Εγώ το βλέπω και από τη ζωή μας. Πας κάπου και μοιράζεσαι απόψεις και σκέψεις και φεύγεις προβληματισμένος και σοβαρός κι άλλες φορές μιλάς ακριβώς για τα ίδια πράγματα και έχεις κατουρηθεί στα γέλια.
Αναρωτιέμαι τι είναι πιο χρήσιμο; Τα γέλια δεν είναι που θυμόμαστε και θέλουμε να ζούμε ή μόνο εγώ τα θέλω αυτά;»
Δεν είναι δύσκολο να συμφωνήσει κανείς με το συλλογισμό της Δήμητρας Παπαδοπούλου, ένα συλλογισμό που την οδηγεί στο να γράφει τελικά κωμωδίες ακόμα κι αν το πρώτο της draft γέρνει πιο πολύ στο δράμα, ακόμα και στην τραγωδία ίσως. Και όποτε μπαίνει στον πειρασμό να το ρίξει στην ηθογραφία φτάνει κάποια στιγμή που λέει «τελικά τι θα γίνει; Άλλος ένας θα πει την γκαντεμιά του;»
Ευτυχώς για εμάς που μας αρέσει το χιούμορ της. Γιατί η Δήμητρα είναι αστεία, όχι όμως επειδή πρέπει ή επειδή έτσι την έχουμε συνηθίσει. Θα μπορούσε μάλιστα και να παρεξηγηθεί από κάποιον που δεν έχει κατανοήσει ότι σε κάθε ρόλο που την έχει καθορίσει δεν υπάρχουν μόνο σπαρταριστές ατάκες αλλά και κάτι καυστικό, κάτι που καταβυθίζεται κάτω από την εύκολη επιφάνεια.
Η Δήμητρα Παπαδοπούλου είναι επίσης σέξι, με τον τρόπο που μόνο οι άνθρωποι που δεν θεωρούν ότι έχουν κάτι να αποδείξουν μπορούν να εκπέμψουν. Μοιάζει να τα έχει, εν πολλοίς, λυμένα τα θέματά της. Βαριέται να εξηγεί γιατί δεν έχει κάνει παιδιά («Όχι, δεν μου έλειψε ένα παιδί. Είμαι πολύ χαρούμενη και σίγουρη για την επιλογή μου», έχει πει σε συνεντεύξεις της), βαριέται να νιώθει ότι πρέπει να απολογηθεί επειδή δεν κάνει συχνά τηλεόραση, βαριέται να θεωρούν οι άλλοι υποχρέωσή της το να τοποθετείται πάνω σε ζητήματα του τύπου «φοβούνται οι άνδρες της αστείες γυναίκες», «πώς είναι στις σχέσεις της». Είναι φανερή η απογοήτευσή της όταν βρίσκεται καλεσμένη σε τηλεοπτικές εκπομπές και προσπαθούν να της το γυρίσουν στα «γκομενικά».
Σακάκι, Max Mara
Αυτή την περίοδο την απασχολούν άλλα πράγματα. Στην παράσταση «Μάνα θα πάω στο Χόλιγουντ» που έχει γράψει και συν-σκηνοθετήσει με τον Φωκά Ευαγγελινό αναφέρεται σε πολλά θέματα ξεκινώντας από το αδιέξοδο των νέων Ελλήνων καλλιτεχνών και το ρατσισμό και φτάνοντας ως την αριστερή υποκρισία και τους αμετανόητους (;) Ελληνάρες.
«Βασική ανάγκη μου ήταν να δημιουργήσω ένα πανοραμίκ αυτού που ζούμε, να το δω από πάνω, σαν αεροπλανάκι φαντάσου. Κάπως έτσι εντόπισα ότι η ουσία του μεγαλύτερου προβλήματός μας είναι το εμφυλιακό μας κομμάτι που έχει ως αποτέλεσμα να είμαστε αντιπαραγωγικοί επειδή μονίμως συγκρουόμαστε. Πρέπει να καταλάβουμε όμως πως μόνο στη συλλογικότητα υπάρχει αποτέλεσμα. Αλλά όχι παραμυθένια, του τύπου να είμαστε όλοι μαζί. Συλλογικότητα με ιεραρχίες και επίγνωση του ποιο είναι το καλύτερο κομμάτι καθενός μας και πού μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να επιτευχθεί ένας τελικός κοινός στόχος.
«Δυστυχώς δεν έχουμε εκπαιδευτεί σε αυτό. Οι Έλληνες δεν μαθαίνουμε, από παιδιά ακόμα, να παίρνουμε μια ευθύνη, να ξέρουμε το ρόλο μας και να αναγνωρίζουμε ποια στιγμή μας αξίζει να τον υπερβούμε και να πάμε στο επόμενο σκαλοπάτι. Είμαστε κακομεγαλωμένοι: μας λένε είσαι θεός και ταυτόχρονα ένα τίποτα κι αυτό δημιουργεί μια σύγχυση εσωτερική και μια ανισορροπία».
