Αν θεωρούσες ότι Ελλάδα και animation είναι δύο έννοιες ασύμβατες, τότε το 7ο Διεθνές Φεστιβάλ Animation της Αθήνας, ή αλλιώς 7th Athens ANIMFEST, που ξεκίνησε στην Ταινιοθήκη της Ελλάδος θα σου αλλάξει σίγουρα γνώμη. Από τις 1 ως και τις 7 Μαρτίου οι θεατές θα έχουν τη δυνατότητα να παρακολουθήσουν 21 ταινίες animation ελλήνων καλλιτεχνών που δημιουργήθηκαν με ποικίλες τεχνοτροπίες η κάθε μια.
Ανάμεσα στις φετινές συμμετοχές του 7ου Animfest, εμείς ξεχωρίσαμε πέντε για την πρωτοτυπία και τον ιδιαίτερο χαρακτήρα τους. Οι δημιουργοί τους μπορεί να προέρχονται από διαφορετικούς χώρους, αλλά όλοι τους διαθέτουν αγάπη για το animation και μπόλικη όρεξη για να προσφέρουν κάτι καινούριο σε μια χώρα που το έχει ανάγκη. Θελήσαμε, λοιπόν, να μάθουμε την πηγή της έμπνευσης τους, αλλά και τις τυχόν δυσκολίες που αντιμετώπισαν κατά την παραγωγή της ταινίας τους.
Παναγιώτης Ράππας – The fountain of youth
Ποιος είναι;
Σπούδασε ζωγραφική, χαρακτική και κινούμενο σχέδιο στη Γερμανία. Το 1985 άρχισε να ασχολείται επαγγελματικά με το κινούμενο σχέδιο και μέχρι το 1989 δούλεψε σε διάφορες ταινίες animation για τον κινηματογράφο, στο Βερολίνο και το Μόναχο. Το 1989, όταν ο Steven Spielberg άνοιξε το στούντιο παραγωγής κινουμένων σχεδίων Amblin στο Λονδίνο, ήταν ένας από τους πρώτους που κλίθηκαν να το επανδρώσουν. Το 1995 ίδρυσε στο Λονδίνο την εταιρία παραγωγής Stardust PIictures στην οποία εργάστηκε ως Παραγωγός και Creative Director μέχρι το 1998. Είναι πρόεδρος και Creative Director στην εταιρία παραγωγής Time Lapse Pictures Hellas S.A., με έδρα την Αθήνα. Η εταιρεία έχει στενή συνεργασία με την ομώνυμη της στο Λος Αντζελες και έχουν από κοινού αναλάβει την εκτέλεση πολλών ταινιών κινουμένων σχεδίων για τον κινηματογράφο και την τηλεόραση.
Η υπόθεση.
«Η ταινία είναι βασισμένη σ’ ένα διήγημα του Λευκάδιου Χερν ή Yakumo Koizumi όπως είναι γνωστός στην Ιαπωνία, τη χώρα που υπήρξε η από επιλογή πατρίδα του και την οποία αφορά το μεγαλύτερο μέρος του λογοτεχνικού του έργου. Η ταινία αναφέρεται στην πάντα ενδιαφέρουσα σχέση Άνδρας-Γυναίκα».
Η έμπνευση.
«Ξεκίνησε σαν μια άσκηση στα πλαίσια ενός σεμιναρίου, με θέμα τις ιδιαιτερότητες της σκηνοθεσίας στα κινούμενα σχέδια, που είχα οργανώσει πριν αρκετά χρόνια επιστρέφοντας στην Ελλάδα και σε αναζήτηση συνεργατών. Την επιλέξαμε γιατί μιλάει για πράγματα δύσκολα να περιγραφούν. Ήταν δηλαδή μια πρόκληση εξ αρχής».
Ο σκοπός.
«Οταν κάνω μια ταινία ελπίζω πάντα -και αγωνιώ- να βρει ένα τρόπο να αγγίξει τον θεατή. Τα υπόλοιπα είναι θέμα του θεατή και της ταινίας και εγώ ελάχιστα μπορώ να παρέμβω σ’ αυτή τη σχέση».
