Η Σατίλα είναι ο περίφημος προσφυγικός καταυλισμός, στη νότια, φτωχική μεριά της Βηρυττού, που δημιουργήθηκε το 1949 για να στεγάσει παλαιστίνιους πρόσφυγες.Πρόκειται για μια υποβαθμισμένη συνοικία της πρωτεύουσας, στην οποία καταφεύγουν οι πλέον ευάλωτοι πληθυσμοί. Κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου στο Λίβανο το 1982, η Σατίλα ήρθε στο φως της δημοσιότητας για τη σφαγή χιλιάδων πολιτών που ζούσαν μέσα στον καταυλισμό, ενώ μετά την έναρξη του εμφυλίου στη Συρία, εκεί κατέφυγαν κυρίως οι φτωχοί Σύριοι που αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν με την οικογένειά τους το σπίτι τους για να σωθούν. Υπολογίζεται ότι περισσότεροι από 15.000 Σύριοι κατέφυγαν στη Σατίλα.
Οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα δημιούργησαν τον περασμένο Σεπτέμβριο μια κλινική στο κέντρο της συνοικίας, όπου συρρέουν καθημερινά εκατοντάδες ασθενείς -κυρίως γυναίκες με παιδιά. Η κλινική παρέχει πρωτοβάθμια περίθαλψη, φροντίδα σε χρόνιους ασθενείς και ψυχολογική υποστήριξη σε ανθρώπους που δεν έχουν πρόσβαση σε καμία υπηρεσία υγείας. Επίσης, παρέχεται φροντίδα για τις περιπτώσεις που χρήζουν άμεσης χειρουργικής επέμβασης και οι ασθενείς παραπέμπονται στα δύο νοσοκομεία με τα οποία συνεργάζεται η οργάνωση. Μάλιστα, οι ανάγκες είναι τόσο μεγάλες για τον πληθυσμό, ώστε σύντομα θα δημιουργηθεί και μια μαιευτική κλινική.
Η καθημερινότητα της προσφυγιάς
Στην κλινική των Γιατρών Χωρίς Σύνορα συναντήσαμε μια 29χρονη μητέρα τεσσάρων παιδιών πρόσφυγα από τη Συρία, η οποία ήταν και έξι μηνών έγκυος. Φαινόταν τρομαγμένη. Ηθελε πολύ να μας μιλήσει, αλλά ο φόβος της δεν της επέτρεπε να φωτογραφηθεί δημόσια.
«Κατάγομαι από την πόλη Χομς. Εκεί έμενα με την οικογένειά μου, τον άντρα μου και τα παιδιά μου. Ο άντρας μου είχε τη δική του δουλειά, ένα βουλκανιζατέρ αυτοκινήτων. Ηταν αρκετά καλή δουλειά και ζούσαμε αξιοπρεπώς στη Συρία. Μερικές φορές, μάλιστα, δίναμε χρήματα σε κάποιους που είχαν ανάγκη. Τώρα ο άντρας μου κάνει την ίδια δουλειά ως υπάλληλος και κερδίζει 100 δολάρια την εβδομάδα.
Πριν από ένα χρόνο ήρθαμε στη Σατίλα με τους γονείς του άντρα μου. Εδώ κι ένα μήνα όμως μένουμε μόνοι μας. Μου είναι πολύ δύσκολο να τα βγάλω πέρα χωρίς βοήθεια. Αισθάνομαι πολύ άσχημα για την αλλαγή που μας επεφύλασσε η ζωή. Βιώνουμε μια πολύ άσχημη κατάσταση. Εδώ, στον Λίβανο, έπρεπε να επισκεφθώ πολλούς γιατρούς για τα παιδιά μου, τα οποία εμφάνισαν άσθμα λόγω της υγρασίας και των συνθηκών διαβίωσης.
Αυτό που με απασχολεί περισσότερο εδώ είναι η ασθένεια των παιδιών μου, καθώς και το ύψος του ενοικίου, το οποίο είναι 300 δολάρια το μήνα. Πρέπει να τα βγάζουμε πέρα με τα 100 δολάρια που περισσεύουν. Κάποιες φορές δεν τα καταφέρνουμε και ζητάμε υποστήριξη από άλλους συγγενείς.
Το σπίτι μας στη Συρία έχει καταστραφεί ολοσχερώς. Ημασταν μια εβδομάδα χωρίς φαγητό και νερό. Γέννησα το ένα παιδί κατά τη διάρκεια του πολέμου στο τοπικό νοσοκομείο που λειτουργούσε. Το παιδί όμως είχε αναιμία και έπρεπε να μείνει στο νοσοκομείο, ενώ εγώ έπρεπε να φύγω. Δεν μπορούσα να δω το παιδί μου για μια εβδομάδα. Ημουν τρομοκρατημένη. Οταν μας ειδοποίησαν ότι όλα ήταν καλά, ο άντρας μου πήγε και πήρε το παιδί από το νοσοκομείο και το έφερε στο σπίτι.
Οι περισσότεροι συγγενείς μας έφυγαν από τη Συρία. Βέβαια, οι πιο πολλοί δεν ξέρω καν που βρίσκονται αυτή τη στιγμή. Εχουμε χάσει επαφή. Ελπίζω να επιστρέψουμε κάποια στιγμή στη Συρία. Ωστόσο, φοβάμαι ότι θα συμβεί κάτι κακό στην οικογένειά μου. Μέχρι να αλλάξει η κατάσταση προτιμώ να μείνουμε στη Βυρηττό, παρά τις δυσκολίες. Αργότερα, σίγουρα θα ήθελα να επιστρέψουμε στη Συρία».
Δημήτρης Ρουμπής, Υπεύθυνος Τύπου Γιατρών Χωρίς Σύνορα
Γιατροί χωρίς Σύνορα
Για περισσότερες πληροφορίες:support.msf.gr,τηλ. 210 5200 500
Για κατάθεση χρημάτων:ALPHA BANK: 104-00-2786014420