Στο έργο που έχει γράψει ο μόνος ήρωας που παραμένει συμπαθής και ακέραιος ως το τέλος είναι ένας πραγματικά ταλαντούχος περφόρμερ ονόματι Θανάσης. Αναρωτιέμαι αν το πηγαίο ταλέντο την αφοπλίζει, αν υποκλίνεται σε αυτό όποτε το εντοπίζει. «Ναι, βέβαια, αρκεί να συνοδεύεται από ευφυΐα και από συνειδητότητα του δώρου που έχει λάβει καθένας, διότι υπάρχουν πολλά πηγαία ταλέντα που όμως πετιέται το νερό όπου να ’ναι».
Οι ήρωές της χρειάζεται να περάσουν από μια διαδικασία σοκαριστική για εκείνους προκειμένου να κινητοποιηθούν. Μόνο έτσι αλλάζει ο άνθρωπος; «Λυπάμαι πολύ αλλά ναι. Άλλος θέλει πιο δυνατή σφαλιάρα για να αλλάξει, άλλος θέλει πιο απαλή, αλλουνού πρέπει να του φύγουνε τα δόντια, όμως δυστυχώς μόνο επώδυνα ξυπνάμε, δεν ξυπνάμε εύκολα».
Στο θέατρο Ιλίσια έχει καλέσει και την Ελένη Ροδά για να παίξει μια κομμουνίστρια τσατσά: «Την ήθελα γιατί είναι ένα κομμάτι της αυθεντικής ελληνικής λαϊκής κουλτούρας αλλά και γιατί είναι ένα κομμάτι από τη δική μου ζωή, τη λάτρευα όταν ήμουν πιτσιρίκα. Για τη φωνή την ανεπιτήδευτη αλλά και αυτό το χύμα στοιχείο στη συμπεριφορά της που είχε, και ακόμα έχει, από πίσω ένα “δεν με χέζετε”».
Έχει δηλώσει αρκετές φορές ότι πέρασε δύσκολα μετά τους «Απαράδεκτους» και θα σκεφτόταν κανείς ότι δεν θα υπήρχε πιο βαρύ φορτίο από την ανάγκη να επαναληφθεί η τεράστια επιτυχία. Ωστόσο, «αυτό που με πείραξε πιο πολύ ήταν το σπάσιμο της ομάδας, το ότι αυτοδιαλύθηκε δυστυχώς με ευθύνη όλων μας. Δεν είχαμε την ωριμότητα να συνεχίσουμε μαζί και πιστεύω αλήθεια πως θα είχαμε κάνει θαύματα αν είχαμε συνεχίσει, μπορεί και μέχρι το Χόλιγουντ να είχαμε φτάσει.
Εμένα αυτό μου στοίχισε. Όπως επίσης μου στοίχισε πολύ και η αναγνωρισιμότητα, η οποία με όλα τα καλά που έχει είναι και λίγο αφύσικη, σε βάζει σε ρόλους μυστήριους, δεν μπορείς να είσαι εσύ. Τώρα από την άλλη σκέφτομαι πως πιθανώς η ζωή να με προστάτεψε, πως αν ήμουν τελείως εγώ μπορεί να είχα κάνει και τρέλες.
Ευχή και κατάρα είναι αυτή η ιστορία αλλά μπορεί τελικά στη δική μου περίπτωση να ήταν περισσότερο ευχή».
Τη ρωτάω αν ένιωσε ποτέ ότι κρατάει φεμινιστικό λάβαρο ως γυναίκα υπεύθυνη για κάποιες μεγάλες επιτυχίες. «Δεν ήμουν ποτέ φεμινίστρια με αυτή την έννοια. Θεωρώ αυτονόητα τα δικαιώματα των γυναικών, όπως και αυτά των γκέι. Ένιωθα όμως πάντα πολύ έντονα τη δόνηση των γυναικών που είχαν ανάγκη από μια γυναίκα η οποία μπορεί να βγάλει γλώσσα. Τόσο απλά. Η μάνα μου την είχε πει στον πατέρα μου χοντρά, αν κι εμένα δεν μου άρεσε αυτό γιατί τον απορρύθμισε. Κρατάω ωστόσο το ότι αν χρειαστεί θα την πω κι εγώ, όχι όμως χωρίς λόγο. Αυτό το μέτρο πρέπει να το κρατάμε οι γυναίκες, ούτε να τον ευνουχίζουμε τον άνδρα ούτε και πάρε πασά μου την οδοντόβουρτσά μου. Κάτι ενδιάμεσο».
Όσο για το σεξισμό στον επαγγελματικό χώρο, δεν τον έχει βιώσει. «Λειτουργούσα πάντοτε σαν άνθρωπος και όχι σαν γυναίκα. Τώρα αν έτυχε να μου την πέσει κανένας στην πορεία; Ε, μου την πέσανε. Και;»
Και όσον αφορά το βασικό κριτήριο για το αν θα μείνει μια ατάκα ή αν θα αφαιρεθεί τελικά απ’ ό,τι γράφει, αυτό είναι ένα και μοναδικό: «Να γελάσω εγώ».
- ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΕΛΙΝΑ ΣΥΓΓΑΡΕΩΣ.
- ΧΤΕΝΙΣΜΑ-ΜΑΚΙΓΙΑΖ: ΑΘΗΝΑ ΚΑΡΑΚΙΤΣΟΥ (10ΑΜ)
