Κατερίνα Στεφανίδη: Δεν θα μπορούσα να κάνω άλλο αγώνισμα

Η Κατερίνα Στεφανίδη μελετά την ανθρώπινη μνήμη. Και το αργυρό μετάλλιο στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Στίβου στη Ζυρίχη φαίνεται να τη βοήθησε αρκετά στις εργασίες του διδακτορικού της, το οποίο εκπονεί στις ΗΠΑ. Αλλωστε, της έφερε στον νου εικόνες από τα παιδικά της χρόνια –από τότε που, σε ηλικία δέκα ετών, έπιασε για πρώτη φορά το κοντάρι στα χέρια της, αλλά και από τότε που, στα 15 της, βρέθηκε στην κορυφή του κόσμου πετυχαίνοντας την καλύτερη επίδοση όλων των εποχών στην κατηγορία της (4,37 μ.). Η 24χρονη επικοντίστρια δεν είναι μια συνηθισμένη αθλήτρια. Εχει σπουδαίο ταλέντο, ένα μόνιμο χαμόγελο σεμνότητας που διαγράφεται στο πρόσωπό της και πλέον –εκτός από το πτυχίο Νευροψυχολογίας από το Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ –έχει στη φαρέτρα της και ένα πολύτιμο ενθύμιο φτιαγμένο από ασήμι. Με όπλο τη μεγάλη εμπειρία της στο ταρτάν, η ελληνίδα πρωταθλήτρια μπήκε προ ημερών στο στάδιο Λέτζιγκρουντμε τον αέρα της επικοντίστριας που ξέρει ακριβώς πώς είναι να τραβάει επάνω της όλα τα βλέμματα, πέταξε στα 4,60 μ. και κυνήγησε το χρυσό μετάλλιο ως το τέλος (η Ρωσίδα ΑντζέλικαΣιντόροβα πέρασε τα 4,65 μ. στην τελευταία προσπάθεια). Τι και αν η Κατερίνα Στεφανίδη δεν το κρέμασε στο στήθος; Το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Κλειστού Στίβου και το Παγκόσμιο Ανοιχτού βρίσκονται μόνο μερικά άλματα μακριά.

Το συναίσθημα του μεταλλίου σε μεγάλη διοργάνωση στην κατηγορία των γυναικών είναι το ίδιο με τις επιτυχίες σε μικρότερη ηλικία; «Παρ’ όλο που έχω πάρει μετάλλια σε μικρότερες κατηγορίες, αυτή τη φορά ήταν πολύ διαφορετικά. Το ασημένιο στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα ήταν κάτι παραπάνω από ένα μετάλλιο. Ηταν μια απόδειξη ότι η υπομονή, η επιμονή και το ταλέντο ανταμείβονται. Είναι μια δικαίωση προσπάθειας πολλών ετών και έζησα τη στιγμή πάρα πολύ έντονα».

Πώς αποφάσισες να ασχοληθείς με το επί κοντώ; Υπήρχε στην οικογένεια το «μικρόβιο»; «Οι γονείς μου ήταν αθλητές στίβου, οπότε έτσι ξεκίνησα και εγώ, αλλά και η αδελφή μου (σ.σ.: Γεωργία Στεφανίδη). Το επί κοντώ ήρθε τυχαία για εμένα, σε πολύ μικρή ηλικία. Μου άρεσε πολύ και όταν ήρθαν και οι πρώτες επιτυχίες αποφάσισα να συνεχίσω».

Τι σου έχει μάθει το συγκεκριμένο αγώνισμα όλα αυτά τα χρόνια; «Νομίζω ότι δεν θα μπορούσα να κάνω κάποιο άλλο αγώνισμα. Πάντα τα βαριόμουν τα υπόλοιπα. Μου αρέσει πολύ η ποικιλία που έχει η προπόνηση του επί κοντώ. Κάνουμε τα πάντα, από ενόργανη και δρόμους μέχρι αλτικές ασκήσεις και βάρη, και είναι πολλοί οι τομείς στους οποίους μπορεί να βελτιωθεί κάποιος για να πετύχει τον στόχο του. Το συγκεκριμένο αγώνισμα και γενικότερα ο στίβος μού έχουν διδάξει την πειθαρχία και μου έχουν δείξει τι σημαίνει οργάνωση, επιμονή και υπομονή».

Βαριέσαι ποτέ να πας στην προπόνηση; «Πολλές φορές (γελάει). Ειδικά όταν έχουμε προπόνηση που δεν συμπεριλαμβάνει άλματα. Επειδή είμαι και στο πανεπιστήμιο όλη την ημέρα (PhD στη Γνωσιακή Επιστήμη στοΠανεπιστήμιο της Αριζόνα), συχνά είμαι κουρασμένη προτού καν ξεκινήσω την προπόνηση».

