Γεμάτη κούτες η ζωή της Eλεωνόρας Ζουγανέλη τον τελευταίο καιρό. Κούτες με τα πράγματά της στο καινούργιο σπίτι της, κούτες στη σκηνή του Σταυρού του Νότου +(plus), όπου εμφανίζεται κάθε Σάββατο, κούτες στις οποίες θα μεταφερθούν σε μερικές εβδομάδες οι στοίβες με την τρίτη ολοκληρωμένη δισκογραφική προσπάθειά της με πρωτότυπο υλικό. Πολυσυλλεκτική δουλειά το «Μετακόμιση τώρα». Περιλαμβάνει από αισιόδοξα, όσο και αποφασισμένα, τραγούδια του Κώστα Λειβαδά (το ένα από αυτά μπάλος, που απευθύνεται στην Ελλάδα και στη δύναμη που δίνει το φως της), λαϊκότροπες μπαλάντες, όπως ο «Ομηρος» (που θα μπορούσε να είχε βρει θέση και στο «Ξημερώνει» της Αλεξίου – και αυτό λέει πολλά), ακόμη και έναν ύμνο, το «Δεν είμαι εγώ», στις ανεξάρτητες, χειραφετημένες γυναίκες. Ο λόγος φρέσκος και σημερινός (ξεχωρίζει το «Μισό του εμείς» του Μίνωος Θεοχάρη, αλλά και το «Να ’σαι καλά» των Καραμουρατίδη – Ευαγγελάτου). Το θέμα μας, όμως, είναι η Ελεωνόρα. Οι αλλαγές στη ζωή της. Η εξέλιξη και η κοσμοθεωρία μιας από τις καλύτερες τραγουδίστριες της γενιάς της.
Μετακόμισες πρόσφατα από τα Μελίσσια στο κέντρο. «Μετακόμιση τώρα», ο τίτλος του νέου άλμπουμ σου. Η ζωή αντέγραψε την τέχνη ή η τέχνη τη ζωή; «Διάφορα πράγματα συμβαίνουν στη ζωή μας που μας ωθούν σε αποφάσεις και αλλαγές. Ηθελα χρόνια να έρθω στο κέντρο της Αθήνας και έφτασε η στιγμή να γίνει πραγματικότητα η επιθυμία μου. Μια δική μου προσωπική εμπειρία έδωσε την αφορμή για το ομώνυμο τραγούδι – συγκινήθηκα όταν μου το έφερε ο Κώστας Λειβαδάς να το ακούσω. Ωστόσο, το νέο άλμπουμ μου σηματοδοτεί και το ξεκίνημα ενός άλλου σταδίου στην καριέρα μου, ο ηλεκτρικός ήχος έχει αντικατασταθεί από φυσικά όργανα, η μπάντα μου, που παίζει οργανικό ρόλο στις ζωντανές εμφανίσεις μου, έχει αναμειχθεί ενεργά στις ηχογραφήσεις. Δεν θα μπορούσε αυτός ο δίσκος μου να έχει το αποτύπωμα ενός ηλεκτρονικού υπολογιστή».
Ακόμη και ο τρόπος με τον οποίο ερμηνεύεις τα νέα τραγούδια είναι πιο αβίαστος και διακρίνεται από περισσότερη εσωτερικότητα… «Μα, το ζητούσαν τα τραγούδια. Αυτά που μου έδωσαν ο Θέμης Καραμουρατίδης και ο Γεράσιμος Ευαγγελάτος, αυτό που έγραψε ο αγαπημένος μου φίλος Μίνως Θεοχάρης. Με συγκίνησε επίσης πολύ βαθιά το “Απαγορεύεται”, σε στίχους Σταύρου Σταύρου και μουσική Μαρίας Παπαγεωργίου. Μιλάει για το πώς είναι να είσαι ο τρίτος άνθρωπος σε μια σχέση, με πολύ τρυφερό τρόπο. Ολοι έχουμε περάσει από αυτό, είτε κυριολεκτικά είτε μη νιώθοντας προτεραιότητα σε μια σχέση».
Το αντέχεις να μην είσαι η προτεραιότητα κάποιου; «Το παίρνω απόφαση και ζω με ό,τι μου αναλογεί. Ούτως ή άλλως, είναι τόσο λίγες οι φορές που είμαστε πραγματικά η προτεραιότητα κάποιου. Οταν συμβαίνει αυτό είναι ευλογία, έχουμε προφανώς βρει τον άνθρωπό μας. Μέχρι, λοιπόν, να τον συναντήσουμε, ζούμε ερωτικές ιστορίες μέσα από τις οποίες μαθαίνουμε τον εαυτό μας».
