Αν ήμασταν ινδιάνοι, θα λέγαμε ότι η κρίση είναι το τοτέμ που συγκεντρώνει όλα τα κακά που μας δέρνουν. Και αυτό δεν θα απείχε πολύ από την πραγματικότητα. Διότι μόνο η ύπαρξη της κρίσης θα μπορούσε να εξηγήσει γιατί ακούμε όλο και περισσότερους φίλους μας να επιστρέφουν στο σπίτι των γονιών τους. Οχι, δεν είναι δικαιολογία. Κάθε μέρα πηγαίνω στο γραφείο με ένα τάπερ φαγητό της μαμάς. Αυτά τα τάπερ είναι ο καινούργιος ομφάλιος λώρος. Θυμίζουν ότι η μάνα είναι (με τον πατέρα) στο σπίτι. Και περιμένουν το παιδί, το οποίο, μεγάλο πια, αποφάσισε να ζήσει πάλι μαζί τους. Στην Ελλάδα, άλλωστε, όπως και στις περισσότερες χώρες της Νότιας Ευρώπης, οι κρατικές παροχές δίνουν τη θέση τους στις γονικές. Οι γονείς, σύμφωνα με συνέντευξη του ψυχολόγου Τζέφρι Αρνετ που φωτογραφίζει την εν λόγω τάση στο βιβλίο του «Emerging Adulthood» (αναδυόμενη ενηλικίωση), δίνουν με ευχαρίστηση τη βοήθειά τους, εφόσον ξέρουν ότι θα είναι προσωρινή.
Μία από τις μεγαλύτερες απώλειες που μπορούν να σου συμβούν όταν ζεις με τους γονείς σου είναι αυτή της ανεξαρτησίας. Και αυτό διότι, όπως έλεγε και η μάνα μου, «όσο περισσότερο εξαρτάσαι από τις φροντίδες των άλλων τόσο λιγότερο ελεύθερος είσαι». Το έλεγε βέβαια διπλώνοντας μια κουβέρτα στο κρεβάτι μου. Μένοντας με τους γονείς σου ρισκάρεις να γίνεις μαμάκιας. Να θυμίζεις δηλαδή εκείνη τη σκηνή από την ταινία του Γούντι Αλεν όπου ο ηθοποιός βλέπει τον ουρανό να γεμίζει από μια τεράστια εικόνα της μητέρας του. Για έναν μαμάκια η μαμά αποτελεί τον ιδανικό συνομιλητή: αν θέλει να πει κάτι για να πάρει την απάντηση «έχεις δίκιο», απευθύνεται σε αυτήν.
Αλλο βασικό στοιχείο της αρνητικής πλευράς τού να ζεις με τη μαμά είναι το σεξ: γίνεται με την ένταση του ήχου στο μηδέν. Στην περίπτωση που φέρεις την κοπέλα στο σπίτι με τους γονείς, μετατρέπεσαι σε μετρ του σιωπηλού σεξ. Μπορεί να ζεις τις δικές σου «9½ εβδομάδες» αλλά με τη φωνή στο pause. Αυτό που με ενοχλεί ακόμη περισσότερο είναι όταν μπαίνουν στο σπίτι, ενώ είστε στο κρεβάτι, και κάνουν θόρυβο, ανοιγοκλείνοντας την πόρτα της τουαλέτας για παράδειγμα. Λες και το κάνουν επίτηδες. Το χειρότερο είναι να χτυπήσει η μάνα την πόρτα του δωματίου προσπαθώντας να θίξει θέματα καθημερινά, όπως: «Πόσες φορές θα σου πω να μη ρίχνεις χαρτιά στην τουαλέτα;».