Τι έχεις στερηθεί ως αθλήτρια; «Δεν θα έλεγα ότι έχω στερηθεί κάτι ή ότι έχω κάνει φοβερές θυσίες. Θέλω να σκέφτομαι ότι στη ζωή μου έχω κάνει επιλογές και όχι θυσίες».

Κουβαλούσες πάντα το βάρος του άλματος στα 4,37 μ., που ήταν η καλύτερη επίδοση όλων των εποχών για την ηλικία σου παγκοσμίως; «Με επηρέασε θετικά και αρνητικά, με πολλούς διαφορετικούς τρόπους. Με έκανε να καταλάβω ότι μπορώ να καταφέρω πολλά σε αυτό το αγώνισμα και πιστεύω ότι είναι ένας από τους λόγους για τους οποίους τελικά δεν σταμάτησα να ασχολούμαι με τον στίβο».

Σκέφτηκες να τα παρατήσεις; «Ναι, σίγουρα το σκέφτηκα. Πιστεύω ότι όλοι οι αθλητές το έχουν σκεφτεί κάποιες φορές. Και εγώ –όπως και οι περισσότεροι –έχω περάσει περισσότερες δύσκολες στιγμές προκειμένου να μπορέσω να ζήσω αυτές τις λίγες ευχάριστες στιγμές. Αν γυρνούσα τον χρόνο πίσω, όμως, δεν θα άλλαζα τίποτα. Κάθε εμπειρία, καλή ή κακή, μου έχει διδάξει κάτι και θέλω να την κουβαλάω μαζί μου».

Πώς είναι η ζωή στις ΗΠΑ; «Κατά τη διάρκεια των σπουδών μου στο Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ η καθημερινότητα ήταν πιο εύκολη, αφού το στάδιο, το πανεπιστήμιο και το δωμάτιό μου ήταν σε κοντινή απόσταση. Τώρα που δεν αγωνίζομαι πια για το πανεπιστήμιο, τα πράγματα είναι πολύ πιο δύσκολα και διανύω μεγαλύτερες αποστάσεις με το αυτοκίνητο. Παρ’ όλα αυτά, στην Αμερική γνώρισα κόσμο που μου άλλαξε τη νοοτροπία και αυτό θεωρώ το σημαντικότερο πλεονέκτημα. Από την Ελλάδα, όμως, μου λείπουν καθημερινά οι άνθρωποι που αγαπώ, η οικογένειά μου, οι φίλοι και οι συναθλητές μου».

Συνδυάζεται η αθλητική με την ακαδημαϊκή καριέρα; «Με το διδακτορικό πιέζομαι αρκετά, αλλά είμαι τυχερή, γιατί έχω καθηγητές με κατανόηση που με στηρίζουν τόσο σε ακαδημαϊκό όσο και σε αθλητικό επίπεδο».

Γιατί πιστεύεις ότι το επί κοντώ είναι τόσο «δυνατό» στην Ελλάδα; «Στην Ελλάδα υπάρχει μια καλή βάση και αρκετοί καλοί προπονητές. Σίγουρα, όμως, παίζει ρόλο και το ότι υπάρχουν αυτή τη στιγμή αξιόλογοι επικοντιστές. Τα μικρότερα παιδιά που ξεκινούν την καριέρα τους έχουν συγκεκριμένα πρότυπα και στρέφονται πιο εύκολα στο αγώνισμα. Ετσι αυξάνονται οι πιθανότητες να βρεθεί και κάποιο ταλέντο».

Τι σκέφτεσαι πριν από ένα μεγάλο άλμα; «Πριν από ένα άλμα συνήθως βλέπω την προσπάθεια νοερά. Πολλές φορές, έχω περάσει τον πήχη με το μυαλό μου προτού σηκώσω το κοντάρι και τρέξω στον διάδρομο. Βέβαια, μου δίνουν δύναμη και οι άνθρωποι που αγαπώ, ειδικά όταν βρίσκονται κοντά μου. Μου αρέσει να τους βλέπω στην κερκίδα».

Πώς σου φάνηκε η επιτυχία του Λούη Τσάτουμα με το αργυρό μετάλλιο στη Ζυρίχη; «Για τον Λούη χάρηκα μέσα από την καρδιά μου. Είναι ένας αθλητής που βρίσκεται μέσα στα στάδια πάρα πολλά χρόνια και έχει έρθει πολύ κοντά σε μεγάλες διακρίσεις, αλλά δυστυχώς είχε και κάποιες ατυχίες. Πιστεύω ότι είναι μια μεγάλη δικαίωση για αυτόν το μετάλλιο και είμαι σίγουρη ότι θα έρθουν κι άλλα».

*Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 24 Αυγούστου 2014