Μιλένα Αποστολάκη: «Εγραψα ένα βιβλίο για τον γιο μου και τους φίλους του»

Από την ανεξαρτητοποίησή της το 2011 και την επιστροφή της στη δικηγορία, η 48χρονη πρώην υπουργός του ΠαΣοΚ Μιλένα Αποστολάκη σπανίως παρεμβαίνει στα δημόσια πράγματα. Η πιο πρόσφατη «παρέμβασή» της, αν και πολιτική, δεν έχει μεγάλη σχέση με την πολιτική σκηνή: η πρώην βουλευτής συνέγραψε ένα παιδικό βιβλίο, το παραμύθι «Πολίτες ενωμένοι, ποτέ νικημένοι!» (εκδ. Νομική Βιβλιοθήκη). Ηρωές της, ο νεαρός Γιώργος και τα υπόλοιπα παιδιά της γειτονιάς, που ξεσηκώνονται στην πιθανή απαλλοτρίωση ενός συνοικιακού άλσους. Με αφορμή την κυκλοφορία του βιβλίου της, η δικηγόρος από το Ρέθυμνο δράττεται της ευκαιρίας και υποστηρίζει ότι «χρειάζονται γενναίες αποφάσεις και πάνω απ’ όλα αλήθειες ούτως ώστε ο λαός να αποφασίσει υπεύθυνα αν επιθυμεί τη συνέχεια ενός επικίνδυνου και αδιέξοδου λάθους ή τον εξαιρετικά ανηφορικό και δύσκολο άλλο δρόμο».

Πώς προέκυψε η ιδέα για ένα παιδικό βιβλίο; Υπήρξε κάποιο γεγονός το οποίο λειτούργησε ως έναυσμα; «Επιστρέφοντας στη δικηγορία, ανακάλυψα την παιδική σειρά της Νομικής Βιβλιοθήκης. Καθώς διάβαζα τα βράδια στον γιο μου, λίγο προτού κοιμηθεί, τις ιστορίες της σειράς, άρχισα σιγά σιγά να σκέφτομαι τη «δική μου ιστορία». Η βάση της ιστορίας, λοιπόν, είναι αληθινή και αφορά την προσπάθειά μας στο παρελθόν να σώσουμε το πάρκο της γειτονιάς μας στο Παγκράτι και να το διατηρήσουμε ως αμιγή χώρο πρασίνου. Στη συνέχεια πρόσθεσα στοιχεία μυθοπλασίας, καθώς η ιστορία αποτέλεσε την αφορμή για να μιλήσω στον γιο μου και στα παιδιά για τη δύναμη της συμμετοχής, μια σκέψη που με ακολουθεί και με προσδιορίζει από τότε που ήμουν και εγώ παιδί. Θυμάμαι πάντα ένα βιβλίο του Αζίζ Νεσίν: «Ετσι ήρθαν τα πράγματα, μα έτσι δεν θα πάνε». Διαβάζοντάς το στην εφηβεία μου, βρήκα στον τίτλο αυτού του μυθιστορήματος μια από τις κατευθύνσεις της ενήλικης ζωής μου».

H ιστορία του βιβλίου είναι σε μεγάλο βαθμό σχηματική. Λαμβάνει χώρα σε μια πόλη και σε έναν χρόνο που δεν προσδιορίζονται ακριβώς. Το κάνατε προκειμένου να το αποσυνδέσετε από τα παρόντα πολιτικά αδιέξοδα στην Ελλάδα του 2013; «Τα σημερινά παιδιά είναι στην πλειονότητά τους πολύ ενημερωμένα. Αλλωστε ζουν τα προβλήματα και τις μεγάλες δυσκολίες των οικογενειών τους που είναι αντιμέτωπες με την απόλυτη ανατροπή της ζωής τους και των σχεδίων τους για το μέλλον. Σε αυτά τα παιδιά πρέπει, κατά την άποψή μου, να πούμε με ζωντάνια και πίστη πως η συμμετοχή είναι δύναμη στα χέρια κάθε ανθρώπου. Πως, αν θέλουμε να αλλάξουμε τα πράγματα και να ανατρέψουμε αποφάσεις, πρέπει να αγωνιστούμε, πρέπει να αφήσουμε τον αναπαυτικό καναπέ μας και να δώσουμε χρόνο και κόπο από τη ζωή μας».

Σε μια περίοδο που οι θεσμοί συχνά εμφανίζονται αποδυναμωμένοι στα μάτια των πολιτών, θεωρείτε ότι η αποκατάστασή τους είναι περισσότερο ζήτημα εκπαίδευσης ή πολιτικών χειρισμών; «Η αποκατάσταση της λειτουργίας των θεσμών και η αποκατάσταση της αξιοπιστίας της πολιτικής ασφαλώς και δεν είναι εκπαιδευτικά ζητήματα. Είναι αποκλειστικά ζήτημα πολιτικής βούλησης και του αντίστοιχου συσχετισμού πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων.

