθελα να το δοκιµάσω και ιδανικά θα ήθελα να βρίσκοµαι σε δουλειές που συνδυάζουν τη συναισθηµατική µε την αισθητική συγκίνηση».