Οι νεαροί ιδιοκτήτες πριν από μία πενταετία πρωτοσυναντήθηκαν με το νεοκλασικό της Καστέλας, το οποίο έχανε οριστικά και με σταθερά βήματα το παιχνίδι με τον χρόνο. Μια χαλαρή βόλτα υπήρξε καθοριστική και για το σπίτι και για τους ίδιους: εκείνοι εγκατέλειψαν τα βόρεια προάστια και αυτό ξαναγεννήθηκε χάρη στην καλή του τύχη να βρεθεί στα χέρια της αρχιτέκτονος Στέλλας Κωνσταντινίδη.
«Το στοίχημα», όπως λέει η ίδια, «ήταν να διατηρηθεί ο χαρακτήρας του σπιτιού, οι τρεις όροφοι του οποίου έχουν χτιστεί σε τρεις διαφορετικές εποχές (1875, 1910, τώρα), και καθεμία έχει το δικό της ύφος. Παράλληλα, έπρεπε να σχεδιαστεί ένα σύγχρονο σπίτι που να απαντά σε όλες τις ανάγκες τού σήμερα. Η απάντηση της Στέλλας Κωνσταντινίδη (askarchitects) στην ερώτηση «πόσα πράγματα άλλαξαν από τον αρχικό σχεδιασμό» μοιάζει απίστευτη, αλλά είναι αληθινή: «Μόνο το τζάκι, το είχα σχεδιάσει ανάποδα». Ακόμη και τα πόμολα είχαν αποφασιστεί εξαρχής.
ΠΩΣ ΔΟΥΛΕΥΩ Είναι σημαντικό για μένα να βγαίνω από την κάτοψη και να βλέπω πώς βιώνεται ένας χώρος. Πολλοί αρχιτέκτονες μένουν στο layout και στις περασιές. Για μένα κάτοψη και τομή πρέπει να δουλεύονται ταυτόχρονα, η μία να συμπληρώνει την άλλη.
ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥ ΣΠΙΤΙΟΥ, Η ΑΥΛΗ Μπαίνοντας στο σπίτι είναι το πρώτο που βλέπεις. Ανοίγεις ένα παράθυρο στο ισόγειο, φωνάζεις και σε ακούνε στο τελευταίο πάτωμα. Εδώ παίρνουμε το πρωινό μας, κατεβάζουμε τα φαγητά με το καλάθι.
TO DESIGN Μεγαλώνοντας ήταν σαν να έβρισκα τον εαυτό μου μέσα από το design. Εχω στη συλλογή μου πολλά πρωτότυπα αντικείμενα, καθώς και πολλά έπιπλα που βρήκα στον δρόμο. Καθετί μου θυμίζει μια ηλικία μου,
μια εποχή της ζωής μου.
Η ΚΛΙΜΑΚΑ ΜΟΥ Μπορεί να μου αρέσει το design, αλλά δεν είναι η κλίμακά μου. Η αρχιτεκτονική με κέρδισε. Μου αρέσει το πώς μπορείς να αλλάξεις ένα τοπίο βάζοντας επάνω ένα κτίριο. Μου αρέσουν τα υλικά, ο τρόπος που δένει το ένα με ένα άλλο.
ΣΤΗΝ AΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗ ΜΟΥ ΑΡΕΣΕΙ η διαδικασία διερεύνησης των «θέλω» του ιδιοκτήτη, αλλά και η σπαζοκεφαλιά τού πώς θα κάνω το όνειρό του πραγματικότητα. Συχνά, σου εκμυστηρεύονται πράγματα που δεν λένε ούτε στον ψυχολόγο τους. Ξέρεις σε ποια πλευρά του κρεβατιού κοιμούνται και πού τους αρέσει να πίνουν τον καφέ τους. Τους φαντάζομαι στον χώρο και ο χώρος ζωντανεύει μέσα από αυτούς.
Η ΕΜΠΕΙΡΙΑ Στη Νέα Υόρκη δούλεψα ως project manager με έναν κατασκευαστή που συνεργαζόταν με τα πιο ενδιαφέροντα για εμένα αρχιτεκτονικά γραφεία της πόλης. Φτιάξαμε πολλές γκαλερί στο Τσέλσι και σπίτια γκαλεριστών και καλλιτεχνών στο Μπρούκλιν και στο Mιτπάκινγκ. Είχα δουλέψει στο στούντιο του Richard Serra, ο οποίος για μένα ήταν θεός, και μόνο που περνούσα κάθε μέρα τόσες ώρες με τα γλυπτά του ήταν αρκετό. Δούλεψα και στο στούντιο του Francesco Clemente, για τον οποίο ήταν πολύ σημαντικό πώς θα πλύνει τα πινέλα του και πού θα τα τοποθετήσει.
ΕΓΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΣΤΗΝ ΑΙΓΥΠΤΟ Το ’96 μαζί με την Αλεξάνδρα και τη Δανάη Στράτου φτιάξαμε στην Αίγυπτο, στην Ανατολική Σαχάρα, την εγκατάσταση Desert Breath, η οποία καλύπτει 100.000 τ.μ. με σειρές από σπείρες ύψους 3,80 μ. Μείναμε στην έρημο εvνέα μήνες. Το επισκεφθήκαμε πέρυσι και έχει αλλάξει ελάχιστα. Είναι τέτοια η κλίμακά του, που αλλάζει πολύ αργά. Οταν έπειτα από απουσία 20 χρόνων επέστρεψα στην Ελλάδα, ήθελα να κάνω το δικό μου γραφείο, έτσι το 2007 συνεργαστήκαμε με την Αλεξάνδρα Στράτου και μαζί δημιουργήσαμε το γραφείο askarchitects.
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΡΙΣΗ Το θέμα είναι να μη χάνουμε τη θετική μας διάθεση, και αν λόγω κρίσης δεν έχουμε δουλειά, τώρα είναι ευκαιρία να κάνουμε τα «non profit», όλα αυτά που δεν είχαμε έως σήμερα χρόνο να κάνουμε. Τώρα μπορούμε να πραγματοποιήσουμε τις χιλιάδες ιδέες που είναι χαμένες στις σελίδες των sketchbooks μας.