Η τεχνοτροπία.
«Η ταινία έχει δημιουργηθεί ψηφιακά (3D animation) υπάρχει όμως μέσα σ’ αυτήν, σαν μια ταινία μέσα στην ταινία, μια ονειρική σκηνή που είναι ένα αφιέρωμα στο έργο του Χοκουσάι του μεγάλου Ιάπωνα χαράκτη και είναι φυσικά δύο διαστάσεων (2D animation) αφού χρησιμοποιήσαμε δικές του εικόνες γι αυτήν».
Η παραγωγή.
«Υπήρξε μακράν η πιο δύσκολη που έχω ποτέ αντιμετωπίσει, χωρίς διάθεση υπερβολής. Θα έπαιρνε πολύ χρόνο να το εξηγήσω αυτό και ίσως δεν έχει και νόημα να το κάνω. Χρωστάω όμως και πρέπει να το κάνω, ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Δημήτρη Παπαδημητρίου που εκτός από την πολύ όμορφη μουσική που έγραψε για την ταινία, επωμίστηκε και τον ρόλο του συμπαραγωγού και μέσα από το Ελληνικό Σχέδιο βοήθησε να ολοκληρωθεί. Αν δεν το είχε κάνει η ταινία σίγουρα δεν θα είχε ολοκληρωθεί».
Animation στην Ελλάδα.
«Δεν υπάρχει κάτι που να είναι εύκολο να γίνει στην Ελλάδα του σήμερα. Αυτό πάλι με γεμίζει ελπίδα. Η «ευκολία» των τελευταίων δεκαετιών μας οδήγησε άλλωστε εδώ που βρισκόμαστε. Για το σινεμά βέβαια ήταν πάντα δύσκολα τα πράματα μιας και ούτε παιδεία αλλά ούτε και πολιτική υπάρχει γύρω απ’ αυτόν. Μόνο ακατάσχετη λογοδιάρροια».
Το μέλλον.
«Έχω πολλά σχέδια και όνειρα, κόντρα σε όλες τις Κασσάνδρες, εγχώριες και εξ αλλοδαπής. Θα ήθελα πριν απ’ όλα, και δουλεύω σκληρά πάνω σ’ αυτό, να καταφέρω να ολοκληρώσω την Σταχομαζώχτρα του Παπαδιαμάντη σε ταινία κινουμένων σχεδίων. Μια ταινία που η κρίση με ανάγκασε να αναβάλλω προσωρινά την παραγωγή της».
Παναγιώτης Τσιμπιρίδης – Beachless
Ποιος είναι;
Έχει σπουδάσει στην Αρχιτεκτονική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης από όπου αποφοίτησε το 2002. Το 2007 παρακολούθησε μαθήματα Maya και αργότερα Animation στο New York University (NYU). Στη συνέχεια ξεκίνησε μεταπτυχιακές σπουδές στο NYU Center for Advanced Digital Applications,από όπου αποφοίτησε την άνοιξη του 2010 ως κάτοχος τουMaster of Science in Digital Imaging & Design. Αυτόν τον καιρό εργάζεται ως CG artist και designer συνδυάζοντας τις μεταπτυχιακές σπουδές του με την αρχιτεκτονική του εμπειρία.
Η υπόθεση.
«Ο ήρωας της ιστορίας πηγαίνει στη θάλασσα για μπάνιο και χαλάρωση, αλλά η παραλία ξαφνικά γεμίζει κόσμο. Στη διαδρομή προς αναζήτηση μιας άλλης, βρίσκει μια μικρή, δυσπρόσιτη παραλία την οποία γεμίζει όμως με τα δικά του αξεσουάρ, στερώντας ο ίδιος από τον εαυτό του αυτό που ουσιαστικά αναζητεί. Συνειδητοποιώντας, όμως, τι πραγματικά θέλει, βρίσκει τελικά τη λύση».
Η έμπνευση.
