Ελεωνόρα Ζουγανέλη: Εχω και εγώ το πάθος της Μελίνας

Αυτοί είναι οι στίχοι που έγραψε η Λίνα Νικολακοπούλου –και δημοσιεύονται για πρώτη φορά –ειδικά για να τους τραγουδήσει (σε μουσική της Ευανθίας Ρεμπούτσικα) η Ελεωνόρα Ζουγανέλη στο Ηρώδειο, στην παράσταση «Να με θυμάσαι και να μ’ αγαπάς», ένα μουσικοθεατρικό αφιέρωμα στα τραγούδια της Μελίνας Μερκούρη. Από τις λίγες τραγουδίστριες της νεότερης γενιάς που διαγράφουν σταθερά ανοδική πορεία, η κόρη του Γιάννη Ζουγανέλη και της Ισιδώρας Σιδέρη περνάει από τη φάση της καριέρας της που τη μεγάλη επιτυχία διαδέχονται ριψοκίνδυνα βήματα.

Οταν ανακοινώθηκε το πρόγραμμα του φεστιβάλ εφέτος πολλοί σχολίασαν ότι είναι νωρίς για εσένα και τη Μόνικα να τραγουδήσετε μόνες στο Ηρώδειο. Σου φάνηκε άδικη η κριτική αυτή; «Λογική μού φάνηκε. Είναι νωρίς, γι’ αυτό και χαίρομαι που είμαι ενταγμένη σε ένα συγκεκριμένο πλαίσιο και δεν παρουσιάζω τη δουλειά μου. Αυτή ήταν μια πρόταση που δεν θα μπορούσα να αρνηθώ, ήταν πολύ τιμητική για εμένα. Κατανοώ τις αντιδράσεις, όμως πιστεύω πως δεν μπορείς να προχωρήσεις περιμένοντας τη σωστή στιγμή. Μου έχει μάθει ήδη πολλά η εμπειρία αυτή, βλέπω πώς στήνεται μια μεγάλη παραγωγή και παρατηρώ με μεγάλη χαρά και τον τρόπο που εξελίσσονται οι μουσικοί με τους οποίους συνεργάζομαι».

Δεδομένου ότι πρόλαβες τη Μελίνα Μερκούρη κυρίως ενεργή ως πολιτικό, πόσο εξοικειωμένη ήσουν με την καλλιτεχνική πορεία της; «Η αλήθεια είναι πως τη Μελίνα την έχω στο μυαλό μου με την εικόνα της υπουργού, αυτή είναι η κυρίαρχη ανάμνησή μου. Είχα, ωστόσο, ανέκαθεν μανία με τον ελληνικό κινηματογράφο, είδα για παράδειγμα τη «Στέλλα» πολύ μικρή, τόσο που δεν είχα καταλάβει πόσο πρωτοποριακή και επαναστάτρια, πόσο θαρραλέα και δυναμική ήταν η ηρωίδα. Στην πορεία της ζωής μου την ανακάλυψα καλύτερα ως ηθοποιό, αλλά και ως ερμηνεύτρια κάποιων καταπληκτικών τραγουδιών».

Τι σε έχει ξαφνιάσει πιο πολύ κατά την προετοιμασία αυτής της παράστασης; «Εξεπλάγην όταν έμαθα ότι ήταν αυτή που τραγούδησε το «Χάρτινο το φεγγαράκι» στο θέατρο –και χάρηκα που θα μου δινόταν η ευκαιρία να το πω και εγώ. Ερχομαι αντιμέτωπη με τραγούδια τα οποία γνωρίζω από παιδί και πρέπει τώρα να τα καταλάβω πιο βαθιά, να συνδεθώ μαζί τους. Δεν καλούμαι να υποδυθώ τη Μερκούρη, ούτε να μιμηθώ τον τρόπο με τον οποίο τραγουδούσε. Χρειάζεται να την ανακαλύψω από την αρχή, να αναγνωρίσω τι κοινό έχουμε, να νιώσω μαζί της μια σχετική οικειότητα. Είναι αλλιώς να θαυμάζεις έναν μύθο και αλλιώς να θαυμάζεις, στις ανθρώπινες διαστάσεις της, μια προσωπικότητα που έζησε πάθη, μίση, έρωτες, αγάπες».

Σε τι μοιάζετε περισσότερο; «Το πρώτο κοινό χαρακτηριστικό που εντόπισα, τηρουμένων των αναλογιών πάντα, είναι αυτό το πάθος με το οποίο αντιμετώπιζε τα πάντα. Το έχω και εγώ αυτό το μπρίο, το νεύρο. Υπάρχει ένταση στον τρόπο με τον οποίο μαγειρεύω, στον τρόπο που τραγουδάω, σε όλα».

