Deux Hommes (Γρηγόρης Τριανταφύλλου, ∆ηµήτρης Αλεξάκης) σχεδιαστές µόδας


 

Από τα ταξίδια µας πάντοτε επιστρέφουµε µε το µεγαλύτερο ανεκτό βάρος βιβλίων – κυρίως µόδας. Η αναζήτηση όµως των συλλεκτικών εκδόσεων του «Visionaire» είναι πιο περιεκτική εµπειρία, καθώς στον ενθουσιασµό του αποκτήµατος προστίθεται 
η έκπληξη του περιεχοµένου. Αγοράσαµε τα τεύχη «Touch» (No 33) και «Artists Toys» (No 50) από 
ένα βιβλιοπωλείο στη Νέα Υόρκη, το Πάσχα του 2007. Στο πρώτο, οι τρισδιάστατες κάρτες µιας υπερµεγέθους «τράπουλας», σχεδιασµένες από µεγάλους δηµιουργούς της ευρωπαϊκής µόδας 
– υπό την επίβλεψη του οίκου Fendi –, επιχειρούν να µεγιστοποιήσουν την απόλαυση της αφής παίζοντας ταυτόχρονα µε τις αντικρουόµενες αισθήσεις της έλξης και της άπωσης. Εξίσου αντιφατικά συναισθήµατα προκαλούν και τα «Παιχνίδια των καλλιτεχνών», όπως ο Alex Katz, o Tony Oursler, η Rita Ackermann, που µοιάζουν µε διασκεδαστικές µατριόσκες, οι οποίες µετατρέπονται σε ανησυχητικό, επιτραπέζιο στρατό.

Αγγελος Αγγελόπουλος designer

Στο Ιράν πήγα τα Χριστούγεννα του 2009. Με εντυπωσίασαν η κουλτούρα, ο πολιτισµός και το µορφωτικό επίπεδο των ανθρώπων – είναι φιλικοί αλλά όχι δουλοπρεπείς –, η Τεχεράνη, που είναι µια τεράστια τσιµεντούπολη, µε καταπληκτικά βουνά όµως τριγύρω της, µε πολύ καλά χιονοδροµικά κέντρα και µε πολύ ενδιαφέροντα µουσεία, και η Περσέπολη, µια πόλη-φάντασµα, που λέγεται ότι κάηκε από τον Μέγα Αλέξανδρο, που εκδικήθηκε για τη φωτιά στην Ακρόπολη της Αθήνας κατά τους Περσικούς Πολέµους. Στο Ισφαχάν, πόλη µε ευρωπαϊκό χαρακτήρα, έφαγα ίσως το ωραιότερο παγωτό µε σαφράν. Από εκεί αγόρασα και το τάβλι, από ένα εργαστήριο όπου ζωγράφιζαν υπέροχα τάβλια µε το χέρι. Παρ’ όλο που δεν παίζω τάβλι, µου άρεσε η αισθητική του.

∆άφνη Ζουµπουλάκη γκαλερίστα

Στα παζάρια των αντικέρ στο Παρίσι, πρέπει να πηγαίνει κανείς νωρίς αν ψάχνει για ιδιαίτερα πράγµατα. Ετυχε να είναι η ηµέρα των γενεθλίων µου. Ξυπνήσαµε µε τη µητέρα µου πολύ πρωί και «χωθήκαµε» στα στενά. Με το που είδα το ρολόι, το ερωτεύτηκα αµέσως και αρχίσαµε το παζάρι. Το διαπραγµατευτήκαµε σκληρά και το κλείσαµε σε καλή τιµή – πού να φανταζόµασταν όµως ότι η µεταφορά του θα κόστιζε τη διπλάσια τιµή από το ίδιο το ρολόι! Απογοητευµένες, συνεχίσαµε να κοιτάµε µικρότερα αντικείµενα. Ξαφνικά, έπειτα από αρκετή ώρα, ακούµε µια ελληνική φωνή: «Κορίτσια, τι κάνετε εδώ;». Στο ίδιο παζάρι βρίσκονταν έλληνες αντικέρ, µε άδειο φορτηγό, οι οποίοι µετά χαράς µετέφεραν το ρολόι στην Αθήνα. Από τότε, µε ακολουθεί σε κάθε µετακόµιση, έχοντας πάντα σηµαντική θέση µέσα στο σπίτι.

Λένα Πλάτωνος µουσικός

Θυµάµαι ιδιαίτερα το ταξίδι µου στην Τυνησία 
το 2004. Ξεκινήσαµε από την πρωτεύουσα, την Τύνιδα, και περάσαµε από πολλά µέρη. Μόλις όµως είδα την ταµπέλα που έγραφε «Ερηµος Σαχάρα» µε έπιασε ένας φόβος. Με κατέλαβε ένας µικρός πανικός µπροστά σε αυτό το απέραντο πράγµα. Γέµισα µία σακούλα µε άµµο από την έρηµο και, συµβολικά, την πήρα µαζί µου – έτσι, για να έχω ένα «κοµµάτι φυγής». Στην πόλη Τοζέρ βρίσκεται η µεγαλύτερη όαση. Εκεί λοιπόν µπορεί να βρει κανείς  πολλά και ωραία κοσµήµατα. Εφερα λοιπόν και εγώ µερικά εκκεντρικά κοσµήµατα, µεταξύ των οποίων ένα καλοκαιρινό, κυµατοειδές βραχιόλι από χαλκό στολισµένο µε πολύχρωµες πέτρες. Παλαιότερα το φορούσα, τώρα µου αρέσει να το κοιτάζω.

Αµάντα Μιχαλοπούλου συγγραφέας

Το Βερολίνο δεν ήταν για µένα τόσο ταξιδιωτικός προορισµός όσο ταξίδι ζωής. Εκεί µεγάλωσα την κόρη µου, εκεί έγραψα τα τρία τελευταία µυθιστορήµατά µου και εκεί ενηλικιώθηκα ουσιαστικά, όπως ενηλικιώνεται κανείς χωρίς το στήριγµα της υποστηρικτικής ελληνικής οικογένειας. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα πέρυσι, έφερα µαζί µου δύο δερµάτινες πολυθρόνες Thonet, εκείνο το σχέδιο του 1932 από επιχρωµιωµένο σωληνοειδή χάλυβα µε το υποβραχιόνιο από γυαλιστερό ξύλο οξιάς (Sessel S 411). Κάθεσαι και κυριολεκτικά βρίσκεσαι στον αέρα, επειδή το κάθισµα δεν διαθέτει πόδια και σε τραµπαλίζει ευχάριστα. Το µαύρο δέρµα και η αίσθηση µετεωρισµού µού θυµίζει Βερολίνο: τη σκληρότητα και την ελαφράδα της ασύγκριτης, και σχεδόν φασµατικής πια, ζωής που έζησα εκεί.