Ποια ήταν η αφορμή για να γράψετε την ποιητική σύνθεση «Madre Dolorosa»; «Καμία συγκεκριμένη, που να μπορώ να σας διηγηθώ. Oι φωτογραφίες όμως – αφού σε μία φωτογραφία στηρίζεται, φαινομενικά, η υπόθεση του βιβλίου –είναι μια μικρή παρακαταθήκη ζωής. Το αποτύπωμά μας στο χαρτί. Οι στιγμές μας, εγκλωβισμένες εσαεί, εκεί. Οι χάρτινες στιγμές μας. Αφορμή, λοιπόν, πέραν του εμφανούς, ήταν να ψάξω τα αποτελέσματα της ιδεοληψίας του ήρωά μου, που ζει κοιτάζοντας εμμονικά μια φωτογραφία από τις ευτυχισμένες ημέρες του. Ροκανίζοντας παρόν και μέλλον. Βουλιάζοντας στους σκοτεινούς δρόμους της παραφροσύνης, εξαιτίας της απώλειας του άλλου. Να εισχωρήσω στο αυτοκαταστροφικό μένος του και να τον αφήσω να με παρασύρει στην τραγικότητα και στο χάος του».
Στις μέρες μας γίνεται συχνά λόγος σχετικά με το πόσο μπορεί να μας αφορά η ποίηση σήμερα, σε μια εποχή πεζή. Ποια είναι η δική σας θέση επάνω στο ζήτημα; «Η πεζότητα είναι και αυτή αποτέλεσμα της κρίσης αξιών και ο πλανήτης μας περνά κατ’ επανάληψη εποχές κρίσης. Εποχές οι οποίες, μαζί με τις καταστροφές τους, έχουν αφήσει και θησαυρούς τέχνης και, φυσικά, ποίησης. Η ποίηση έχει ρόλο ισχυρό, ακριβώς τότε, ακριβώς τώρα. Επειδή είναι ζωοδότρα. Επειδή είναι αγκαλιά, βάλσαμο και, συχνά, αντάρτισσα. Μπροστάρισσα. Σε αγώνες προσωπικούς ή κοινωνικούς. Η πλούσια ποιητική παραγωγή των ημερών μας δίνει, άλλωστε, και την απάντηση. Ναι, μας αφορά».
Ποιες ανάγκες σας καλύπτει η ενασχόλησή σας με τη δημοσιογραφία και ποιες η έκφραση μέσω της λογοτεχνίας; «Η δημοσιογραφία, όπως την υπηρετώ τα τελευταία χρόνια, με τις συνεντεύξεις: τη σφοδρή επιθυμία μου να γνωρίζω ανθρώπους, να μπαίνουμε μαζί σε παιχνίδια λέξεων, να εκτιθέμεθα αμφότεροι, για να δίνω στον αναγνώστη μια εικόνα, όσο το δυνατόν αποκαλυπτικότερη της προσωπικότητας του άλλου, ένα ανάλαφρο σκιαγράφημα της ψυχής του. Η λογοτεχνία με τα τερτίπια της φαντασίας και τις βουτιές εντός μου, τη διάθεσή μου να καταγίνομαι με τις δυσκολίες της γλώσσας, την αυστηρή πειθαρχία και τους καινούργιους ορίζοντες που μου ανοίγει».
Εχει γραφτεί πως στο βιβλίο σας παρατηρούμε τον ήρωα «να διαχειρίζεται τη μοναξιά του, να προσπαθεί να την τεκμηριώσει, να την καταστήσει επιλογή του, ως μοναχικότητα». Είναι διαχειρίσιμη η μοναξιά; «Μπορεί να εκλογικευτεί; Εξαρτάται από τον ψυχισμό του καθενός. Από όσα φέρει. Η μεταλλαγή της μοναξιάς σε μοναχικότητα απαιτεί συγκρότηση, προπαιδεία, αυτοεκτίμηση, ισορροπίες. Αγάπη στον εαυτό. Δύναμη για τις στιγμές ή τις περιόδους θλίψης. Και φυσικά, διαθεσιμότητα στη ζωή. Γιατί η μοναχικότητα δεν είναι μοναχισμός».