Από την άλλη, ένα από τα αδιάσειστα πλεονεκτήματα του να ζεις με τους γονείς σου είναι το φαγητό της μαμάς. Το οιδιπόδειο που χτίστηκε από θερμίδες: κοτόπουλο με πατάτες στον φούρνο ή με μανέστρα. Ή λαχανοντολμάδες, αν τήρησες το ρητό «keep mama happy». Και ενώ στον έξω κόσμο μπορεί να έχεις φάει καμιά χυλόπιτα, ο μέσα κόσμος, που συμπεριλαμβάνει τη μαμά, απαντά με πίτες: χορτόπιτα, σπανακόπιτα, κολοκυθόπιτα, μακαρονόπιτα. Εκτός από το φαγητό, είναι και το μπάλωμα που μπορεί να κάνει στο παντελόνι. Η λάντζα στην κουζίνα μετά το μαγείρεμα. Το σκούπισμα. Το πλύσιμο και το άπλωμα των ρούχων.
Ναι μεν, αλλά δεν μπορείς να ακούσεις δυνατά μουσική. Δεν βλέπεις ό,τι θέλεις στην τηλεόραση. Δεν μπορείς να μάθεις να μαγειρεύεις μόνος σου, παρ’ ότι το δικό σου φαγητό εντυπωσιάζει περισσότερο μια γυναίκα από το φαγητό της μητέρας σου. Δεν μπορείς να κυκλοφορήσεις όπως θες στο σπίτι. Δεν μπορείς να φτιάξεις τον χώρο σου όπως σου αρέσει έτσι φιλοξενείς την κοπέλα σου στον κόσμο της μαμάς σου, που σου αγοράζει ακόμη σεντόνια με λουλουδάκια. Τελικά, με τις φροντίδες της μητέρας σου μαθαίνεις να προχωράς με δεκανίκια. Ενώ αν είσαι μόνος σου, μαθαίνεις να πατάς στα πόδια σου.
Συμπέρασμα; Το να επιστρέφεις στο σπίτι των γονιών σου δεν είναι ό,τι καλύτερο μπορεί να σου συμβεί, ειδικά όταν εκτιμάς την ανεξαρτησία σου. Ενέχει επίσης τον κίνδυνο του να σε κάνει ευθυνόφοβο. Σε τοποθετεί σε μια καινούργια κατηγορία πληθυσμού που οι ειδικοί ονόμασαν «kid-ults» – προέρχεται από τη μείξη του «kid» που σημαίνει «παιδί» και του «-ults» από τα τέσσερα τελευταία γράμματα της λέξης «adults» που σημαίνει «ενήλικοι». Αλλά, όπως λέει και η παροιμία, «ουδέν κακόν αμιγές καλού», επομένως γιατί να μη χρησιμοποιήσεις τις ανέσεις που σου προσφέρει η ζωή με τους γονείς ως βατήρα που θα σε εκτοξεύσει ξανά προς την ανεξαρτησία; )
Τα παιδιά-μπούμερανγκ σε νούμερα
Στην Ελλάδα, σύμφωνα με στοιχεία της Εθνικής Στατιστικής Υπηρεσίας (2010), το 57,6% των μη ενεργών οικονομικά και το 22,3% των απασχολουμένων, μεταξύ 30 και 44 ετών, ζουν στο σπίτι με τους γονείς τους. Για τις γυναίκες τα ποσοστά φθάνουν στο 7,6% για τις μη ενεργές οικονομικά, στο 22,3% για τις άνεργες και στο 12,2% για τις απασχολούμενες.
Στο αμέσως χαμηλότερο ηλικιακό μονοπάτι, στους νέους 25-29, που αποτελούν την καρδιά του φαινομένου των παιδιών-μπούμερανγκ, δηλαδή αυτών που έφυγαν για σπουδές και επέστρεψαν στο σπίτι τους, από όσους μένουν με τους γονείς τους είναι σε ποσοστό 76% μη ενεργοί οικονομικά, 74,4% άνεργοι και 64,5% εργαζόμενοι, ενώ για τις γυναίκες τα αντίστοιχα ποσοστά είναι 27,8%, 61,5% και 50,8%.