Μπήκες καθόλου, με αφορμή την παράσταση, στη διαδικασία να νοσταλγήσεις μια εποχή που δεν έχεις ζήσει, τότε που υπήρχαν πληθωρικές προσωπικότητες; «Μα και τώρα υπάρχουν, απλώς εκφράζονται με διαφορετικό τρόπο. Τα πράγματα προχωράνε. Εχουμε καμιά φορά την αίσθηση ότι κάποτε οι άνθρωποι ζούσαν μοιραίους έρωτες και όλα ήταν πιο αυθεντικά. Δεν είμαι σίγουρη ότι αυτό ισχύει. Σήμερα ζητάμε άλλα πράγματα. Βλέπουμε, ας πούμε, το κυρίαρχο μοντέλο άνδρα σε περασμένες δεκαετίες και τώρα ένας τέτοιος τύπος μπορεί και να μας φαινόταν φορτικός. Εχουν αλλάξει οι απαιτήσεις μας σε όλους τους τομείς».

Εκανες εφέτος και μια πολύ μεγάλη πανελλήνια επιτυχία. «Η επιμονή σου» αποδείχτηκε υπομονετική και επίμονη, αφού ξεχώρισε σχεδόν έναν χρόνο μετά την κυκλοφορία του άλμπουμ σου.«Πίστεψα από την πρώτη στιγμή σε αυτό το κομμάτι, χωρίς να μπορώ να φανταστώ πόσο μακριά θα πήγαινε. Κατάλαβα στις ζωντανές εμφανίσεις μου ότι το κοινό αντιδρούσε πολύ έντονα όταν το άκουγε. Υπήρχε μια αίσθηση ανάτασης, αυτή η ατμόσφαιρα που ένιωθα μόνο όποτε έλεγα παλιά λαϊκά τραγούδια. Χαίρομαι πολύ για την επιτυχία του, πάντοτε στόχευα στο μεγάλο κοινό, σε ένα εύρος ακροατών, δεν μου άρεσαν ποτέ οι διαχωρισμοί. Και με αναγνωρίζουν πια άνθρωποι που δεν ήξεραν παλαιότερα τη δουλειά μου. Πρόκειται για πολύ ωραία στιγμή, τυχερή».

Στο Ηρώδειο θα πεις, σε πρώτη εκτέλεση, ένα τραγούδι για τη Μελίνα σε στίχους Λίνας Νικολακοπούλου, στην οποία, κρίνοντας από τα τραγούδια της, που έχεις σε περίοπτη θέση στα προγράμματά σου, πρέπει να έχεις αδυναμία. «Η Λίνα δεν νομίζω ότι το ξέρει, όμως έτσι είναι. Τη θεωρώ τη σπουδαιότερη σύγχρονη στιχουργό και με συγκινεί πολύ ο λόγος της. Οι στίχοι της είναι σαν μικροί μονόλογοι που ο καθένας μπορεί να τραγουδήσει με εντελώς διαφορετικό τρόπο».

Το επόμενο δισκογραφικό βήμα ποιο θα είναι; «Στον επόμενο δίσκο μου θα συνεργαστώ για πρώτη φορά εξολοκλήρου με έναν μόνο συνθέτη, με τον Μίνωα Μάτσα. Εχουμε ξαναβρεθεί στο παρελθόν, όμως τώρα έφτασε η ώρα για μια ολοκληρωμένη συνάντηση και με έχει ήδη ξεκουράσει πολύ το ότι δεν έχω το άγχος να επιλέξω μέσα από τραγούδια πολλών διαφορετικών συνθετών ή τραγουδοποιών. Νομίζω ότι θα έχουμε μια πολύ ωραία συνεργασία».

Για την παράσταση που θα είναι αφιερωμένη στη ζωή και το έργο της Εντίθ Πιαφ, μια παράσταση που θα ανεβεί στις αρχές του 2015, έχεις αρχίσει να αγχώνεσαι ή όχι ακόμη; «Οταν είπα το «ναι» σε αυτή τη δουλειά, δεν έκανα καμία δεύτερη σκέψη. Φλερτάρω συνειδητά με το θέατρο πολύ καιρό τώρα, το έχω σπουδάσει και βρήκα, νομίζω, τις ιδανικές συνθήκες για να εμφανιστώ στο σανίδι. Πρέπει επίσης να πω ότι είχα δώσει εξετάσεις στη Δραματική Σχολή του Εθνικού και δεν είχα περάσει, επομένως το ότι θα βρεθώ να παίζω σε μια παραγωγή του είναι ένα όνειρο που θα γίνει πραγματικότητα. Εχουν ξεπηδήσει από μέσα μου φόβοι και προσπαθώ να μην ακούω τα αποθαρρυντικά σχόλια. Εχω διανύσει μια περίοδο της ζωής μου κατά την οποία έπαιρνα όλες τις τελικές αποφάσεις και το ότι θα ξαναβρεθώ μαθήτρια σε μια ομαδική δουλειά πιστεύω ότι θα μου κάνει καλό. Βεβαίως, με ανησυχεί λιγάκι η βουτιά στη ζωή της Πιαφ, διότι εκπληκτική η ιστορία της, ωστόσο μέσα στη μαύρη κατάθλιψη».

* «Να με θυμάσαι και να μ’ αγαπάς –Τα τραγούδια της Μελίνας»: Ωδείο Ηρώδου Αττικού, στις 10 Ιουλίου, στις 21.00.

**Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 6 Ιουλίου 2014