Πάντα θεωρούσα ότι όσο μεγαλώνεις τόσο πιο πολύ πιστεύεις στην παντοδυναμία των κλισέ. Ισως γιατί πληθαίνουν οι κοινές με τους πολλούς εμπειρίες. Ο στρατός είναι μία από αυτές . Η πατρότητα είναι μια άλλη. Υπάρχουν πολλές άλλες εμπειρίες που μπορεί να μας ενώνουν, αν και ο τρόπος που τις ζήσαμε είναι διαφορετικός. Εμένα όμως μου άρεσε πάντα να πηγαίνω κόντρα σε μερικά κλισέ.
Γνώρισα τη μελλοντική μητέρα του γιου μου ένα καλοκαίρι στην παραλία. Ηταν ξένη, Γαλλίδα. Και αυτό που θυμόμουν μετά, αφού την είχα γνωρίσει, ήταν ότι ρωτούσα οποιονδήποτε έκανε μια συζήτηση μαζί μου που ξεπερνούσε τα πέντε λεπτά αν ισχύει η παροιμία «παπούτσι από τον τόπο σου…». Οι φίλοι μού έλεγαν όχι, μάλλον επειδή αυτό ήθελα να ακούσω. Ετσι διάλεξα το μονοπάτι «στάσου, μύγδαλα» στη δική μου post-millennium εκδοχή.
Οι κοινωνιολόγοι ή οι ψυχολόγοι δεν μπορούν να διατυπώσουν έναν γενικό κανόνα για τη συμβίωση ζευγαριών διαφορετικής εθνικής προέλευσης. Αλλά σύμφωνα με περιοδικά εξειδικευμένα σε θέματα σχέσεων το πρώτο πρόβλημα που έχουν τα ζευγάρια αυτά είναι οι σχέσεις με την οικογένεια του καθενός, ειδικά όταν τα μέλη τους δεν είναι εξοικειωμένα με τέτοιου είδους καταστάσεις. Τότε θα πρέπει να προσέχουμε το «κενό» που δημιουργείται εξαιτίας της έλλειψης επικοινωνίας – «Mind the gap» που λένε και στο βρετανικό μετρό. Το κενό αναπληρώνεται με κοινά, όπως για παράδειγμα ότι και στους δυο μας άρεσαν οι μπίρες Budweiser.
Από εκείνο το σημείο όμως μέχρι το μεγάλωμα μιας νέας ζωής μεσολαβεί μια αναγκαστικά μεγάλη απόσταση. Και αν αποφασίσεις να κάνεις παιδί με αλλοδαπή μητέρα, πρέπει να έχεις κάποια πράγματα κατά νου. Ας μιλήσουμε πρώτα για τα θετικά. Το παιδί μιας οικογένειας στην οποία οι γονείς μιλάνε διαφορετικές γλώσσες έχει ένα αναμφισβήτητο πλεονέκτημα στην αναζήτηση δουλειάς – στη Γαλλία τουλάχιστον υπάρχει η τάση να προτιμούν τους τέλεια δίγλωσσους. Ενα τέτοιο παιδί έχει επίσης να επιλέξει ανάμεσα σε δύο χώρες για να βρει δουλειά, κάτι που για τους υπόλοιπους είναι πιο δύσκολο. Οσον αφορά την ανατροφή του, ναι, υπάρχουν δύσκολες στιγμές, όπως τότε που θα συμβεί κάτι επείγον και μη μπορώντας να βρεις τις κατάλληλες λέξεις θα καταφύγεις στην παντομίμα προκειμένου να συνεννοηθείς. Ή όπως είναι η συνύπαρξη με τους συγγενείς του ζευγαριού που έχουν διαφορετικές συνήθειες και παραδόσεις.
Ως αντίδοτο πρέπει να εφευρίσκεις συνεχώς κοινά για να γεφυρώσεις τις διαφορές. Ετσι θα μπορέσεις να αποδείξεις ότι το «παπούτσι από τον τόπο σου κι ας είν’ και μπαλωμένο» είναι λάθος. Γιατί πολλές φορές ο οποιοσδήποτε βρίσκεται δίπλα σου μπορεί να είναι ένας «ξένος», ακόμη κι αν είστε ίδιας εθνικότητας.