«Το «Beachless» είναι η διπλωματική μου εργασία για το μεταπτυχιακές μου σπουδές στο ΝYU και ήθελα να έχει κάποια ελληνικά στοιχεία. Εκείνη την εποχή ζούσα και εργαζόμουν στην Αμερική, βίωνα την υπερκατανάλωση στη γενέτειρά της δηλαδή. Το καλοκαίρι του 2009, την περίοδο που έψαχνα το θέμα της διπλωματικής μου, είχα έρθει για διακοπές στη Νάξο. Πηγαίνοντας για μπάνιο στον Άγιο Προκόπη, από τις πιο γνωστές παραλίες, τη βρήκαμε γεμάτη κόσμο που είχε ομπρέλες, ξαπλώστρες, φουσκωτά στρώματα κα. Καθώς προχωρούσαμε στην παραλία για να βρούμε χώρο, είδα έναν κύριο μεσήλικα, λίγο εύσωμο, που είχε μόνο το μαγιώ που φορούσε, να είναι ξαπλωμένος στην άμμο και να απολαμβάνει τον ήλιο. Εκεί αναρωτήθηκα ποιος από όλους ήταν πραγματικά ευτυχισμένος. Έτσι γεννήθηκε στο μυαλό μου η ιδέα για ένα χιουμοριστικό σχόλιο πάνω στην υπερκατανάλωση».
Το νόημα.
«Αν συνειδητοποιείς ποιες είναι πραγματικά οι ανάγκες σου, τότε δεν χρειάζεται να προσπαθείς να τις καλύψεις με δευτερεύοντα πράγματα, αλλά με απλούς τρόπους».
Η τεχνοτροπία.
«Επειδή ήθελα να ζήσω όλη την παραγωγή της ταινίας, από το σενάριο της ιστορίας μέχρι το τελικό μοντάζ, δούλεψα αποκλειστικά μόνος μου, με τις βοηθητικές συμβουλές των καθηγητών μου. Χρησιμοποίησα μια τεχνική mixed media, συνδυάζοντας το 3d animation με 2d backgrounds. Όσον αφορά το ύφος του Beachless, έχει αναφορές στα Modern Design Cartoons του ’50 και του ’60, σε στοιχεία όπως τα εμφανή περιγράμματα και τα γεμίσματα που ακολουθούν χαλαρά το περίγραμμα, που στην ουσία είναι η εποχή που γεννήθηκε η έννοια του καταναλωτισμού».
Ο χρόνος.
«Η διπλωματική εργασία αναπτύχθηκε σε δύο εξάμηνα. Στο πρώτο έγινε το pre-production, δηλαδή ο σχεδιασμός της ταινίας, με τη συγγραφή του σεναρίου, το σχεδιασμό του χαρακτήρα, των αντικειμένων και των σκηνικών, των storyboards κλπ, ενώ στο δεύτερο η παραγωγή και το post-production, όπου έγινε και η σύνθεση του τελικού αποτελέσματος. Μετά τη σχολή, ωστόσο, συνέχισα να το δουλεύω σποραδικά, ώσπου αποφάσισα ότι έπρεπε να σταματήσω και έτσι το έστειλα να γυρίσει στα φεστιβάλ. Ακόμα βλέπω πράγματα όμως που θα ήθελα να διορθώσω».
Animation στην Ελλάδα.
«Υπάρχουν στούντιο που κάνουν καλές δουλειές, όπως και αξιόλογοι ανεξάρτητοι δημιουργοί. Τα τελευταία χρόνια υπάρχει ένα ρεύμα προς αυτή την κατεύθυνση. Την συγκεκριμένη περίοδο βέβαια, τα πράγματα είναι δύσκολα σε όλους τους τομείς».
Το μέλλον.
