Μια στήλη για μπαμπάδες δεν θα μπορούσε να ξεκινήσει παρά με ένα θεμελιακό ερώτημα: Τελικά, πατέρας γεννιέσαι ή γίνεσαι; Η απάντηση είναι – φυσικά – κάπου στη μέση. Μπορεί να συναντήσεις ανθρώπους που συνειδητοποίησαν ότι έγιναν μπαμπάδες με τη γέννηση του παιδιού τους. Αλλοι, όταν ο γιος ή η κόρη τους άρχισε να μιλάει. Και άλλοι δυστυχώς ποτέ. Ενα είναι όμως σίγουρο. Οταν δεχτούμε την ευθύνη αυτού του ρόλου, πρέπει να ξέρουμε ότι ξεκινάμε κάτι που θα διαρκέσει μια ολόκληρη ζωή, και αυτό είναι το χτίσιμο της σχέσης με το παιδί.

Προσωπικά, όταν άκουσα ότι η γυναίκα μου ήταν έγκυος, ένιωσα κατευθείαν πατέρας. Και η πρώτη σκέψη μου ήταν ότι πλέον έχω έναν σοβαρό λόγο για να προσπαθήσω να πραγματοποιήσω οτιδήποτε έχω σχεδιάσει. Βλέπετε, με το παιδί οι γονείς αποκτούν το πιο σημαντικό κίνητρο για να βελτιώσουν τις συνθήκες της ζωής τους. Και η εμπειρία αποδεικνύει ότι τις περισσότερες φορές το καταφέρνουν.

Πολλοί θεωρούν ότι η προετοιμασία για να γίνουμε πατεράδες ξεκινάει από την παιδική μας ηλικία. Τότε που μαθαίνουμε τα πρώτα βήματα στον κόσμο από τον δικό μας πατέρα. Η ιδέα όμως που έχει ένας πατέρας για τον ρόλο του αλλάζει ουσιαστικά με τη γέννηση του μωρού. Ενα 24ωρο μαζί του μετατρέπει τον ιδεαλιστή μπαμπά σε τέρας οργάνωσης και πρακτικότητας. Κάτι σαν το Praktiker των γονεϊκών σχέσεων. Μετά τα δύο πρώτα χρόνια της πατρότητας οι άντρες υιοθετούν μια συμπεριφορά ελέγχου: κατά πόσο το παιδί τηρεί αυτά που του λένε;

Από πού αλλού μπορείς να καταλάβεις αν ένας άντρας νιώθει πατέρας; Μα, από τη συμπεριφορά που υιοθετεί απέναντι στον δικό του πατέρα, τον παππού του παιδιού. Σύμφωνα με έρευνα της Λίντα Λαντ, ειδικού σε θέματα οικογενειακής ανάπτυξης, από τη στιγμή που ένας άντρας γίνεται πατέρας αυξάνει τη συχνότητα των επαφών με τον δικό του μπαμπά. Πολλοί από εμάς επανεξετάζουν τη σχέση τους και φέρονται αναλόγως στο παιδί τους. Μερικοί υποστηρίζουν ότι συνειδητοποιούν τον νέο τους ρόλο μέσα από την αλλάγή στον τρόπο με τον οποίο τους αντιμετωπίζουν οι άλλοι. Στα μάτια των άλλων νιώθουν πια μεγάλοι, ενήλικοι. Ακούγεται λίγο επιφανειακό, αλλά συμβαίνει. Τελικά, θα έλεγα ότι ο καθένας, μας κουβαλάει τον ρόλο του πατέρα στο DNA του, αλλά μετά χρειάζεται να λάβει τη βασική εκπαίδευση. Που συνοψίζεται στη φράση «μαθαίνεις πράττοντας». Αποφεύγοντας ει δυνατόν τα λάθη του δικού σου πατέρα.