Στη «Δουλειά» των Κραουνάκη – Νικολακοπούλου, που λες στo live σου, υπάρχει η άλλη όψη του νομίσματος στο θέμα της προτεραιότητας. «Μ’ αυτό που μ’ αγαπάς, ποιο άλλο όνειρο ζωής έχεις ξεγράψει;» ρωτούν οι στίχοι. «Πολλές φορές οι άνθρωποι ξεχνιόμαστε και προκειμένου να μπορούμε να λέμε “σ’ αγαπώ” ξεχνάμε τον εαυτό μας. Για μένα είναι ουσιώδες δύο άνθρωποι που αποφασίζουν να αποκτήσουν κοινή ζωή να μη θεωρούν υποχρεωτικό να εγκαταλείψουν αυτά που αγαπούσαν, αυτά που τους έκαναν να αισθάνονται ζωντανοί, αλλά να προσπαθούν να δημιουργήσουν κάτι καινούργιο, κάτι κοινό, να μεταμορφωθούν. Πιστεύω πολύ στο ρομαντικό κομμάτι του έρωτα και θεωρώ, όσο εξιδανικευμένο και αν ακούγεται αυτό, ότι δεν φθίνει ο έρωτας, δεν φθείρεται, απλώς εξελίσσεται, εμπλουτίζεται με τον καιρό και αλλάζει. Για μένα, όμως, ο στίχος που ξεχωρίζει στη “Δουλειά” είναι το “Εμένα τούτη η διαδοχή με έχει τρομάξει”. Αυτό που ζούμε στο σπίτι μας μάς επηρεάζει βαθιά χωρίς να το καταλαβαίνουμε. Πρέπει να είμαστε σε εγρήγορση αν θέλουμε να ξεφύγουμε από μια προδιαγεγραμμένη πορεία. Δεν θα ήθελα να συμβεί σε μένα, όχι γιατί οι γονείς μου έκαναν κάτι λάθος, αλλά γιατί δεν υπάρχει κανένας λόγος να επαναλάβω ένα συγκεκριμένο μοτίβο. Θέλω να χαράξω τη δική μου πορεία, δεν μου αρέσει το στοιχείο της επανάληψης στη ζωή».
Τη βραδιά που σε είδα στον Σταυρό του Νότου +(plus) ήταν παρούσα και η μητέρα σου, η Ισιδώρα Σιδέρη. Της έριχνα κλεφτές ματιές και μου έκανε εντύπωση ότι δεν σε κοίταζε με καμάρι, αλλά με μεγάλη προσήλωση. Πόσο επικριτική μπορεί να γίνει; «Η μητέρα μου μού λέει τη γνώμη της και εντοπίζει πράγματα που μπορεί εμένα να μου διαφύγουν. Την ακούω, αλλά και γενικά λαμβάνω υπόψη ό,τι μου λένε οι άνθρωποι που εμπιστεύομαι. Δέχομαι τις συμβουλές της, διότι γνωρίζω καλά ότι ως ακροάτρια περνά καλά μαζί μου, έχω την αίσθηση ότι θα ερχόταν να με δει ακόμη και αν δεν ήμουν κόρη της, και με χαροποιεί πολύ αυτό».
Πόσο απαιτητική είσαι απέναντι στους συνεργάτες σου; «Δεν έχω τρελές απαιτήσεις, κατανοώ τα όποια λάθη. Επειδή όμως θέλω να είμαι πάρα πολύ συγκεντρωμένη επάνω στη σκηνή, και αποσυντονίζομαι από μικρά πράγματα, κάτι που οι συνεργάτες μου δεν κατανοούν πάντοτε, ο βασικός λόγος για τον οποίο μπορεί να θυμώσω είναι να μην είμαστε όλοι συγκεντρωμένοι την ώρα που ξεκινάει η παράσταση. Θέλω να είναι όλοι σε επαγρύπνηση, επειδή εγώ εκτίθεμαι και χρειάζεται σεβασμός σε έναν καλλιτέχνη που βγαίνει απροστάτευτος επάνω στη σκηνή. Από τη στιγμή που θα πάρω φόρα και έπειτα αντέχω τα πάντα. Αν είναι όλα εντάξει, μπορώ να κάνω πολλά πράγματα ταυτόχρονα χωρίς να ντρέπομαι. Αν δεν είμαι συγκεντρωμένη, ντρέπομαι. Και αυτό δεν μου αρέσει».