«Έχω ξεκινήσει να δουλεύω κάτι σε επίπεδο σεναρίου και στο μέλλον θα ήθελα να ασχοληθώ περισσότερο με το animation παρά με την αρχιτεκτονική, αν και ακόμα ασχολούμαι παράλληλα και με τα δύο. Το animation είναι πάρα πολύ εκφραστικό και μου αρέσει το γεγονός ότι, παρόλες τις δυσκολίες, έχω τη δυνατότητα να δημιουργήσω κάτι ολοκληρωμένο».
Όλγα Ευαγγελίδου – Bringing out the unwashed
Ποια είναι;
Τελειόφοιτη της Ανώτατης Σχολής Καλών Τεχνών Αθήνας και έχει πραγματοποιήσει την πτυχιακή της εργασία τον Ιούλιο του 2011, μέρος της οποίας αποτέλεσε και το animation «Βγάζοντας τα άπλυτα στη φόρα». Η πτυχιακή είχε τίτλο «Δε μου αρέσει το ψυγείο» και ήταν μία εικαστική performance. Τον Οκτώβριο του 2011 κατέκτησε το Α’ βραβείο στο Διαγωνισμό Νέων σχεδιαστών (Next Generation) του Athens Fashion Week, ενώ το Σεπτέμβριο του 2012 θα εκπροσωπήσει την Ελλάδα στο Διεθνή Διαγωνισμό Νέων Σχεδιαστών της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας Ένδυσης (iaf) που θα διεξαχθεί στο Πόρτο της Πορτογαλίας.
Η υπόθεση.
«Η ταινία «Βγάζοντας τα άπλυτα στη φόρα» είναι πολύ μικρής διάρκειας και δείχνει μία πάνινη κούκλα, που έχω κατασκευάσει, να γεννάει είδη κουζίνας, όπως πιάτα, ποτήρια, τσαγιέρες κ.α.».
Η έμπνευση.
«Η ιδέα για αυτό το animation προέκυψε από το γεγονός ότι συνειδητοποίησα πως οι κούκλες που κυκλοφορούν στην αγορά και είναι αυτές με τις οποίες μεγαλώνουν τα περισσότερα κορίτσια δεν έχουν γεννητικά όργανα, ενώ ακόμα και οι κούκλες που είναι κατασκευασμένες έτσι ώστε να γεννάνε, απλά ανοίγει η κοιλιά τους και βγαίνει το «μωρό». Επιπλέον, ένα άλλο παιδικό παιχνίδι για τα κορίτσια συνήθως είναι τα κουζινικά και γενικώς ό,τι έχει να κάνει με τις δουλειές του σπιτιού».
O σκοπός.
«Να σχολιάσω τα πρότυπα με τα οποία μεγαλώνουν τα κορίτσια. Δεν έχω σκοπό να μεταδώσω ένα συγκεκριμένο μήνυμα παρά μόνο να εκφράσω τη δική μου άποψη. Εξάλλου ο καθένας αντιλαμβάνεται με διαφορετικό τρόπο τα ερεθίσματα που δέχεται και τα αξιολογεί με βάση τη δική του κρίση».
Η τεχνοτροπία.
«Το stop-motion».
Η παραγωγή.
«Ηταν σχετικά απλή αλλά απαιτούσε μία διαδικασία. Επίσης θα ήθελα να αναφέρω ότι στο τελικό μοντάζ με βοήθησε ο Σωτήρης Φωκέας, συμφοιτητής μου στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών Αθήνας, χωρίς τη βοήθεια του οποίου δε θα είχα καταφέρει να ολοκληρώσω την ταινία».
Animation στην Ελλάδα.
«Να δημιουργείς θεωρώ πως είναι εύκολο αν έχεις τη διάθεση να το κάνεις. Το ζήτημα είναι μπορείς να εργάζεσαι παράλληλα και σε κάτι άλλο για να είσαι οικονομικά ανεξάρτητος».
Το μέλλον.
«Επόμενος στόχος μου, αφού ολοκληρώσω τις σπουδές μου στη Σχολή Καλών Τεχνών, είναι να παρακολουθήσω κάποιο μεταπτυχιακό τμήμα του εξωτερικού στον τομέα της ενδυματολογίας».
