Η ομάδα «Bad Boys of Dance» παρουσιάζει την παράσταση «Rock the Ballet» στο θέατρο Μπάντμιντον (26/1 ως 29/1) και στο Μέγαρο Μουσικής της Θεσσαλονίκης (31/1 και 1/2). Είχαμε μιλήσει με τον Ράστα Τόμας, χορευτή, ιδρυτή και σκηνοθέτη της ομάδας, οπότε μάλλον και πιο «κακό».

Για την τιμωρία

«Σε ένα αυτοκινητικό ατύχημα, όταν ήμουν περίπου δύο ετών, έσπασα το πόδι μου και ο γιατρός είχε πει ότι ίσως να μην μπορέσω να περπατήσω καλά. Ο πατέρας μου το πήρε βαριά, αποφάσισε να με βάλει σε πρόγραμμα φυσιοθεραπείας και αργότερα με πήγε να κάνω γυμναστική και τάε κβο ντο. Μετά, με “έγραψε” καράτε, μπάσκετ και μπέιζμπολ. Οταν ήμουν εφτά ετών, μου είπε “αν δεν βελτιώσεις τις επιδόσεις σου στο καράτε, θα σου βάλω τουτού” και εγώ είπα “μα, αυτά είναι για τα κορίτσια, δεν θα μου το έκανες ποτέ αυτό, δεν θέλω με τίποτε να ασχοληθώ (και) με τον χορό”. Την επομένη, ως τιμωρία, βρέθηκα σε μια αίθουσα μπαλέτου – το μισούσα για περίπου τέσσερα χρόνια. Αλλά αργότερα, σε ηλικία περίπου έντεκα ετών, άρχισα να το εκτιμώ. Μάλιστα, κατάφερα να πάρω πλήρη υποτροφία για την Ακαδημία Κίροφ της Ουάσιγκτον, όπου οι καθηγητές μου μού είπαν ότι είμαι πραγματικά πολύ καλός. Με πίεσαν πολύ και έγινα ό,τι είμαι σήμερα».

Για τα πρότυπα

«Εχω πει και στο παρελθόν ότι η κομψότητα και η τεχνική του Μπαρίσνικοφ, η δύναμη και η πειθαρχία του Μπρους Λι, το πάθος του Μαίκλ Τζάκσον είναι τα χαρακτηριστικά που προσπαθώ να ενσωματώσω και στην ομάδα μας. Αυτοί οι τρεις άνθρωποι είναι τα πρότυπά μου, με εμπνέουν διότι πρόκειται για τους καλύτερους. Δεν νομίζω ότι υπάρχει μεγαλύτερη προσωπικότητα στον χορό από τον Μιχαήλ Μπαρίσνικοφ: Οταν χορεύει, το θέαμα είναι όσο καλύτερο γίνεται, δεν πάει άλλο. Εχει βάλει τον πήχη τόσο ψηλά που δεν γίνεται να βρεθεί κάτι καλύτερο. Πρόκειται για την απόλυτη τελειότητα».

Για την ίδρυση της ομάδας

«Αρχικά, πήγαινα ως χορευτής από ομάδα σε ομάδα, μου άρεσε να μαθαίνω και να κάνω πολλά διαφορετικά πράγματα. Αλλά κάποια στιγμή, όταν ένιωσα ότι δεν μπορούσα να βρω ένα “σπίτι”, βαρέθηκα. Και σκέφτηκα ότι ο χορός δεν είναι η τέχνη του σόλο, ότι δεν μπορώ να συνεχίσω να είμαι σολίστ για όλη μου τη ζωή. Σκέφτηκα ότι, για να έχω την καριέρα που ονειρεύομαι, πρέπει να βρω μια ομάδα, και αφού δεν μπορούσα να βρω μια ομάδα η οποία να είναι όπως τη θέλω, είπα να φτιάξω τη δική μου. Και μάλιστα στην αρχή αποφάσισα τα μέλη της να είναι μόνο άντρες σκεπτόμενος ότι αυτό είχε αποδειχτεί επιτυχία στη μουσική βιομηχανία: οι Beatles, οι Rolling Stones, όλες οι μπάντες αυτού του βεληνεκούς ήταν αντρικές».

Για το χαρακτηρισμό το «παιδί θαύμα»

«Ναι, με έλεγαν “παιδί θαύμα”, αλλά τώρα δεν είμαι πια παιδί, είμαι άνδρας. Οπότε, δεν μπορώ πια να αποδέχομαι αυτόν τον “τίτλο”. Πάντως, όταν είσαι “παιδί θαύμα”, δεν το καταλαβαίνεις ότι είσαι, και μάλιστα το παίρνεις ως δεδομένο διότι δεν είσαι υποχρεωμένος να δουλέψεις τόσο σκληρά ή να προσπαθήσεις τόσο πολύ όσο άλλοι, σου “βγαίνουν” όλα πιο φυσικά. Το ότι ήμουν “παιδί θαύμα” στον χορό, ίσως μου έδινε τη δυνατότητα να είμαι κατά κάποιον τρόπο τεμπέλης. Και ήταν ωραία να μεγαλώνω με αυτήν την ιδέα, αλλά για λίγο. Διότι αργότερα, με τη σκέψη ότι μεγαλώνω, φοβήθηκα. Με απασχόλησε πώς μπορώ να κάνω το επόμενο βήμα, να γίνω σοβαρός καλλιτέχνης. Ξέρετε, από 10 ως 20 ετών, μέσα σε αυτή τη δεκαετία της ζωής, και όσο εσύ είσαι “παιδί θαύμα”, υπάρχουν άλλοι πολλοί άνθρωποι που προσπαθούν και δουλεύουν σκληρά. Οπότε, κάποια στιγμή, γύρω στα 20, βλέπεις ότι υπάρχουν άλλοι άνθρωποι οι οποίοι είναι εξίσου θαυμάσιοι. Οπότε, το γεγονός ότι κάποτε ήσουν κάτι πολύ ιδιαίτερο, δεν σημαίνει ότι θα είσαι για πάντα. Είναι σαν ένα μωρό να μιλάει πολύ νωρίτερα από τα άλλα. Είναι ένα ιδιαίτερο μωρό, αλλά δεν θα είναι ιδιαίτερο παιδί όταν φτάσει πέντε ετών, διότι τότε θα μιλούν και τα υπόλοιπα παιδιά».