Αθηνά Ανδρεάδη, τραγουδίστρια και τραγουδοποιός με έδρα το Λονδίνο.Γράφω πολύ αυτήν την περίοδο. Πηγές έμπνευσης είναι ο έρωτας, η μάνα (και η μητέρα, αλλά και η πατρίδα, καθώς και η πνευματική μας μάνα), η ελληνική φύση, η θάλασσα και το φως. Ερχομαι στην Ελλάδα συχνά και γράφω κοιτάζοντας τη θάλασσα και τα βουνά κάτω από αυτό το ευλογημένο φως της Ελλάδας.
Με εμπνέουν η ποίηση του Σεφέρη, τα λόγια του Καζαντζάκη, άνθρωποι όπως ο Εκχαρτ Τόλε, που μας θυμίζουν ποιοι αλήθεια είμαστε, το χαμόγελο ενός παιδιού, μια καλή πράξη που δεν ζητάει ανταπόδοση, οι αντιθέσεις της ζωής.
Το ελληνικό κοινό είναι ιδιαίτερα θερμό. Και βέβαια είναι μοναδικό να τραγουδάς κάτω από τον ξάστερο ουρανό, με το αεράκι και τις μυρωδιές της ελληνικής φύσης.
Αν δεις τις δύσκολες στιγμές ως ευκαιρία για εξέλιξη, τότε βλέπεις τη ζωή πιο σφαιρικά και δεν μεγεθύνεις τις δυσκολίες. Ισως το πιο δύσκολο πράγμα είναι να μάθουμε να ακούμε και να εμπιστευόμαστε τη φωνή μέσα μας, όχι το μυαλό με τους φόβους του, που καμιά φορά μάς μπερδεύουν.
Μου αρέσει που είμαι με το ένα πόδι στο Λονδίνο και το άλλο στην Ελλάδα. Αν όμως αποφάσιζα να κάνω οικογένεια, μάλλον θα γυρνούσα στην Ελλάδα, διότι το θεωρώ καλύτερο μέρος να μεγαλώσεις τα παιδιά σου.
Η Αθήνα έχει προσεγγίσει το Λονδίνο από άποψη πολιτιστικών δρώμενων. Τελευταία έχουν αρχίσει να γίνονται πολλά πράγματα και στη Θεσσαλονίκη, και μου αρέσει πολύ αυτό. Αννα Ρεζάν-Κριτσέλη, ηθοποιός, τραγουδίστρια, μοντέλο
Πολλά τραγούδια με εμπνέουν. Νομίζω ότι το «Γκρέκο μασκαρά» του Γιάννη Μηλιώκα είναι πολύ επίκαιρο, ειδικά οι στίχοι «τσίρκο παράγκα φίρμα γκρέκα» και «φράγκο ρεζέρβα φαλιμέντο περκέ μαντζάρε σοσιαλίστε κομπανία». Και ο νοών νοείτο. Για να μη φανώ πολύ απαισιόδοξη, θα ήθελα να αναφέρω και το «Κοίτα μια νύχτα» της Χαρούλας Αλεξίου, επειδή περιέχει τον ελπιδοφόρο στίχο «και μες στην παρακμή της χτυπάει και Ολυμπιάδα».
Εχω ζήσει στο Λος Αντζελες. Μου έλειπε η Αθήνα όταν ήμουν εκεί. Καμιά φορά έλεγα: «Τι ωραία που θα ήταν να πεταγόμουν στο κέντρο, στο στέκι μου». Δεν ήμουν όμως η μόνη Ελληνίδα. Μαζευόμασταν μερικές φορές, βάζαμε Μητροπάνο στο αυτοκίνητο, πηγαίναμε στου Tony’s να φάμε καλαμάκια, να χορέψουμε νησιώτικα και να πιούμε ελληνικό καφέ.
Για τη συνεργασία μου με τον Ρομπέρτο Μπενίνι στην ταινία «La commedia di Amos Poe» τι να πω; Ούτε στα πιο τρελά μου όνειρα δεν φανταζόμουν ότι μπορεί να συνέβαινε ποτέ.
Ilia Darlin’, τραγουδίστρια
Η Αθήνα είναι το σπίτι μου. Το Λονδίνο είναι ένας σταθμός στην καριέρα μου. Αγαπώ καθεμία πόλη για διαφορετικούς λόγους και με ενώνουν και με τις δύο πρωτεύουσες δυνατοί δεσμοί. Οταν σκέφτομαι την Αθήνα, μου έρχονται στον νου η οικογένειά μου, οι φίλοι μου, ο Λυκαβηττός, το Θησείο, οι βόλτες στον ήλιο. Αν μου πεις Λονδίνο, στο μυαλό μου έρχονται λέξεις όπως έμπνευση, δουλειά, δημιουργία, ένταση, συνεργασία, ενθουσιασμός. Οι δικοί μου μου λείπουν, μου λείπει και το φαγητό αλλά και η αύρα του τόπου. Ακούω πάρα πολλή ελληνική μουσική τελευταία. Από το καλλιτεχνικό μου όνομα είναι ολοφάνερο, νομίζω, ποιο τραγούδι θεωρώ ότι εκφράζει την ελληνικότητα. «Τα παιδιά του Πειραιά» του Μάνου Χατζιδάκι στην πρώτη του εκτέλεση, με τη φωνή της Μελίνας Μερκούρη.