Πηνελόπη Κόκκαλη και Άλκηστης Κοκορίκου – Dream of living
Ποιες είναι;
Η Πηνελόπη Κόκκαλη είναι απόφοιτη της Σχολής Φωτογραφίας και Οπτικοακουστικών Τεχνών του ΑΤΕΙ Αθήνας και η Άλκηστης Κοκορίκου, είναι φοιτήτρια στο Τμήμα Μηχανικών Σχεδίασης Προϊόντων και Συστημάτων του Πανεπιστημίου Αιγαίου.
Η υπόθεση.
«Είναι ένας ζητιάνος, ο οποίος περνάει τις μέρες του ζητιανεύοντας σε μια πόλη. Κάτι χαρτάκια έρχονται κάποια στιγμή στα χέρια του και έτσι αρχίζει και έχει νόημα στη ζωή γιατί ξεκινάει να κάνει και άλλα πράγματα. Τα χαρτάκια αυτά είναι στην ουσία κομμένες λέξεις από γράμματα, και από μόνος τα συνδυάζει για να δει το αποτέλεσμα που θέλει, κάτι που θα ήθελε ο ίδιος να ακούσει ή να του γράψουν».
Η έμπνευση
«Αρχικά, θέλαμε απλά να κάνουμε ένα animation με πλαστελίνη. Σιγά σιγά προσπαθήσαμε να σκεφτούμε τι ακριβώς μας λείπει από τους ανθρώπους, τι έχουμε πραγματικά ανάγκη και καταλήξαμε σε αυτό το σενάριο. Ενώ, δηλαδή, είναι κάποιος που ζητιανεύει για λεφτά, στην πραγματικότητα ζητιανεύει συναισθήματα».
Το νόημα.
«Ότι πραγματικά μεγαλύτερη σημασία έχουν τα συναισθήματα και οι σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων, παρά τα χρήματα. Ευτυχία έχουμε με αυτόν τον τρόπο και όχι με τα χρήματα. Τώρα ειδικά με την οικονομική κρίση ερχόμαστε πιο κοντά, γιατί έχουμε ανάγκη ο ένας να στηρίζει τον άλλο».
Η τεχνοτροπία.
«Είναι «stop motion animation». Τα κουκλάκια έχουν σκελετό από σύρμα, από έξω πλαστελίνη και μετά τα ρουχαλάκια τους που τα ράψαμε εμείς. Ουσιαστικά χρησιμοποιήσαμε μία αποθήκη που υπάρχει στο δικό μου σπίτι. Τα σκηνικά είναι από χαρτί μακέτας, απλό χαρτί και είναι ζωγραφισμένα με τέμπερες. Με μία φωτογραφική κάναμε εμείς τις λήψεις καρέ καρέ»
Η παραγωγή.
«Το δύσκολο ήταν να βρούμε το σωστό μέγεθος για τα κουκλάκια, αλλά και τον τρόπο που θα σταθούν και θα περπατήσουν. Χρειάζεται όρεξη και υπομονή, ειδικά με αυτό που φτιάξαμε εμείς. Για πέντε δευτερόλεπτα βίντεο μπορεί να κάναμε και 2 ώρες. Το animation χρειάστηκε συνολικά έναν χρόνο για να δημιουργηθεί, αν και βέβαια δεν ασχολιόμασταν και κάθε μέρα».
Το μέλλον.
Η Πηνελόπη ετοιμάζει μία ακόμα ταινία animation με «Flash Adobe» και «2D» και η Άλκηστης τελειώνει την πτυχιακή της.
Ντίνος Θεοδοσίου – Doglife
Ποιος είναι;
Δημιούργησε το 2004 την εταιρεία «Avi 3d Animation», η οποία ξεκίνησε φτιάχνοντας 3d animation ταινίες για πρώτη φορά στην Ελλάδα. Από τότε η εταιρεία έχει κάνει την παραγωγή πάρα πολλών ταινιών, όλες 3d animation, διάρκειας πάνω από 7 ώρες συνολικά, ενώ από το 2009 φτιάχνει και 3D-στερεοσκοπικές ταινίες .