Η φασαρία που προέρχεται από το κοινό πόσο σε ενοχλεί; «Παλαιότερα μου δημιουργούσε νευρικότητα, άρχιζα να τραγουδάω πιο δυνατά χωρίς να υπάρχει λόγος, με ενοχλούσε ο ήχος… Εφέτος είναι καλύτερα τα πράγματα, είναι και θέμα πείρας μάλλον. Θα ήθελα, βέβαια, να τονίσω πως δεν είναι μόνο διασκέδαση ή εκτόνωση αυτό που κάνουμε. Υπάρχει μια ανταλλαγή συναισθημάτων, απόψεων… Πιστεύω πως ό,τι δίνεις παίρνεις. Τώρα που νομίζω ότι έχω εξελιχθεί ως επαγγελματίας, τις φορές που βλέπω ότι το κοινό δεν είναι καλά συντονισμένο θα είμαι απλώς καλή, τις βραδιές όμως που υπάρχει η αίσθηση ότι μπορούν οι θεατές να είναι καλοί δέκτες είμαι διατεθειμένη πραγματικά να τους δώσω τα πάντα».
Υπάρχουν τραγούδια που απευθύνεις κάθε φορά στους ίδιους αποδέκτες; «Οχι, μπορεί όμως με αφορμή ένα τραγούδι κάτι να θυμηθώ, μια εκδρομή, μια προσωπική στιγμή, είτε να χαμογελάω είτε να ταράζομαι – ακόμη και επάνω στη σκηνή».
Λες εφέτος και τη «Δεμένη» της Νατάσσας Μποφίλιου. «Οχι μόνο επειδή είναι φίλη μου η Νατάσσα ή οι δημιουργοί του. Πρόκειται για ένα τραγούδι που με αγγίζει πολύ. Μιλάει για το πώς, χωρίς να το καταλάβεις, βρίσκεσαι δεμένος σε ένα άρμα, στην οικογένειά σου, εν προκειμένω, σε βιώματα που είναι σαφώς και χρήσιμα, μπορούν όμως να σε εγκλωβίσουν αν δεν βρεις τον τρόπο να ανεξαρτητοποιηθείς και να χαράξεις τον δικό σου δρόμο. Οι στίχοι του για τη δική μου κοσμοθεωρία λένε πάρα πολλά. Νομίζω πως δεν θα με δέσμευε πιο πολύ στη ζωή μου τίποτε άλλο όσο το να πρέπει πάντα να ανήκω κάπου».
Ο απογαλακτισμός απαιτεί, ωστόσο, ρήξεις. Τις έχεις κάνει; «Ναι, και το έναυσμα μου το έδωσε η επανάληψη, αυτή είναι η λέξη-κλειδί. Οταν είδα ότι επαναλάμβανα τα ίδια λάθη, τα ίδια μοτίβα συμπεριφοράς, ότι υπήρχαν ανασφάλειές μου που ήθελα να δικαιώνονται, αποφάσισα να αλλάξω. Είχα την τύχη να μπορούν οι δικοί μου να δεχτούν ότι ψάχνω να βρω τον δρόμο μου και ενώ ερχόμαστε συχνά σε σύγκρουση – είμαι και νευρική εγώ και μιλάω άσχημα – στο τέλος είναι ανοιχτοί και μου έχουν αφήσει το περιθώριο να ψαχτώ. Η ρήξη δεν μπορεί να είναι οριστική όταν υπάρχει αγάπη».
Ποιο είναι το μεγαλύτερο μάθημα που σου έχει δώσει ο έρωτας; «Οτι έχω ανάγκη τη συντροφικότητα. Θεωρούσα ότι είμαι πάρα πολύ ανεξάρτητη και ότι θα μπορούσα ίσως να είμαι μια ζωή μόνη. Τελικά δεν ισχύει, τελικά μου αρέσει να έχω ανάγκη κάποιον άνθρωπο».
Σε κατηγορούν συχνά ότι δεν έχεις ξεκάθαρο καλλιτεχνικό στίγμα. Πόσο σε ενοχλεί πια αυτό; «Η δική μου αντίληψη είναι ότι αν δεν θυμίζεις ξεκάθαρα κάποιον σε κατηγορούν ότι δεν έχεις μια καθαρή μουσική ταυτότητα. Αλλες φορές με θυμώνει, άλλες φορές με ισορροπεί, ενίοτε την ψωνίζω λίγο, καμιά φορά αποδέχομαι ότι ok, αυτό συμβαίνει. Πιο παλιά με είχε επηρεάσει, το είχα στο πίσω μέρος του μυαλού μου και προσπαθούσα να το διαψεύσω. Αλλά δεν μπορώ να ζω και να δημιουργώ για να αποδεικνύω την ταυτότητά μου. Αυτό που κάνω δίνει και το στίγμα μου. Είμαι πολύ ευτυχής με αυτά που κάνω. Σε τελική ανάλυση ο χρόνος θα μας κρίνει όλους». l
*H Ελεωνόρα Ζουγανέλη εμφανίζεται στον Σταυρό του Νότου +(plus), Φραντζή 14, Νέος Κόσμος, τηλ. 210 9226 975, κάθε Σάββατο.
**Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 10 Μαρτίου 2013