Μιλώντας, όμως, σε παιδιά και εξαντλούμενοι στη σημερινή πραγματικότητα της απαξίωσης και της απονομιμοποίησης των θεσμών, κατά τη γνώμη μου συμβάλλουμε στη δημιουργία μιας γενιάς χωρίς πίστη, χωρίς ελπίδα, συχνά γεμάτη τυφλό μίσος και οργή, μια γενιά αθωράκιστη απέναντι στον εφιαλτικό καταγγελτικό λόγο των φασιστικών και ναζιστικών συμμοριών. Ναι, οι δημοκρατικοί θεσμοί δεν λειτουργούν όπως θα έπρεπε, ναι, η αξιοπιστία τους είναι τραυματισμένη, οι λύσεις όμως θα έρθουν μέσα από τη συλλογική προσπάθεια για την επαναθεμελίωσή τους και όχι μέσα από την παθητική αδιέξοδη και επικίνδυνη απόρριψή τους».

Παρατηρείται ιδιαίτερη κινητικότητα στον χώρο της Κεντροαριστεράς τελευταίως. Παρακολουθείτε τις εξελίξεις, έχετε κάποιο σχόλιο; «Οι πολιτικοί σχηματισμοί και τα αντίστοιχα ιδεολογικά ρεύματα αντιστοιχούν και εκφράζουν συγκεκριμένες ιστορικές και πολιτικές περιόδους. Αυτό έκανε και η σοσιαλδημοκρατία που μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο οικοδόμησε γύρω από το κοινωνικό κράτος το πιο στέρεο και ανθεκτικό προοδευτικό ευρωπαϊκό ρεύμα. Η αδυναμία της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας μέσα στο πλαίσιο της ΕΕ και ιδιαίτερα της ΟΝΕ να δημιουργήσει και να επιβάλει αξιόπιστους και ισχυρούς μηχανισμούς ελέγχου των αγορών και του χρηματοπιστωτικού τομέα οδήγησε σε βαθμιαίες υποχωρήσεις και σε συρρίκνωση της πολιτικής της αποτελεσματικότητας και απήχησης. Ο πρώτος μεγάλος συνασπισμός στη Γερμανία το 2005 ανάμεσα σε CDU και SPD σηματοδοτεί την αρχή του τέλους για το ιδεολογικοπολιτικό ρεύμα της σοσιαλδημοκρατίας. Η συνέχεια είναι σε όλους γνωστή και μέσα από τη σημερινή συγκυβέρνηση ΝΔ και ΠαΣοΚ στη χώρα μας. Αυτά αφορούν και την Κεντροαριστερά στον βαθμό που εξαντλείται σε έναν άχρωμο μεταρρυθμιστικό οίστρο, ο οποίος δεν βλέπω σε τι διαφέρει από τις προτάσεις της Νέας Δημοκρατίας, αδυνατεί δε να αποκτήσει πολιτικό και ιδεολογικό στίγμα σε μια περίοδο που στην Ευρώπη και στην Ελλάδα σαρώνονται δικαιώματα και κατακτήσεις».

Από την ανεξαρτητοποίησή σας το 2011, οι ισορροπίες των πολιτικών δυνάμεων έχουν μεταβληθεί, αλλά και όλο το πολιτικό σκηνικό έχει αλλάξει. Τελικώς, η Ελλάδα χρειάζεται περισσότερες μεταρρυθμίσεις, όπως ισχυρίζεται η κυβέρνηση, ή μια, σύμφωνα με την αντιπολίτευση, «γενναία ρήξη» με τους δανειστές; «Υπάρχει κανείς σήμερα στη χώρα που να πιστεύει πως το πρόβλημά μας είναι η επιβράδυνση των μεταρρυθμίσεων ή οι αντιστάσεις στις μεταρρυθμίσεις; Νομίζω πως και οι ζηλωτές που επικαλούνται αυτό το επιχείρημα ασφαλώς και δεν το πιστεύουν. Η πολιτική της εσωτερικής υποτίμησης οδήγησε σε ασφυξία την οικονομία και την κοινωνία σε απόγνωση. Είμαι πεπεισμένη ότι αυτή η πολιτική είναι απολύτως λανθασμένη και δεν οδηγεί πουθενά και για αυτόν τον λόγο καταψήφισα το δεύτερο μνημόνιο, αφού το διάβασα πολύ προσεκτικά. Χρειάζονται γενναίες αποφάσεις και πάνω απ’ όλα αλήθειες στον ελληνικό λαό, ούτως ώστε να αποφασίσει υπεύθυνα αν επιθυμεί τη συνέχεια ενός επικίνδυνου και αδιέξοδου λάθους ή τον εξαιρετικά ανηφορικό και δύσκολο άλλο δρόμο».

*Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 29 Δεκεμβρίου 2013