Δανάη Επιθυμιάδη, ηθοποιός του Μπρόντγουεϊ
Δεν έχω καθόλου επαγγελματική εμπειρία στην Ελλάδα. Αυτό που ξέρω σίγουρα είναι ότι στη Νέα Υόρκη υπάρχει καλύτερη ενημέρωση όσον αφορά τις οντισιόν. Μαθαίνεις από παντού για αυτές και, άμα έχεις τη διάθεση, μπορείς να κάνεις οντισιόν και κάθε μέρα. Πράγμα που σημαίνει περισσότερες ευκαιρίες.
Στη Νέα Υόρκη είναι πολύ πιο σπιντάτοι οι ρυθμοί. Ξυπνάς το πρωί νωρίς και τρέχεις από δουλειά σε κάστινγκ, από κάστινγκ σε πρόβα και από πρόβα σε γύρισμα και γυρίζεις σπίτι σου να κοιμηθείς. Αυτό από τη μία σε κάνει να είσαι συνεχώς σε μια εγρήγορση που είναι πολύ δημιουργική, αλλά από την άλλη, για να βγεις με τους φίλους σου, πρέπει να το έχετε κανονίσει καιρό πριν.
Το θέατρο είναι ομαδικό σπορ. Δεν υπάρχει χώρος για σταριλίκια και άμα δεν ξέρεις να είσαι επαγγελματίας, να είσαι στην ώρα σου, να ξέρεις τα λόγια σου από πριν, ακόμη και αν είσαι ο πιο ταλαντούχος, θα χαθείς. Υπάρχει, λοιπόν, μια αξιοκρατία που με κάνει να νιώθω ότι είμαι στον σωστό δρόμο.
Οσο περίεργο και να ακούγεται αυτό, καθότι ζω στο εξωτερικό έξι χρόνια τώρα, η γλώσσα μας είναι κάτι που όσο καλά και να τα μιλάω τα αγγλικά, μου λείπει πάντα. Η Νέα Υόρκη είναι υπέροχη πόλη αλλά αρκετά μοναχική. Επειδή το επάγγελμά μου είναι αρκετά σκληρό και έχει, εκτός από μεγάλες χαρές και δημιουργία, και πολλή απογοήτευση, κάποιες φορές έχω την ανάγκη να με πάρει η μαμά μου αγκαλιά να μου πει πως όλα θα πάνε καλά.
Sugahspank!, τραγουδοποιός και τραγουδίστρια, μια soul πριγκίπισσα στην Ελλάδα των μπουζουκιών που συνθέτει μουσική από τα 14 της.
Με εμπνέουν τα πάντα: βιβλία, παλιές φωτογραφίες κ.ά. Φτάνει να έχω τη διάθεση να το παρατηρήσω και να βρω τη σύνδεση με τον στόχο μου. Και φυσικά οι μικρές στιγμές παράνοιας, το μυαλό το ίδιο.
Θέλω να συμβάλω στην εξέλιξη της μουσικής και στην αποδόμησή της. Να κάνω μουσική για τον Θεό και τον διάβολο.
Στην Ελλάδα επικρατούν η λαμογιά, η στενομυαλιά και η έλλειψη φαντασίας. Αλλά νομίζω ότι στις επόμενες γενιές θα γίνει μεγάλο ξεσκαρτάρισμα. Οι νέοι άνθρωποι είναι εξαιρετικά εξελιγμένοι ως Ελληνες.
Ακόμη και στο mainstream, ενδεικτικό του επιπέδου μιας χώρας, οι παραγωγές έχουν βελτιωθεί, τα βιντεοκλίπ και το styling έχουν ξεφύγει! Ουσιαστικά, βέβαια, λίγοι έχουν πάει ένα βήμα παραπέρα. Και επειδή είναι σοβαροί άνθρωποι, αρνούνται να παίξουν το παιχνίδι που απαιτείται, και έτσι δεν ακούγονται, αφού δυστυχώς οι διαφορετικές πλατφόρμες είναι λιγοστές.
Οι δημιουργικοί άνθρωποι σπάνια καταφέρνουν να ξεφύγουν από τις λούπες του μυαλού τους ή να μην επαναπαυτούν στο ταλέντο τους. Χρειάζεται συνήθως ένα γερό χαστούκι για να προχωρήσουν. Σε μένα ήταν ένα πρόβλημα υγείας.