Η υπόθεση.
«Τέσσερις φίλοι, τέσσερις μουσικοί-σκυλιά, μένουν μαζί σε μια μονοκατοικία στην Αθήνα. Ο Μπάμπης είναι ο κιθαρίστας, ο κολλητός του φίλος, ο ηλίθιος Μπούλης-Μπούλης είναι στα ντραμς, ο Τόνυ στο αρμόνιο και ο Αχιλλέας είναι ο μπασίστας. Ο κακός Μπουλντόγκ, επιχειρηματίας και μάγος, που ζει σ’ έναν πύργο στο δάσος, βάζει τον ιδιόρρυθμο μπράβο του να απαγάγει την όμορφη Αρετή, την αγαπημένη του Μπάμπη. Ο Μπάμπης και ο Μπούλης-Μπούλης, με τη βοήθεια του γυναικά, σοφού Γερο-σκύλου, του καλού μάγου, ξεκινάνε να την σώσουν. Είναι μια κωμωδία μουσική για όλες τις ηλικίες».
Η έμπνευση.
«Αρχικά, επέλεξα σκύλους για προσωπικούς λόγους, επειδή είχα όλα τα χρόνια σκυλιά. Στην ουσία. ήθελα να κάνω μια ταινία για μια παρέα που παίζει μουσική. Εμπνεύστηκα, λοιπόν, από τους δικούς μου φίλους, γιατί είμαστε και εμείς μια παρέα ροκάδες που έχουν συγκρότημα, τους «Vipers». Ακόμα και το σπίτι που φαίνεται στην ταινία είναι το παλιό μου σπίτι στον Νέο Κόσμο. Το σενάριο έχει το στοιχείο του παραμυθιού και καλό τέλος, κάτι που μου αρέσει πολύ».
Η παραγωγή.
«Έγινε με δικά μου μέσα, δεν είχα κάποια χρηματοδότηση ή επιχορήγηση. Ήταν για μένα ένας άθλος που κράτησε συνολικά δύο χρόνια, αλλά τελικά την έφτιαξα. Βοήθησαν πολύ και οι φίλοι που έκαναν τις φωνές, όπως ο Κώστας Παπανικολάου που κάνει τη φωνή του κακού. Όλα γινόταν, λοιπόν, πιο εύκολα όταν μαζευόμασταν όλοι η παρέα μαζί και γράφαμε το σενάριο με αναμμένο τζάκι και κρασί».
Animation στην Ελλάδα.
«Δυστυχώς είναι λίγοι αυτοί που δημιουργούν ταινίες 3D επαγγελματικά στην Ελλάδα. Εγώ το animation το έχω μάθει από μόνος μου διαβάζοντας βιβλία».
Το μέλλον.
«Ο στόχος μου είναι, αν και δεν έχω πολλές γνωριμίες, να καταφέρω να πάω το «Doglife» στον κινηματογράφο, να κάνω, δηλαδή, μια καλή παραγωγή και να βγει στις αίθουσες. Ετοιμάζω και μια καινούρια ταινία πάλι με τα 2 σκυλιά. Αυτή τη φορά όμως θα ‘ρθουν γκαφατζήδες εξωγήινοι να κατακτήσουν τη γη και αυτοί θα τους σταματήσουν».
*7th Athens AnimFest International Animation Festival 2012
1- 7 Μαρτίου 2012 στην Ταινιοθήκη της Ελλάδος (Ιεράς Οδού 48, Μετρό: Στάση Κεραμεικός, Tηλ.: 210 36 12 046)
Απογευματινή Προβολή (17:30-19:30) Είσοδος: 5 ευρώ τα δύο άτομα
Βραδινές Προβολές (19:30-21:30 & 21:30-23:30) Είσοδος: 5 ευρώ ανά άτομο
Η πλειοψηφία των ταινιών δεν έχει διαλόγους. Όσες έχουν, φέρουν αγγλικούς υπότιτλους.
